Paris

Ik ben toch echt geen held hé. 😱

Dus gisteren doen we de Seine by Night. We vertrekken hier om 20 na 7 om de corridor van 7.35 te hebben. Alles volgens plan. Amper half 9 zijn we al voorbij den Eiffeltoren, en nog klaarlichte dag. Dus leggen we ons naast een binnenschipper om te wachten op de zonsondergang en den donkere. Ik krijg het al wat moeilijk, ik vaar namelijk echt niet graag in den donkere en dan al zeker niet op de Seine met al die grote Bateaux Mouches en andere toeristenboten. Het begint te schemeren en de lichtjes gaan aan. Om 9 uur spektakel, den Eiffeltoren flikkert maar nu zijn we iets te veraf. We denken dat hij om het half uur flikkert dus wij tegen 9.30 ernaar toe. Ik sta in den aanslag om de flikkerende Eiffeltoren te filmen maar niks. Blijkbaar flikkert hij maar om het uur. Ondertussen is het pikdonker. We gaan toch niet nog eens hier een half uur blijven dobberen? Neen dat gaan we niet doen. Ze is ook mooi gewoon verlicht. Het is een beleving, de foto’s doen haar geen eer aan. 

We varen terug. Onderweg snellen  alle toeristenboten de andere kant uit richting flikkerende toren. Ik ben nog blijer dat we daar niet tussen zitten. Het is wel mooi, Paris by Night vanop het water, maar voor mij toch geen 2de keer. Ik ben blij als we veilig aangmeerd liggen in den Arsenal. 

Vandaag is het rustdag/regendag. De Sunstar mag blijven liggen waar ze ligt en wij ….? We gaan lunchen in een onooglijk resto’ke hier een beetje verder in een achterstraatje. Maar super vriendelijk en lekker. The real thing. 

Het begint te zeveren, tja het zij zo. We fietsen de stad in op zoek naar een winkeltje voor mijn supermuts. We vinden het en de muts ook. YIHAA. Blijft regenen, dan maar een CaféCrème in een bistro op het terras. Terras zoals je ze alleen in Frankrijk hebt, iedereen naast elkaar met een rond tafeltje, lekker dicht opeen, allemaal kijken naar de straatkant. Heerlijk mensen kijken, in de regen, onder ne luifel. 

Als het wat mindert fietsen we terug, apotheker (Cybermoekie stuurt nog via whatsapp een voorschrift), groentenwinkel en heerlijke bakker. 

Regen, nat. Fietsen aan boord en ik doe nog een waske. Zalig wassen in den Arsenal. Miele wasmachien en droogkast. Alles proper en droog, terwijl je aan boord relaxt. 

We blijven thuis vanavond. ‘t Is goed geweest. 

Port aux Cérises/Draveil - Paris

Gisteren verlaten we Port aux Cerises richting Parijs.

De Seine wordt minder mooi, meer industrie en je merkt aan alles dat we een grote stad naderen.

Op een paar km van Parijs ligt daar de Mira Ceti ergens in de kant. We stoppen even langszij om een klappeke te doen. Ocharme, ze kunnen niet in den Arsenal terecht, geen plaats meer, ze zijn ne meter te lang. Te laat gebeld. Hoe erg is dat, Parijs moeten passeren zonder er te overnachten. Het zij zo. Ik leg ze nog even uit hoe het zit met de corridors,waar je maar om het uur in een bepaalde richting door kunt. We geven ze onze brochure, wij krijgen er straks wel een andere in de Arsenal. Ik had vorig jaar ook graag gehad dat iemand mij dat degelijk had uitgelegd. 

In de vroege namiddag meren we aan op nummer 58, recht tegenover de Capitainerie en de Frou-Frou, zoals vorig jaar. 

We zijn moe en doen een middagdutje. Als we wakker zijn maken we nog een wandeling naar de Bastille, we eten een ijsje en doen een terraske zoals je ze alleen in Parijs kunt doen. 

Vandaag hebben we geen uur, maar we worden toch rond 9 uur wakker. Lui zijn in Parijs, dat kunnen wij. We gaan lunchen in “Margot”, bistro’ke hier achter den hoek. Eentje om in den boek te noteren. 

En dan fietsen we naar Les Catacombes, wel een eindje uit de richting. Het fietsen gaat beter, ik had dan ook op aanraden van Stefan een wijntje gedronken bij de lunch. 

Maar Les Catacombes, BUMMER. SOLD OUT. Die had ik niet zien komen, ik dacht echt niet dat dat zo populair zou zijn. Uitverkocht tot vrijdag …. tja dat wordt dus even niks …. das dan eentje waar we voor moeten terugkomen. 

We fietsen dan maar naar Les Invalides, die stond morgen op het programma. We zijn wel onder de indruk. Groot, groter, groots. Ik, als Napoleon-fan, kan het wel smaken al die grandeur. 

We gaan nog eentje drinken en genieten van het mensen kijken. 

Om 5 uur zijn we terug aan boord. Zalig op het achterdek, in den Arsenal, een oase van rust in het hectische Parijs. 

Straks varen we uit, we gaan de op Seine tegen valavond. Benieuwd naar de verlichte Eiffeltoren. 

Samois-sur-Seine - Les Cérises Le Draveil

De girls zijn vertrokken, de boot opgeruimd en Stefan zit in de Taxi onderweg naar hier. Wat een weekend. 

Vrijdagavond nog een stresske geweest. Om 9 uur hadden we nog steeds niets gehoord van VAB, toch maar eens bellen. Bleek de agent niets geregeld te hebben dus of het voor de volgende dag zou lukken was helemaal niet zeker. Maar als we zelf onze tickets boeken betalen ze alles wel terug. T ging ons niet om het geld, t ging ons om het geregel VAB! Kunnen we om 9 uur alsnog alles regelen, echt niet leuk. Maar we boeken een ticket heen en weer en regelen een taxi die Stefan naar Gare du Nord brengt en hem zondag ook weer oppikt. 

Zaterdagochtend staat de taxi er om 7 uur. Heel dikke knuffel, moeilijk. Hij weg. 

Ik kruip er terug in en slaap tot half 11, echt lang. Ga een baguette en croissants halen, zet de Sunstar aan kant en wacht op de vriendinnen. En daar zijn ze dan om dik 2 uur. Die zijn zot, om 9 uur deze ochtend zijn ze vertrokken. 5 uur hebben ze gereden opdat ik hier niet alleen zou zijn. Zo maken ze ze toch niet meer hé🥰

We doen een late brunch op het achterdek, inclusief een blinde Croissant-test. Dellafaille moet niet onderdoen voor de Franse bakker. Het weer valt al bij al nog mee. We kletsen over de dingen des levens, we hebben alle 3 al afscheid moeten nemen van mama’s en of papa’s, maar verkopen ook kul.

We maken een wandelingetje naar het kleine eilandje en drinken Bubbles uit mijn nieuwe glazen.

Dan is het al tijd om te gaan eten. Ik heb in het dorp gereserveerd in een Franse Bistro, heerlijk.

Voldaan en moe keren we terug naar de Sunstar. Mimi kan eindelijk haar Columbus-droom waarmaken in het vooronder. 

De hele dag ben ik uiteraard ook met mijn gedachten bij Stefan. Ik zal het straks wel horen hoe het gegaan is. Maar ik zie wel dat Storm en Wolf er zijn om hem te halen en te brengen en voor eten te zorgen en …. trots op mijn al mijn mannen. 💓

We hebben alle 3 goed geslapen, licht ontbijtje want straks gaan we bij de Italiaan lunchen. Op aanraden van een geestige voorbijgangster trekken we onze stapschoenen aan en maken we nog een wandeling naar de andere kant.

We ontdekken daar nog een leuk restaurantje en ik reserveer voor vanavond. Het wordt een culinair weekend. We lunchen heerlijk in de Démé, waar ze de chaos beter onder controle hebben dan toen Stefan en ik hier vorige maand waren. 

En dan is het weeral tijd om afscheid te nemen. Ze zijn hier een dikke 24 uur geweest. Perfect gewoonweg, hoewel het langer mocht duren van mij. Ze verzetten mijn zinnen, zijn het beste gezelschap ooit in zulke tijden.  Ze Zijn fantastisch.

ENTER STEFAN

Ondertussen zijn we een dag verder en liggen we in “Les Cerises” een jachthaven op een kleine 20 km van Parijs. Onze plek is geboekt in den Arsenal voor 3 nachten.

Dus gisteren komt Stefan aan. Hoe intens kan een knuffel zijn? We zetten ons op het achterdek en dan is het tijd om de emoties los te laten, te ventileren en echt voelen waarover het gaat en wat je voor elkaar betekent. Het is goed geweest. Hij is bij zijn mama geweest en er voor haar kunnen zijn, ze hebben een mooi intiem moment kunnen delen tijdens de nacht. Heel fijn, maar ook moeilijk. Hij heeft met de zussen en Filip kunnen praten. Uiteraard heel veel emoties, praten, vertellen, ventileren en knuffelen. 

En dan gaan we heerlijk eten in Le Relais de l’écluse. Perfect. Ina en Mimi hadden ‘s middags al bepaald wat we moesten eten en dat hebben we dan ook gedaan. T was lekker. 

We kruipen er vroeg in …. emoties zijn vermoeiend 😉

Vandaag verlaten we Samois-sur-Seine. Hier komen we zeker terug. Het wordt een lange dag varen maar dat is ok. We willen tot net voor Parijs geraken zodat we er morgen voor de middag zijn. Wie weet kunnen we nog naar Le pure Café voor de lunch. 

Les Cérises, dat wordt de plek voor vannacht. 

Episy- Semois-sur-Seine

Als we de motor willen starten deze ochtend effe verbijstering want niets? Tja, we hebben dat nog al eens gehad maar dan was er een reden. Deze keer kunnen we niets bedenken dat we fout gedaan hebben. Stefan kruipt in de machienkamer maakt een overbruggingeske en START. Zijne mayonnaise blijft  nu draaien om uit te dokteren wat er fout is gegaan. 

We naderen het eind van Canal du Loing. Voor de 2delaatste sluis even aanmeren, de brug over, daar heb je ne Lidl en kan je mazout tanken, amper 500 meter van waar we aangemeerd liggen. Hoe gemakkelijk kan het zijn. Fruit, groenten en magnums bunkeren. 

Vandaag maken we het cirkeltje rond, we varen via Moret-sur-Loing de Seine op. Hier begon een dikke maand geleden ons avontuur naar Canal de Nivernais. Het voelt aan alsof we nu echt op de terugweg zijn. Eigenlijk zijn we al op de terugweg sinds Decize maar zo voelde dat niet. Nu wel, thans Parijs komt er nog aan en misschien de Samber en De Dender? Maar toch. 

Hoe dichter we Parijs naderen hoe meer Stefan toch begint te denken om over huis te gaan. Als we in Samois-sur-Seine aankomen beginnen we uit te zoeken wat mogelijk is. Treinen, bus, Taxi, de girls laten komen met nen auto, we bellen de VAB, we hebben tenslotte een reisverzekering. 

Om een lang verhaal kort te maken; de VAB gaat het  regelen: Stefan kan op en af naar zijn mama. Ik blijf hier en de girls komen af, zodat ik hier niet alleen hoef te zijn. 

Ben blij dat ze komen maar nog blijer dat hij even naar zijn mama kan.

Ecluse 9 de Beaumoulin - Episy

Uiteraard slapen we als rozen op onze 3***en plek. Vandaag hop naar de volgende 3***en plek. 

We vertrekken op tijd want deze middag voorspellen ze zwaar onweer en zeer hoge temperaturen. Regen, niet leuk maar daar kan ik mij op kleden. Onweer met bliksem en donder en rukwinden enzo, nee daar vind ik niets aan. 

We varen langs Soups, de oude industrie, Nemours het mooie dorpje met haar kasteel en de pannekoeken van vorig jaar, daar waar het Kanaal even breder wordt. Het gras of de algen, niet zo erg als vorig jaar maar toch wel erg. Maar ons hoor je niet klagen over gras hoor. Hitte en gras; erger dan vorig jaar kan niet. Even een probleempje aan de sluis, maar even bellen en resetten vanop de centrale was voldoende. Stefan heeft ze niet moeten repareren. 😉

We genieten en komen voor het onweer aan op onze plek. We leggen ons aan en maken de Sunstar klaar voor wat gaat komen. 

Stefan doet wat hij niet laten kan; trekt zijn zwemvliezen aan, zet zijn duikbril op en gaat eens kijken onder de boot. Hij komt boven “GRAS in de schroef”. Deuh, natuurlijk. Terug onder. “ ‘t Is er al uit” Terug onder “Aiaiai, ik denk dat we een groot probleem hebben” Terug onder. Ik,boven; STRESS! WAT? GROOT PROBLEEM, MOET ZE ERUIT? WAAR KAN DAT? …. hij terug boven “oh nee, ‘t is niks ik dacht het effe maar ‘t is ni” COOL DOWN.

En dan barst het los, best grellig. We zitten  het binnen in onze bikini (want zwoel) uit. Ik vul het logboek aan, Stefan maakt de planning voor de werken in de KWYC, we bellen met de Moekie. En dan is het over, viel allemaal best mee. 

We maken een klein wandelingetje op zoek naar de overblijfselen van de oude sluis hier achter het hoekske, we vinden wel wat tussen de struiken en het gras. 

Aperitieven, nog eens proberen met de bomma te bellen maar was een slecht momentje. 

Straks bellen met Mimi en Ina, ik zie ernaar uit. 

Montargis - Ecluse 9 de Beaumoulin

Allerliefste vriendinnen en vriend, bedankt voor jullie lieve en warme reacties op de blog, via whatsapp en telefoon. Het doet ons deugd. Wij doen zoals als Mimi zegt; Genieten van de reis hoe dubbel ook. Dus het verslag van vandaag met de Bomma in ons achterhoofd. 

Al bij al een frisse nacht gehad. Het is zalig liggen in Montargis voor de sluis ipv op de commerciële kade waar we vorig jaar lagen. Jammer dat de jachthaven nog steeds niet af is, thans … niet echt veel werk aan. Op zijn Frans zeker? 

We gaan inkopen doen, groenten en fruit voor een paar dagen. Toch geen markt vandaag zoals in de boek stond. 

De Mira Ceti is om 9 uur al vertrokken. Wij iets later. We passeren ze op de plek waar wij vorig jaar gestopt zijn. Zo’n zalige plek in the middle of nowhere, en bonus vandaag “in de schaduw van de bomen”. Maar wij weten ook dat je daar veel geluid van de autostrade hebt (staat allemaal in den boek). 

We doen een bonjourke en varen verder, ik heb nog 2 ***enplekken in den boek staan. Canal de Loing is niet zo mooi als Canal de Briare. De sluizen zijn wat crappy. Op den Briare allemaal mooi en met bloemen en de omgeving. Allez. 

De 1ste 3***en plek is prachtig, in de schaduw maar dicht bij de autostrade. Dus lawaai. Hij wil niet blijven daar. OK ik luister en we gaan verder. Kaske doet het niet, sluis blijft op rood staan. Bellen naar de centrale. Hij probeert mij eerst nog af te wimpelen maar nee hoor, ze is niet aan ‘t vullen, ze is vol en blijft op rood staan moet rood groen zijn. Hallo, ik ken het wel hoor ondertussen. Allez hij gaat iemand sturen. Half uurtje wachten en daar is onze redder, of dat denken wij toch. Ge voelt hem al komen. Deurtjes open, wij binnen, deurtjes toe, water zakt, 1 deurtje open. Ja dat gaat niet marcheren hé. 

AIAIAI, groot probleem, geen olie meer of zoiets … allez ik snap er niks van maar Stefan ziet een uitdaging. Hij van boord en een gaan kijken want das mechaniek hij … dat vindt hij boeiend. De kleppen gaan open en wat daaronder zit Joost mag het weten.

Komt nog ne mechanieker bij maar dat helpt niet echt. Koordje aan de deur, nee die zit stokvast. Stefan terug aan boord, de machinekamer alias magazijn in “Die mannen hebben geen materiaal” en “ik ga hier alles aan doen om ons hier uit die sluis te halen” en als het van de VNF afhangt zitten we hier morgen nog. Dus er worden sleutels en spuitbuskes van boord gehaald en er wordt gewerkt aan de kapotte sluisdeur. Ik zie vooral ne wittekop in en uit het gat komen en 2 VNF medewerkers kijken en bellen. 2 uur later is het gelukt en gaat de sluisdeur open. Stefan terug aan boord. Vuil en smerig maar tevreden, hij heeft toch vanalles bijgeleerd weeral. ‘t was niet alleen mechaniek maar ook hydraulic. Een level 2 MCGyveroperatie. Het hellend vlak van Ronquiere is ook weer kapot hebben we gehoord maar das misschien ne Level 3. 

Goed dat we erdoor zijn, anders hadden we dat morgenvroeg gehad en dat zou niet leuk geweest zijn. We varen verder naar de volgende 3***enplek en Jeroen belt.😍.

We komen aan op onze 3***enplek, die inderdaad beter is dan de vorige, schaduw, geen autostrade,  wel een trein (maar das maar heel af en toe en efkes) en Karolien belt 🥰.

Ecluse 27 Montambert - Montargis

Vandaag is een heerlijke dubbele dag. Om 9 uur passeert de Mira Cetti ons 🤨 om de 1ste sluis te pakken. Wij wachten dan maar tot 10;00 uur om te vertrekken. Ik val weer in herhaling maar wat is het hier mooi. Vorig jaar deden we dit stukje met de Ipathie achter ons. Deze keer zijn we alleen en het is genieten van het kanaal, de sluizen, zonder boot voor of achter ons. 

Net na de middag komen we aan in het mooie Montargis. De Mira Cetti meert ook net aan. De jachthaven waar ze vorig jaar al aan het werken waren is nog niet af (niet te snappen) maar aan de kade is er plaats.

In de blakke zon, maar achter de hoek op de commerciële kade, waar we vorig jaar lagen, is dat niet beter. We meren aan en haasten ons de stad in om te gaan eten in de 

Wolf heeft me nog het visitekaartje doorgestuurd, dat was ik vergeten. Vorig jaar hebben we daar zo lekker gegeten. Dus wij daarheen, maar 7 minuten van de kade …. maar … Niks meer …  gesloten … à vendre/à lourer. BUMMER. We eten achter “t hoekske bij Friends, niet slecht maar niet hetzelfde.

Gelukkig serveert de bar tabac iets verder nog altijd zijn heerlijke Grand Café Crème. Kristine belt.

Daar zitten we dan, op het terras met onze Grand Café Crème, en horen we dat het niet goed gaat met de bomma. Ze ziet af, het komt niet  meer goed en de dokters hebben beslist dat het beter is voor haar om te sederen, comfortzorg. Hoewel we het wel wisten komt het binnen. Zo is dat. We weten en beseffen ook dat dit het beste is voor haar en dat het zo is dat ze het wou. 

We bellen met de kinderen, ze mogen en moeten zelf uitmaken wat ze nog willen. Wat hebben wij mooie kinderen, ze willen nog naar de Bomma, elk voor zijn reden. Wolf wil zijn bomma nog zien want hij was er niet geraakt omdat hij op Pukkelpop zat, Storm om zijn broer te ondersteunen zodat hij niet alleen hoeft te gaan. Wim omdat hij niet kan leven met de gedachte dat de Bomma zou denken “En de Wim is niet meer geweest”. Sven is zaterdag geweest en vind het goed zo. Allemaal zijn ze bezorgd over de vraag of de bomma weet wat er aan ‘t gebeuren is. Dat is ze niet meer. Maar het is wel wat ze beslist heeft wat ze wil als dit zich zou voordoen, toen ze nog kon beslissen. Een emotionele middag, dat moet ik niet vertellen. Maar ook een waardevolle middag. Ik hoor Stefan zeggen tegen zijn zonen dat hij ze graag ziet. Dat heeft zij nooit tegen hem kunnen zeggen. Hij heeft beslist niet datzelfde pad te keizen en er vanaf vandaag verandering in te brengen. Alle 4 vinden ze dat super en geven hem hun liefde terug. Wat zijn moeder niet kon. 

Los daarvan is het een hete namiddag, die we doorbrengen in de schaduw                                                    van het muurtje, in de stoelen aan de kant. in mijn hangmat, toch best ok maar heet. 

Als de zon bijna onder is gaan we op zoek naar brood en aperitieven we op het mooie plein van Montargis.

Als de zon helemaal onder is keren we terug naar de Sunstar; die verhit ligt te wachten tot we haar opengooien. 

35 graden in de kajuit, de slaapkamer is nog warmer. Als ik op het bed kruip om de vensters te openen geeft de dons warmte af en we hebben precies een Japanse WC met verwarmde WC-bril. 😜

Rogny-les-7-Ecluses - Ecluse n° 27 Montambert

Gisterenavond loopt het fout aan de kant in Rogny, maar dat vinden we niet echt erg. Na de wandeling kwam de Pastis, de schaduw, een heerlijke hello-fresh pasta à la Stefan, een zomeravondje van Wim Liebaert, en een heerljk verfrissende douche op het achterdek als heel Rogny al in zijn bedje ligt. 🫢

Vandaag vertrekken we pas om 10.00 uur. De Mira …. een Belgische Peniche moeten we laten voorgaan. Zo is dat. De Miro, liet altijd iedereen vertrekken, wetende dat ze traag was. De Mira niet. Dus wij zitten gewoon onze tijd uit. 

Vandaag vorderen we gewoon op Canal de Briare, het is genieten. De hitte valt mee, als we varen, dan is er een windje. In de sluis of als we lunchen, PATAT, 34 graden. Hoe deden wij dat vorig jaar met 40 graden?

Doel is Montcresson, ***en plek in den boek. We meren aan en halen de fietsen van boord. Tijd voor wat cultuur, er is een chateau, en een oud Romeins amfitheater en een ancien lavoir, …. Yeah right. Het chateau is onderkomen, het amfitheater gras, en in de lavoir kunnen we niet in (hoewel mooi). 

Als we terug in Montcresson aankomen is de plek toch niet zo ***en als we gedacht hadden. Ondertussen staat er een werfkraantje geparkeerd tussen de bomen en ligt de Sunstar te bakken in de vlakke zon. 

De ***en is Nostalgie naar het feest dat we hier vorig jaar hadden met Marit en Hervé en Mimi en Danny. Dus fietsen we even verder naar de sluis om te kijken of er daar een plek met schaduw is en ja hoor. 

Terug naar de Sunstar, fietsen aan boord en effe verder varen. Dat is gewoon wat je moet doen. Nu liggen we in de schaduw van 2 gigantische bomen. Het is nog maar 30 graden binnen en geen 34. En het is zalig aan de kant, straks een lekkere BBQ. 

Ouzouer-sur-Trézée - Rogny-les-7-Ecluses

De “markt” in Ouzouer-les-Trezée is exact wat we nodig hadden. 1 groenten- en fruitkraam. We kunnen weer even verder. 

Om 10.00 uur bellen we de sluis die klaar staat voor ons. Luxe! We genieten van Canal de Briare, heel mooi kanaal. Breed, natuur, gemakkelijke sluizen (zelfs naar boven). Wij denken dat het vorig jaar een beetje verloren gegaan is in de stress van “ze gaan den Briare sluiten” en de vlucht met onze Zweedse vrienden. Dus zijn we blij dat we het nog eens kunnen doen. Om half 12 zijn we boven, we liggen aan een meer. Wat een superplek om te lunchen is dit. In de schaduw, op één van de heetste dagen.

 Het is er warm aan, niet zo erg als vorig jaar maar wel warm … 33 graden. Alles boven de 30 vind ik te veel. Maar cava wel, er is een windje. 

Om 13.00 worden we aan de volgende sluis verwacht. ‘t Is een babbelgrage sluiswachter, over de toestanden van vorig jaar en de chefs die de sluiswachters verbieden om nog groenten te kweken en te verkopen aan de boten. We hebben dat gemerkt en vinden het spijtig. Het was zo’n beetje folklore. ‘t Is weer wat het is. 

We komen toch weer verhit aan in Rogny-les-7-écluses. Deze keer kijk ik wel om en neem ik foto’s. Vorig jaar gewoon, heel onwetend, voorbij gevaren. Het was Danny die ons erop attent maakte. 

Het is een kunstwerk van 7 sluizen gebouwd in 1600, ze hebben er 40 jaar over gedaan om de verbinding tussen de Loire en de Seine te maken. Dat ligt hier dan gewoon in een prachtig kader. 

We puffen de namiddag uit aan de kant in de schaduw van de bomen. Vorig jaar haalde Mimi ons hier met de Ipathie. Wat zou het leuk zijn moest dat nu ook gebeuren. 

Tegen half 6, in de hoop dat het minder heet is (NOT), wandelen we naar de Captainerie en verder naar de 7 écluses. 

Beaulieu - Ouzouer-sur-Trézée

Dus, gisterenavond praten (en drinken) we, op onze favoriete plek Beaulieu. Vorig jaar was het feest (trouw Marit en Hervé) dit jaar is het verdriet (de bomma). Zoals het leven is een lach en een traan. 

Vanochtend die verdomde wekker om 8 uur. Tja, als je de hitte wil voor zijn …. We geraken er moeilijk uit (t is niet moeilijk na onze Bacchanale van gisterenavond) maar we doen het. We fietsen tot Briare maar langs de Embranchement de Chatillon, op aanraden van Hervé. Dat is een klein zijkanaaltje dat  de Canal Lateral de La Loire verbindt met de Loire. Man, wat is dat weer een pareltje. Vorig jaar vaarden we ernaast maar dan zie je het niet. 

We fietsen een beetje door Briare, leuke stad wel. Bezoeken de haven en de kerk, branden een kaarsje voor de Bomma, lunchen en fietsen terug naar Beaulieu. Perfecte voormiddag. 

Om 2 uur vertrekken we met de Sunstar richting Briare. Ik geniet ervan, vorig jaar waren we hier ook maar met een bootje vol met gasten en ik zie nu wat ik vorige keer niet gezien heb door de drukte aan boord. De Pont Canal passeren is een beleving. Ook een ontwerpje van Eiffel trouwens. Met Stefan gaat het goed, hij heeft vrede met zijn beslissing om (nog) niet naar huis te gaan. 

We verlaten Canal Lateral de la Loire en beginnen met Canal de Briare. Een volgende fase. Langs de ene kant ondervinden we dat het fijn is om bekend gebied te varen, langs de andere kant ontdekken we hier weer van alles omdat we vorig jaar moesten voort-voort-voortmaken want ze gingen alles sluiten wegens te weinig water. Ondertussen zijn we te weten gekomen dat alles hier uiteindelijk 10 dagen dicht geweest is … dat was het. Onze Zweedse vrienden hadden het kunnen uitzitten in St-Mammet en toch in het Zuiden geraken. Ik ga hun dat nooit vertellen. 

We stoppen in Ouzouer-sur-Trézée, wat een mooie plek is dat hier. Ik ben hier vorig jaar ook voorbij gekomen maar kan het mij niet herinneren. Wij zaten toen in de stress om zo snel mogelijk hier weg te geraken. We maken een wandeling in het dorpje. Morgen is het hier markt (niet te veel van voorstellen). 

Herry - St.-Thibault - Cosnes - Beaullieu en de Bomma

We varen van Herry richting Cosne. Het mooiste stuk varen op Canal Lateral de La Loire, vooral als je Sancerre passeert, machtig gewoonweg. 

Doel is St-Thibault, haventje dicht bij Cosne bij Marit. Vorig jaar waren we ervan overtuigd dat we daar niet binnen konden, wegens brug van 3.40 m. Na de Nivernais weten we dat de Sunstar helemaal zo groot niet is en varen we rustig binnen. Als je naast de 2 half-gezonken boten kijkt, is het eigenlijk een zalig haventje. 

Julie en haar nieuwe liefde Stephan komen ons ophalen om bij de Frères Beaulieu Pouilly te gaan proeven. Eindelijk, want vorig jaar is dat niet gelukt. 

‘s Avonds feest bij Marit in de tuin, overschotjes eten is fantastisch in La Josephine. We rijden terug naar de boot in ons bestelwagentje. Dankuwel. 

De volgende dag doen we boodschappen en bunkeren we mazout met “ons” bestelwagentje. We lunchen heerlijk aan de echte Loire

en spenderen de namiddag bij Marit in de tuin. Ik doe de was en stik mijn markt/bootkleedjes (na de nodige kleedjesverdwijnperikelen) met het oude stikmachien van de bomma. Het gaat niet goed met de bomma laat Annik ons weten. 

We hebben nog een leuke avond in de tuin bij Marit en dan brengt Hervé ons naar de boot. Effe proberen af te koelen want het wordt alleen maar warmer. En het gaat alleen maar warmer worden als ik den buienradar mag geloven. We hebben ook wel een serieus gesprek over de Bomma en wat als. Goed dat we dat kunnen samen. 

Vandaag staan we vroeg op. Vroeg is 8 uur. Het deed wel een beetje pijn hoor. We willen tot Beaulieu. de zalige plek waar we vorig jaar 5 dagen gelegen hebben voor de trouw van Marit en Hervé. We willen voor de middag zoveel mogelijk varen dan is het het fristst. Wat is fris? Dat lukt aardig tot we in Bealulieu aankomen. Grappig detail de sluiswachter van de laatste sluis herinnerde ons van vorig jaar, mensen die naar een trouwfeest moesten ….. Ja dat waren wij.

We meren aan in Beaulieu, uiteraard voelt het als thuiskomen. Het is warm. 

Annik belt. Das niet normaal. We voelen de bui al hangen. Dus echt niet goed met Bomma. We spreken samen over wat te doen en wat niet te doen, waar voel je je goed bij en waar niet, waar heb je vrede mee? Ontzettend waardevolle momenten waar we allebei voelen waarom we zo goed zijn samen. We bellen met onze lieve kinderen die elk op hun manier laten zien dat ze de beste kinderen zijn die je kan hebben. Ik zie ze zo graag. Hoe ze er zijn voor hun papa en voor hun bomma. 

Het wordt alleen maar drukkender en heter, we installeren ons half in de schaduw en half op het fietspad.  Annik vraagt op whatsapp of ik gezwommen heb, .... nee hoor gewoon zweten.

Stefan Facetimed met de Bomma (mama), moeilijk maar mooi moment. Ik hou mij afzijdig. Het is effen alleen tussen moeder en zoon. Maar ik hoor het wel. Wat zeg je tegen je moeder als het misschien de laatste keer is dat je ze ziet/hoort … ik hou van je mama en je hebt altijd goed voor me gezorgd. Ik breek. Hij ook. Op het fietspad, aan de kant van het kanaal, met Everything but the girl op Spotify. Een verloren voorbijganger snapt er niets van en wij trekken er ons niets van aan. Dit is ons moment, samen zijn, verbinden in verdriet en leven. 

We blijven aan de kant, het wordt frisser en we praten, want dat is wat je op zo’n momenten te doen hebt. 

Cours-les-Barres - Herry

We verlaten onze geliefde plek “Cours-en-Barre”, na eerst een baguette en 2 pain au chocolats te gaan halen. Dit jaar vallen we niet af zoals vorig jaar het geval was. 😔 …. integendeel. 

Niet veel te vertellen over vandaag. We varen wat we vorig jaar gedaan hebben en vinden het goed. We stoppen nu op een ***enplek, waar we vorig jaar voorbij gevaren zijn. ‘t gaat hier lekker slapen zijn vanavond. 

We beginnen toch maar eens te rekenen hoeveel tijd we hebben of niet? We zijn half augustus en zijn pas op de terugweg, nog maar een paar dagen voorbij het diepste punt. Toch maar eens rekenen. Oktober kan ook nog hebben we altijd gedacht, tot de aap uit de mouw komt. 17 oktober is Antwerp Race, daar moet hem bij zijn natuurlijk. En als ik dan de agenda’s nog eens beter bekijk zie ik op 4 en 6 oktober afspraken bij de tandarts. Die kan je beter niet missen op onze leeftijd. Dus op 4 oktober zijn we zeker in België of in de buurt, ... misschien vragen we iemand om op en af te rijden voor een tandartsbezoek. 🫠

We krijgen een belletje van Christine, zo leuk om hun avonturen eens te horen. Ze doen dat echt fantastisch. Misschien in het najaar samen eens een weekendje naar Brussel varen. Wat denk je Christine? 

BTW we vinden het ongelooflijk hoe jij je job als assistent havenmeester waarneemt, je verhalen zijn super. Ik denk dat niemand nog in Klein Willebroek durft aanmeren zonder te betalen of op een verkeerde plaats te gaan liggen. 

Morgen fietsen we nog een naar Charité-sur-Loire om dan de doortocht naar Marit aan te vangen. 😱

Decize - Fleury - Cours-les-Barres

 

Dus we hebben het gedaan: Canal de Nivernais. Niettegenstaande alle berichten ons zeiden het niet te doen; ‘t ging sluiten, verschrikkelijk veel gras, iedereen keert terug. Wij niet. Wij vaarden de Canal de Nivernais van Km 174 in Auxerre tot km 0 in Decize met al zijn 108 sluizen.  We deden het allemaal. Ja, na Etang de Baye (Bajee😉) ging het wat moeilijk, den bodem raken, beetje gestresst varen. Hier en daar wat gras, af en toe schroef in achteruit en vooruit, gras eruit en verder, en ja dan gaat het nog trager. But we did it. En we hebben ervan genoten. Het was mooi, heel mooi. Inderdaad een ***en kanaal, we begrijpen het nu. 

Eergisteren ontwaken we op Canal lateral à la Loire, bekend terrein, bekend plekje. Ik ga naar de bakker om une Baguette, een wandelingetje van 3km en 4000 stappen. 

Ik zie dat Stefan hier in goede handen is. 

We vertrekken op ons gemakske, vanaf nu moeten we nergens meer zijn. Het is relax varen, ook voor Stefan. We kennen het hier en den boek staat vol met notities van vorig jaar. Soms moeten we ver graven in het geheugen maar het komt gelukkig nog terug. 

We varen tot Fleury, heel leuke plek. Vorig jaar konden we daar niet terecht omdat er te weinig water was. Dit jaar lukt het wel. We spenderen een heerlijke middag onder de schaduw van den boom, terwijl Stefan een eenzame fietser depanneert en leboat mensen knopen leert leggen. Tja? 

‘s Avonds dineren we in het resto’tje aan de halte nautique. We worden bediend door de plaatselijke “ladyboy” die liever Engelse dan Frans met ons praat (JOE GAAYS) maar eigenlijk beter Frans had gepraat. Maar we hebben een super avond.

Gisteren vertrekken we heel op ‘t gemakske. We varen bekend terrein, even denken we dat we misschien toch beter de Nivernais terug hadden gedaan maar nee. We zitten nu op de plek der plekken in Cours-les-Barres en er komt nog. 

Maar we vorderen snel, mooi kanaal, voldoende water dit jaar en weinig sluizen. We varen langs Nevers, we kennen het daar en het enige restaurant (waar we vorig jaar ook niet terecht konden) is vanavond gesloten. Dus we varen door. De plannen voor volgend jaar worden besproken. De Bourgogne, Entre Champagne et Bourgogne, De Doubs, Berlin, naar onze vrienden in Göteborg, ge ziet het kan alle kanten uit. Niks wordt bepaald. 

We passeren de steeds indrukwekkende Pont Canal de Gaetin, over den Allier. We zijn ook dit jaar een attractie. Ik film mijn publiek. 

We zetten door tot Cours -Les-Barres. Onderweg het wereldkampioenschap volgen op den tablet. En Lotte Kopecky doet het, kippenvelmoment. We worden er zelf een beetje emotioneel van. Zou dat zijn omdat we al zo lang niet in het vaderland zijn?   🤪

We vieren haar overwinning met een heerlijke fles wijn, die we van iemand gekregen hebben. We weten niet meer van wie, jammer want ze heeft echt gesmaakt. @karolien: wij gaan vanaf nu ook de namen van de gever op de fles zetten, wat een goed idee.

Van

daag is rustdag. Voor Stefan betekent dat vooral van alles doen. Dus roest wordt geslist, likje verf erover, alles buiten, stofzuigen, afstoffen, dweilen, …. Ik ontdek dat de kussens van ons stoelen kunnen en dat ik die kan wassen (maar dat ga ik hier niet doen). 

We hebben weer pech met het restaurantje hier, gesloten op maandag. Maar ne lekkere Mexicaanse pasta van Stefan met ne Magnum als dessert straks, zal daar niet voor onderdoen.

Den Bieffe die van ons was - Decize: Canal de Nivernais the end

Den Bieffe (Bieffe is een stuk kanaal tussen 2 sluizen) was gisteren van ons en vandaag kunnen we Canal de Nivernais van onze bucketlist schrappen. WE DID IT!. 

Ik kijk terug in de blog want we zijn hier vorig jaar met de fiets prospectie komen doen en kijk wat ik schrijf: 

Wij waren daar toen steevast van overtuigd🙃

Vandaag wordt thans weer een zware dag. Onze truck met de sluiswachter en de Aussies mislukt. Wij thans braaf om 9.15 voor de sluis (ge kent ons hé). Maar de sluiswachter niet. Tegen 10.00 uur komt den Duitser (die zijn we ook al tegengekomen maar ik heb er niks van gezegd) en de Aussies aangevaren. Om 10.00 de sluiswachtster met veel verontschuldigingen voor de vertraging…. blablabla … t is wat het is. Wij met den Duitser, die hyper blijkt te zijn, de sluis in. Ge komt toch nogal typekes tegen. Wat zouden ze van ons zeggen; “Dat is nu het meest normale koppel dat we al tegengekomen zijn” denken wij 😜

Anyway, we vorderen traag. Gras en misschien is het hier dan toch maar die 1.20 en we raken af en toe iets. 1 keer heel erg, maar geen gat want we drijven nog 😉. 

Ik dank Belinda dat ze me geleerd heeft vertrouwen te hebben en den truc werkt, zelf na al die tijd. 

Zoals gezegd het wordt een zware dag, heet, vermoeiend. In Decize kan je aanmeren aan de supermarkten en daar diesel tanken Dus wij van boord met ons karreke en bidons. Inkopen voor een paar dagen (inclusief 4 magnums), mazout gebunkerd. Maar hier liggen we niet goed. Achter de brug is er electriciteit en water. Hop een paar meter verder. Als we goed en wel geïnstalleerd zijn, blijkt de elektriciteit niet te werken en het water ook niet. Er is veel lawaai, wat liggen we hier eigenlijk te doen? Vorig jaar lagen we hier achter den hoek, zalige plek waar we, met Barry White, dansten op het achterdek. We zijn moe maar dit heeft geen zin. Dus weer verkassen. Heel even de echte Loire op. Eigenlijk machtig. 

Nog 2 onnozel sluiskes, langs de jachthaven en BOEM we zijn op Canal Lateral de la Loire. Marit, Hervé, on arrive!

Weeral 7 uur, laat. We aperitieven en maken een plan voor morgen. GEEN WEKKER.