Charmes – Thaon-les-Vosges

Niet veel te vertellen want de dagen zijn een beetje hetzelfde. Beetje varen, veel sluizen, bikini-weer. Deze middag gestopt op een zalig plekje om te lunchen.

 We zijn ondertussen een geoliede machine. Brugje te laag even de tent platleggen, op nog geen minuut doen we dat ondertussen. De sluizen worden helemaal een routine, ik met de haak aan de trap aan stuurboord, Stefan met de stok over de bolder, stok omhoog, water komt, beetje houden, beetje lossen deurtjes open hop naar de volgende en terug van ’t zelfde. Zo’n routine dat ik vandaag in sluis zoveel weer flink met mijn haak naar de trap aan stuurboord aan het gaan was. Gelukkig is Stefan altijd bij de les, want de stok om de sluis te doen draaien stond deze keer aan bakboord. Ik had het helemaal niet in de gaten. Zo ziet hij altijd alles, wat ik niet zie zoals bvb Bolders die niet goed hangen of zo. Soms heel frustrerend maar ja er moet een verschil zijn hé tussen schipper en matroos. Vanavond zijn we aangemeerd in Thaon-les-Vosges.

Het zag er daar goed uit en dat is het ook. We liggen hier naast een gigantisch petanqueveld waar deze middag een soort toernooi aan de gang was.

Gezellige drukte van de ploegjes, het stille geroezemoes van de deelnemers, het geluid van de petanqueballen die tegen elkaar titsen, de Oh’s en de Ah’s bij goede of bijna goede worpen. Frankrijk op zijn best. Vanavond is het ook BBQ-time. We hebben een nieuwe op gas. Hij werkt perfect!

Charmes

Rustdag. Hoewel, we zeggen rustdag omdat we niet varen maar eigenlijk is dat dan juist een doedag. De zon schijnt vandaag en ik kan op het gras aan de kant van het water doen wat ik ’s ochtends graag doe. Na een lekker ontbijtje halen we de fietsen van boord., fietszakken vol met vuile was Eerst richting office du Tourisme. Vriendelijk maar we worden niet veel wijzer. Hop richting wasserette. Stel je een soort Boomsesteenweg voor maar dan meer in de vorm van een industrieterrein. We vinden daar niet echt de wasserette. Toch maar ergens gevraagd. Blijkbaar ofwel een beetje terug aan de carwash of een beetje verder aan den Brico. Wij terug naar de carwash die had Stefan gezien …. Daar staat buiten een muur met 2 machines en een droogkas. Nee dat gaan we niet doen. Dan maar naar den Brico. Van ’t zelfde. Het is wat het is : openluchtwasserettes.

 Als de was insteekt gaan we rap naar den Action voor een mandje. Terug naar de Openluchtwasserette, alles in de droogkast en ne koffie gaan drinken in de Boulangerie. Klaar was. Allez, … echt proper is dat niet. Ik hoop dat: ik bij Maritte eens goed mijn gangen mag gaan. We fietsen terug langs de Lidl, dus inkopen: check. Alles uitladen in den boot. Rap bed opdekken, mmmmm lekker vannacht in semi-propere lakens slapen. Als we even uitrusten komt er een berichtje van Wolf: GESLAAGD. Wat een goed nieuws is dat. Onze dag kan niet meer stuk. We bellen hem effe en hij is natuurlijk ook heel blij. Goed gedaan jongen. PROFICIAT! En dan gaan we fietsen. Storm heeft ons een appje getipt waar we een leuk fietstochtje van +/- 18 km op gevonden hebben. Tof appje ik kan volgen hoe snel ik rij, hoeveel ik al gedaan heb en nog moet doen en waar de hellingen zijn en hoeveel er nog komen. Ik vind het leuk …. Tot die ene piek waar we op moeten. In 1ste en op sport. Dat doe ik nooit maar ik haal het echt niet. De laatste 500 m moet ik eraf en te voet verder, maar de fiets naar boven duwen is ook geen sinecure. Er is een dame op wandel met haar hondje. “C’est dûre hé. Courage” “Merci Madamme”. Ik haal de top. En dan mag je naar beneden. Yihaaaaa zou je zeggen maar de fietsenmaker van Schelle heeft mij gezegd dat ik goei remmekes heb …. Voor ne stadsfiets -. Niet voor afdalingen te doen. Dus ik rij nu liever naar boven als naar beneden. Stefan, die op zijn nieuwe bolide wel de betere rem heeft staan haalt 60 km/uur. Nee dat durf ik niet hoor.

 Maar het is een mooie tocht. Prachtige uitgestrekte heuvelachtige landschappen. Idyllische kleine Franse dorpjes, maar mooi.

In een bepaald dorpje staan een paar houtsculpturen en patat. We zijn in Zuid-Amerika. Er is een beeld dat mij aan Mexico doet denken maar als ik ernaast poseer lees ik dat het eerder Peru is. Het werk noemt nl “Balam Picchu”.

Dus onze volgende reis die we hier maken naar Machu Picchu in Peru. Wat wordt de volgende bestemming? Terug aan boord even een minder momentje. Stefan wordt door een bij gestoken in zijn tong. Ze was in zijn blikje bier gesukkeld en met te drinken. BAM. Dat doet pijn hoor. Ik haal professioneel de angel eruit maar hij is er toch niet goed van. Een dafalganneke en wat ijs brengen wat soelaas maar ik ben er toch niet gerust in. Vervelend.

Roville devant Bayon – Charmes

Niet veel te vertellen vandaag. We slapen uit, varen een beetje, doen een beetje sluizen en stoppen in Charmes. We maken een “stadswandeling”, gaan op zoek naar een resto’ke voor morgenavond maar zonder succes. Kopen 2 frambozentaartjes bij de bakker. Morgen gaan we wassen, en een fietstochtje maken. Op de trouw van Mimi, zei Steve me dat hij niet begreep wat er nu leuk aan was op die boot zitten een hele dag en zo traag vorderen. Ik kon het toen niet echt uitgelegd krijgen. Maar als ik dan vandaag bezig ben, van A naar B varen, met mijn boeken, zoeken naar het kaske in de zijkant om de télécommande te starten … soms zitten ze erg verborgen tussen de bomen en de struiken, kletsen met Stefan, de tent af en opbreken, de sluizen en de natuur waar je een hele dag in vertoeft. Wij zijn, op zich, niet zo’n natuurmensen maar op de Sunstar wel hoor. We genieten van wat het zicht vanop de waterkant ons biedt. We varen op het kanaal maar de mooie Moezel is altijd in de buurt, we varen tussen bossen en dan weer tussen heuvels. Vandaag in redelijk weer, niet warm maar warm genoeg en relatief weinig regen. En de vrijheid om te stoppen waar je wil. Als het niet mooi of rustig genoeg is vaar je gewoon een beetje verder. Het is vertragen, genieten van elkaar en van wat elke dag brengt.

Haut Flavigny – Roville devant Bayon

We zijn al in Tibet en een beetje in Nepal, geweest, in Laitour dacht ik aan Laipur (Indië) en vandaag zijn we dan weer in Cambodja, Bayon, de tempels met de hoofden in Angkor What. Waar gaan we nog terecht komen? Slecht weer vandaag. Kan gebeuren. Dus we blijven lekker lang liggen. Ik neem zelf de moeite niet om de zonnegroet te doen. Ze is er niet en het gras is nat. Om 11 uur zetten we aan. Het aquaduct van Flavigny over, gebouwd in 1880. Straf hé. Dat staat er dus al een kleine 150 jaar. En wij varen dus over de Moezel.

. Het is natuurliijk een aquaduct en geen viaduct. We zijn niet veel van plan vandaag. Bayon, dat is het doel. Volgens den boek (want ik heb nu de boeken hé) is het de moeite daar; place de Lorraine met zijn mooie gekleurde huisjes en fonteinen, het chateau en de kerk. Dus daar wil ik stoppen. Ik ben blij met de boeken. De boeken zijn de kaarten van de vaarwegen met alle info op van sluizen en bruggen, aanlegplaatsjes enz … en wat toeristische info, zoals over Bayon of wanneer het markt is enz. … vind ik best leuk. Het is mooi varen op het kanaal des Vosgues, de Moezel is altijd ergens in de buurt. We passeren een stoeterij en de paarden zijn net op wandel. Aan de laatste sluis wat gedoe. Er is een andere boot die we de sluis zien invaren. De deuren sluiten niet. Raar. Misschien wachten ze op ons. Maar als we er zijn geeft de sluis Rood Rood. Dat wil zeggen dat je er niet in mag. Dus wij aan de kant. Ik spring van boord en ga eens horen wat er aan de hand is. 2 70ers die geen Frans spreken hadden aan de alarmstok getrokken, want het duurde wat te lang voor de deuren sloten. Nou dat mag je dus niet doen. De rode stok is voor als er echt iets ergs is, iemand die in ’t water gevallen is of zo… dus alles geblokkeerd. You have to call when something is wrong. (Dommerikken). Ja ja wij zullen wel bellen, We speak French. “ow Thank you”. Manneke was al onderweg, sluis op groen, wij ermee in en klaar. Langs de andere kant heb ik wel respect voor die mensen. Ze doen het maar denk ik dan. Samen op de boot, ze zijn hier ook geraakt met hun eigen systeem. We meren aan na de sluis en laten de oudjes rustig verder varen. Daar zijn we vanaf. Regen, regen, regen. We kuisen de boot vandaag, wat echt wel nodig was. We zeggen iets van onze kinderen maar eigenlijk zijn we geen haar beter. We wassen wel iedere dag af. 😉. Als ze helemaal proper is doen we onze stapschoenen aan en vertrekken naar Bayon om al die mooie dingen van den boek te gaan zien. 3km enkel en we wandelen niet graag. Anyway, de fonteinen hadden geen water, het chateau was vervallen en er was niets open …. Er was ook niets. Stefan is stijf van het wandelen want nog eens 3 km terug. Ik ben blij dat we onze beweging hebben gehad. Terug aan boord, drinken we een lekkere tas zelfgemaakte soep (lekker warm) en trakteren we ons 2 pastissen. Straks lekkere pasta met Brocoli van de chef en dan nog een aflevering van The Crown. Morgen weer verder. Wat kan het leven simpel zijn.

Fléville devant Nancy – Haut Flavigny

Zalige dag, eindelijk echt vakantie. We varen er maar wat op los zonder dat we ergens moeten zijn. Resultaat is dat we 11 km verder geraakt zijn en 3.5 uur gevaren hebben. Maar het was Zàlig. Deze ochtend gaat toch die wekker om 8 uur. Nee, eigenlijk liever niet. Na wat te veel snoezen, neem ik toch de tijd om aan de kant in het gras mijn zonnegroet en een kleine momentje voor mezelf te nemen, terwijl Stefan zich nog eens lekker omdraait. We hebben zalig geslapen, voor de sluis, alles stil en we konden de sluis bedienen vanuit ons bed, als we dat hadden gewillen. Vandaag maken we de Boucle-de-Nancy rond. Dat wil zeggen 10 sluizen over 2 km. Erin, eruit. Maar zo leer je het wel natuurlijk. Gisteren was het nog vloeken op de kutsluizen. Vandaag gaat het een pak beter. Uiteindelijk vind je wel je weg. Het zijn nog altijd kutsluizen maar we doen er ons ding mee. Soms hebben ze toch een verlaging gemaakt voor de bolders zodat we “legitiem” kunnen aanmeren. Dat wil zeggen aan de kant van de stok om de sluis te doen draaien. Maar soms is er niets buiten een trap aan de andere kant van de stok. Maar de sluizen zijn niet te breed. Dus pak ik de trap met de haak, Stefan moet nog altijd een touw gooien over een onzichtbare bolder 3 meter hoger. Als dat gelukt is laten we de Sunstar naar de andere kant van de sluis afdrijven om aan de stok te duwen om de sluis te laten draaien. En terwijl de sluisdeuren dichtgaan trekken we ons terug naar de kant van de sluis waar de touwen liggen. Misschien een beetje een technische uitleg. Maar zo vindt je altijd wel een oplossing. En we zijn trots op onszelf dat we dat zo goed doen samen. Dus de 10 sluizen, ca va. Als we dan eindelijk boven zijn, volgen er 5 sluizen naar beneden. Maar da’s gemakkelijk. Rond de middag bereiken we het Canal des Vosges. Nog geen km gevaren en een prachtige plek om te lunchen “Richardménil”. Een kleine jachthaven met het zicht op het dorpje iets hoger. Ik maak een tomaat-mozarella met basilicum uit mijn kruidenbakken, of wat er nog van overschiet. Rust, taske koffie. We gaan hier niet blijven, heel mooi maar te veel volk (te veel volk = 3 andere bootjes). Amper 2 sluizen verder, een bolderke en achter den hoek de sluis. Deze wordt het voor vandaag. Het is 15.10 en rust. Stefan slaagt wat pikketjes en de Sunstar ligt vast. Dolce far niente. Lekker Pastiske, toch raar dat dat alleen in Frankrijk zo lekker is. We wandelen naar de sluis en het viaduct over de Moezel. Dat is voor morgen.

Schelle – Nensie – Fléville devant Nancy

We zijn terug in Frankrijk. Even thuis zijn was fijn maar we zijn alle 2 blij als we terug aan boord komen. Het is toch een hele onderneming zo even op en af. Best vermoeiend. Maar het was de moeite om Mimi te zien stralen op haar trouwdag,

de kinderen te zien, gaan lunchen met de Moekie, …. We hebben ook wat praktische dingen kunnen regelen, nog wat belangrijke doktersafspraken die we ook maar beter achter de rug hebben. Ik heb veel gewassen, het huis gekuist en de jongens nog wat les in poetsen gegeven want dat was toch niet zo in orde. Ze doen “maai mij nooit” in plaats van “maai mei niet” maar de tuin ziet er al bij al wel mooi uit.

Gisteren zijn we rond half 5 aangekomen. We waren om 8 uur in Schelle vertrokken. Ik dacht, we zullen maar een trein vroeger nemen en al goed want de trein die we moesten hebben reed niet. We zouden al begonnen zijn met vertraging. Op de gewone treinen is dat niets, dan pak je de volgende maar tussen Metz en Nancy nemen we de TGV en die moet je wel hebben. Omdat we vroeger vertrokken zijn hebben we een uurtje in Luxemburg. We doen daar een terrasje aan station. ’t Is daar best druk, aan een winkelstraat, vliegtuigen die rakelings overvliegen, een kermis met een reuzenrad en 2 daklozen die boel zoeken met elkaar. Maar het Jerommeke van de security heeft ze uiteen gehaald. In Nensie kennen we de weg. Nog rap langs een supermarktje wat eten kopen voor ’s avonds. Maar voor de selfscan moest je gestudeerd hebben. Ik heb thans bij de Lidl gewerkt (maar kassa heb ik daar natuurlijk nooit “mogen” doen). Naast ons staat een Hollander met een pizza te wachten op assitance. Het was thans zijn 2de bezoek maar hij snapt er geen bal van. Met de nodige hulp geraken onze bananen, sla en tomaten gescand en betaald. En dan zijn we er. Ze ligt er zoals we ze achter gelaten hebben. Alles dik in orde, maar snikkend heet aan boord. Alleen hebben mijn bloemen en kruidentuintje het niet overleeft. De buurvrouw liegt erop los dat ze “gearozeerd” heeft maar dat het “”getempête” heeft en vanalles en nog wat maar ik geloof er juist niks van. Pas de souci, kan gebeuren, ja het was heel warm, je hebt het geprobeerd. Liegster. Gewoon alles kapot. We zetten alles open maar het koelt moeilijk af, maar hoe verder de avond vordert hoe beter het wordt. We breken de tent af en zetten de zomertent erop. We pakken ons karreke en gaan diesel halen achter de hoek. 4 bidons, in de tank. Dus nog eens terug. We hebben een klein vliegtuigticket getankt. Pikt een beetje, maar het is wat het is. Thuis blijven is geen optie. Vandaag slapen we uit en fietsen we met ons karreke naar de Lidl, waar we alles vinden wat we zoeken (of toch bijna). Dat karreke is een grief. 12 flessen water en 2 kartonnen bier + al de rest. Geen probleem. We fietsen terug naar Plas Stanislas om te lunchen; een pastiske en de dagschotel. Om 2 uur zijn we terug aan boord en vertrekken we. Een beetje varen vandaag, niet te ver maar we gaan niet in Nensie blijven liggen. Het stukje dat we nu gaan doen, is, volgens den boek 1 van de kleinste verbindingskanalen in Europa, het heeft niet zo’n goede naam. 18 sluizen over 12 km. (waarvan 10 sluizen over 2 km) . Bij de 1ste sluis moeten ze ons al komen depanneren, de deuren gaan niet helemaal open. Effe bellen effe wachten en klaar. Maar het zijn kutsluizen. We moeten stijgen, telkens een 3-tal meter en in de sluis is er niets om je aan vast te maken, alleen die bolders op de kant, 3 meter hoger. Mij lukt het onmogelijk om het touw erover te gooien. Stefan is er iets beter in maar vloekt toch ook als het na de zoveelste keer weer niet lukt. Niets aan te doen we moeten erdoor. Na 4 sluizen en 8 km houden we het voor vandaag voor bekeken. ’t Is 4 uur een mooi plekje in nergensland voor de eerste van de 10 volgende sluizen. Dat wordt hem vandaag. Een oude Duitse fietser wil aan boord. Wij gaan ook naar Epinal dus hij kan wel mee. Hij heeft zijn eten bij en een luchtmatras. Maar dat zien we niet echt zitten. Het wordt een rustige middag. Stefan neemt een buitendouche in zijn adamspak. Hier komt geen kat.

Toul - Nensie - Nensie - Schelle

Toul -Nensie – Nensie – Schelle We zijn eventjes zoet, zitten op de trein van Luxemburg naar Brussel-Noord, en hebben net een plastieken sandwich gegeten. Nu de tijd om bij te schrijven. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat we het gehaald hebben. Het is raar te bedenken dat we nu op een dag thuis zijn, ongeveer 8 uur treinen. Terwijl we met de Sunstar 19 dagen (inclusief 2 rustdagen) onderweg geweest zijn, 103 uur gevaren, 5 tunnels, 110 sluizen en 605 km. De rit van Toul naar Nensie was bakkend heet. De zomertent staat er nog niet op, da’s voor als we terug zijn. Dat wil wel zeggen dat er weinig wind is onder de tent, dus heet. In de sluis slaat de zon onverbiddelijk toe als ik vanvoor op het dek de touwen doe en dan geraak ik oververhit, niettegenstaande het vele drinken. Maar wat was het weer een mooie stukje varen, op de Moezel deze keer.

Liverdun steelt ons hart. Prachtig gewoon.

Grand Gabarit (dat wil zeggen voor grotere schepen) dus geen gras. Een paar héél grote sluizen, echt heel groot. We zijn zo gewoon aan de kleinere modellekes dat we eerst niet zien dat het een sluis is. De deuren stonden open en wij dachten dat het de aanlegsteiger voor de sluis was. Tot we beter keken. Ik vind dat dan altijd zo raar als ze die alleen voor ons draaien. Maar zo is het nu eenmaal. Als we op 10 km van Nensie zijn moeten we door een kleinere sluis. Deuren staan open, wij varen binnen, leggen ons vast …. Niets. We kijken eens rond, zien wel een bord maar niets. Er staat verder een sluiswachtershuisje met de deur open. Die moet ons toch gezien hebben? Niets. Stefan beslist om de sluis uit te klauteren en daar eens te gaan horen. Shit nee hé, ge gaat mij hier niet alleen in de sluis laten liggen hé. Maar hij is al weg. Dan is mijn Zen ver zoek. Maar hij had gelijk, er zat ene te wachten, ’t nieuw kaske lag al klaar. En hop wij de sluis door. Voor de volgende sluis is een brug waar we niet onder geraken, dus weer die tent afbreken. We worden al beter. Maar in de blakende hitte is elke inspanning eigenlijk eentje te veel. En dan weer vanvoor de touwen doen. Dus te warm. Daar gaat mijn Zen helemaal. Maar we weten waarom we het doen. Nensie we komen eraan. Ik vind het altijd leuk een stad binnen varen. We vinden een degelijk plekje in de jachthaven. De fietsen kunnen eraf en hier kan ze dan blijven liggen voor een week. We hebben veel buren, mensen die op hun boot wonen. Dus het is een komen en gaan van volk op de steiger. Die middag doen we niet veel meer. Ik steek mijn voeten in een emmer koud water in de hoop dat de koelte via de benen het hoofd bereikt.

Tegen de avond wordt het iets frissen en maken we al wat voorbereidingen voor het vertrek donderdag want morgen wordt het nog warmer. Uitslapen, zalig toch. Vandaag rustdag. Kleedje aan, hoed op, fietsen van boord, en weg zijn we. Een dagje city-trip in Nensie. Man, het oude centrum is prachtig, Place Stanislas tart de verbeelding. Met goud versierde toegangspoorten, fonteinen, licht, en schitterende gebouwen.

Alle terrassen hebben dezelfde parasols, luifels, stoelen en tafels waardoor het rust en cool uitstraalt. Dan te weten dat vroeger, toen Koning auto nog de baas was, dit plein als parkeerplaats gebruikt werd. Nu toch veel beter. We kiezen voor Café du Commerce, in de schaduw van het huis, een pastiske en ne plat du jour, das altijd scoren in Frankrijk.

We trakteren ons op een café gourmant of te “een bordje dessertjes” zoals Ina en ik onlangs dachten dat we het gat in de markt gevonden hadden tot Mimi ons nuchter terecht wees “ da’s toch gewoon ne café gourmant” ☹ We fietsen rond in de oude stad, langs oude poorten, kerken, pleinen, parken.

Fietsen naar het station om eens te kijken waar we morgen vetrekken en hoe dat nu zit met de tram die we moeten pakken. Nog een frisse Stella op Place Nelson Mandela aan het park. Nensie overtreft de verwachtingen. Te weten dat we hier jaren voorbij gereden zijn met de boot op de remorque onderweg naar het Zuiden. Metz-Nancy daar moest je langs. Wisten wij veel dat deze parel de moeite was om halt te houden. We genieten van onze dag, vinden het super dat we weer een ontdekking gedaan hebben. Niettegenstaande de hoge temperatuur houden we het lijf koel. En dan deze ochtend toch weer de wekker. De laatste zaken in orde zetten aan boord, Sunstar op slot (ook het dak hé Stefan). Het doet raar hoor ze hier alleen laten liggen voor een week. Het is heel dubbel want ik ben ook blij dat ik een weekje naar huis ga. De kinderen zien, het feest van Mimi en Danny, de Moekie, Ina …. Allemaal zaken om naar uit te kijken.

Commercy - Toul

So far so good. We zitten terug op schema. Was met het dagje wel. Eerst nog 5 sluizen naar boven om er dan 12 naar beneden te doen. Om dan waarschijnlijk binnenkort weer naar boven te vertrekken want als we terug komen van ons weekje België gaan we Canal des Vosges doen. Any way we zijn in Toul geraakt en morgen Nensie. Dat was het plan. We hebben een dag extra ingecalculeerd want je weet nooit hé. Dat wordt een rustdag. Dat hebben we wel verdiend. Maar pas op we zijn er nog niet en op het water weet je nooit. Vandaag vertrekken we om 8.20 uur richting volgende sluis. Nog een 4-tal km varen, dan zijn we om 9 uur zeker aan de sluis. 

De volgende 5 sluizen zijn meer dan 3 meter en automatique, dus geen sluiswachter die kan helpen. We moeten het alleen doen. Tot nu toe was dat geen probleem. Alleen …. de bolder waar het touw over moet staat boven aan de sluis, meer dan 3 meter hoog. Stefan staat achteraan een halve meter hoger dan ik en hij is dan ook wat groter en hem lukt het wel. Maar ik sukkel met te pletter om het touw over een bolder, die ik niet zie, 3 meter hoger te gooien. Soms kom ik in de buurt maar dan toch weer net niet. En dan moet je nog zorgen dat je met de Sunstar voor de stok komt om de sluis te bedienen. Geen sinecure. Stefan gooit vanachter, komt dan naar voor, ik naar achter, hij roept instructies beetje naar voor, niet te hard, nee naar achter maar het lukt hem ook niet. Dus zit er niets anders op dan de trap op en vanop de kant de touwen aanpakken (wat de sluiswachters hiervoor deden). Hopla, daar gaat de comfortzone in de sluis. Ik weet meestal wel wat ik moet doen in een sluis en als het al eens moeilijker is, roept hij wel “laten gaan” of “tegenhouden” en ik weet dan exact wat ik moet doen. Vertrouwen in hem en in mezelf. Maar nu, hij gaat van boord en ik achter het stuur en de gashendel, alleen op de Sunstar. Ook nu roept hij de instructies van de kant, 3 meter hoger, maar die ken ik niet zo goed. “Beetje naar voor. Nee da’s naar achter. Niet zo hard. Ok In neuter. Nu naar achter.” En dan nog de touwen gooien, vanvoor en vanachter. Allez vermits we in Toul zijn geraakt is het allemaal gelukt maar deze keer heb IK het moeten kunnen …. En eigenlijk doe ik dat allemaal liever niet. Best wel een relatietest hoor want we doen dat dan gewoon zonder woorden. Vandaag neemt Tim van Pc-navigo de pc over en installeert de kaarten. Eindelijk zien we waar we varen. Dank u Tim. Na de tunnel van Foug, gebouwd in 1830 ergens, arriveren we op de middag in Troussey. 

Daar wachten ons 12 sluizen naar beneden tot in Toul. Er licht een Engels zeiljacht te malen in het gras voor de sluis. We hadden ze gezien aan het eind van de tunnel. Dat worden onze vrienden vandaag. Zij liggen maar te malen in het gras want de sluis staat op rood-groen (dat wil zeggen dat de sluis voor jou gaat open gaan en niet aan de andere kant). Maar dat blijft maar duren. Ik vraag of ze al gebeld hebben? Nee, want rood groen. Maar als dat rood/groen blijft moet je wel iets doen, niet? Anyway ik bel even met sluis en ze gaan iemand sturen. Kan ook gewoon lunchpauze geweest zijn. We hebben dat nog eens gehad in Frankrijk. Sluizen naar beneden is gemakkelijk. De 12 sluizen die we te doen hebben liggen maar over een paar km op het kanaal. Dus je vaart de ene sluis uit, die geeft een sein aan de volgende (die je meestal al ziet liggen) en die deuren gaan al open. Dus het is echt binnen, zakken, buiten, 500 m varen, binnen zakken, buiten …. En dat 12 keer. Eigenlijk heel saai. Maar ja dat hoort er soms ook bij. En saai is maar saai niet? Vandaag vernemen we het trieste nieuws dat Nico Verelst overleden is. Nico was een goede duikmakker van Stefan van vroeger. Hij was net geen 50 jaar. Maandag is de dienst. We zijn dan in België en Stefan kan dan afscheid gaan nemen. Er wordt wat over en weer gewhatsapped en gebeld met de maten. Iedereen is verbouwereerd en onze gedachten zijn bij de familie van Nico. Het zet weer alles in perspectief. Het bevestigd jammer genoeg dat we de juiste beslissing genomen hebben. In Toul is een klein jachthaven, met kleine stijgers maar we proppen ze ergens tussen. Genoeg voor vandaag. De zon is moordend en het is ontzettend warm. En het gaat nog warmer worden. Hopelijk airco op de trein vrijdag. Voor de rest hebben we een rustige avond. Onze Nederlandse vrienden komen ook aan, die hebben nog een langere dag gehad.

Ambly-sur-Meuse - Commercy

Vandaag niet echt veel te vertellen. We varen 39 km’s, nemen 9 sluizen (waarvan 4 manueel en 5 automatique), 1 tunnel en zijn 7,5 uur bezig. Lange dagen. Maar als we terug zijn van ons over en ’t weertje naar België gaan we het anders aanpakken. Stefan gaat deze ochtend naar de bakker voor de baguette en croissants. De Sluiswachter is er vroeger dan voorzien, meevallertje. Maar het gaat traag vooruit. Het gras in de Maas doet ons de das om. Maar we leren weer van alles bij. We kunnen de wierpotten wisselen en proper maken terwijl we varen. Allez, ik stuur dan eventjes en Stefan kruipt de machinekamer in om het vuile werk te doen. De Nederlandse vrienden houden ons op, ze hebben het moeilijker als wij om door het gras te ploeteren met meer diepgang en een grotere schroef. Het is wat het is. Varen in groep is varen op de snelheid van de traagste. Deze keer wil dat zeggen dat wij moeten wachten. Eens automatique laten we ze achter ons. Maar eigenlijk maakt het niet veel uit want we besluiten te stoppen in Commercy. Wij zijn er om 4 uur zij om 5 uur. We gaan boodschappen doen want we vallen uit de boot in den Aldi. En weeral chance want we moeten dringend inkopen doen. De Ijskast is leeg, op drank na. Een Videocall met The Girls, over het nakende huwelijk en de nodige stress, en over onze reis en over van alles en nog wat. Wat zie ik ze toch graag. Ik zal blij zijn als het zaterdag is en we live kunnen kletsen.

Consevoye - Ambly-sur-Meuse

In wat een mooie wereld leven wij, of toch alvast de mensen van Ambly-sur-Meuse. We zijn hier weer in een klein paradijs terecht gekomen na een hele dag varen.

We hebben al wat kms ingelopen maar nog niet alles. Geen erg we gaan er wel geraken. We zijn zelfs zo optimistisch dat we vanavond onze tickets boeken van Nensie naar Schelle. Alle 2 tarief 60-plusser, tja we zijn zover. Klap op de vuurpijl, hier in Ambly-sur-Meuse is niets, maar wel een bakker. Een bakker en een kerk, das alles. Dus vanavond elk een frambozentaartje en morgen verse baguette en pain au chocolat. We bestellen ook de vaarkaarten die we nog nodig hebben. PC-navigo is nog steeds een lijn maar misschien dat morgen Tim van PC-navigo helpdesk ons kan verder helpen. We hebben met hem via mail contact en dat heeft ons al een beetje verder geholpen maar morgen mag hij de pc eens overnemen en als we thuis zijn en het dan nog niet kunnen zullen we hem eens bellen sé. In ieder geval heb ik deze ochtend, toen we toch moesten wachten op de sluiswachter, voor de sluis foto’s genomen van de kaarten uit de boeken van onze Nederlandse vrienden. Dus we kunnen nu wel verder tot Nensie. So far so good. Onze Nederlandse vrienden van de boot Wing V zijn stevige 70’ers. Altijd grote zeilers geweest, naar de Middelandse zee gevaren via den Altlantic en daar alles gedaan Italië, Turkije, Griekenland….Ervaren zeilers. 6 jaar geleden hebben ze hun zeilboot verkocht en hebben ze een motorjacht aangeschaft. De Wing V. Stevig bootje ze zijn ermee in Holland wat gaan varen en de Noordzee mee over gestoken. Straf. Nu willen ze met hun boot via de kanalen terug naar de Middelandse Zee. Maar dan net hier op de Franse kanalen komen ze zichzelf tegen. Franse sluizen zijn geen Nederlandse sluizen. Hier zijn niet overal haventjes. De kanalen zitten vol gras waardoor je niet vooruit geraakt. Alles zit tegen. En maar klagen en zagen. Terwijl wij denken, oh vandaag vordert het wat beter er is niet overal gras, of deze sluiswachteres is wel heel behulpzaam, ze pakt altijd onze touwen, of amaai ’t is warm en Stefan trekt zijn t-shirt uit en ik mijn bikini aan (eindelijk …. Vorig jaar gekocht nog nooit aangehad) of oh hier is gelukkig een steiger, kunnen we met 3 aan elkaar liggen moeten we onze piketten niet boven halen en Jeuj hier kunnen we straks onze buitendouche gebruiken … Trouwens grappig voorval. Als we hier aankwamen in Ambly, gaan we dubbelliggen aan een bootje dat hier aan de steiger ligt. Onze Nederlandse vrienden komen aan en moeten dan 3-dubbel naast ons. Maar natuurlijk veel gras en dan werkt de motor niet optimaal door te veel gras in de schroef. Dus Stefan roept “Goeit een koor, goeit een koor!” Willem (de schipper) kijkt verdwaasd en doet niets ….. Stefan maar roepen …. “Ow, een Touw wil je zeggen” …. Tja vlaanderen-holland … maar ’t is allemaal goed gekomen hoor. 

Vandaag trouwens allemaal manuele sluizen dat wil zeggen dat de sluiswachter je de hele dag volgt en alle sluizen manueel bediend. Wij hadden een sluiswachteres. Ze arriveerde deze ochtend wel een half uur te laat maar geen erg want dan kon ik de foto’s van den boek pakken. En daar was ze dan. Een koket vrouwmens. In Verdun

kwam er versterking van een 2de sluiswachteres. Ik vond dat schitterend, echt womanpower, de deuren open en toe, verlaten open en dicht en maar werken echt stoer. En zo klantvriendelijk. Altijd rekening houden met ons, het water niet ineens allemaal tegelijk laten komen enzo. Nice.

Stenay - Consenvoye

En weer een les bijgeleerd vandaag. Ook eentje dat we al kenden, tegen iedereen verkondigen en dan weer zelf vergeten zijn. De les is ….als je vaart kan je eigenlijk niet plannen. Dus misschien daarom dat we ons niet echt goed voorbereid hadden en ons dan laten vangen omdat we Nensie in onze kop gestoken hadden. Anyway de 56 km en 12 sluizen die we wilden doen zijn er 33 geworden en 8 sluizen. ’t Is wat het is. De start met onze nieuwe Duitse vrienden zag er thans veelbelovend uit. 56 km tot Verdun leek ons peanuts in vergelijking met gisteren. Maar op het water weet je nooit en al zeker niet in Frankrijk. Onze vrienden stoppen na 3 sluizen en wij moeten verder met een koppel Nederlanders, die blijkbaar de eerste keer Frankrijk aandurven. Het is natuurlijk anders varen, veel gras waar de schroeven door moeten ploeteren en de motor harder moet werken. Dat gaat wel een beetje trager. Maar ze varen amper 4, 5 km per uur met wat geluk 7. Tja dat gaat dus niet echt vooruit. De lessen in compassion zijn van pas gekomen vandaag en zullen nog nodig zijn morgen en de rest van de week. We zijn dus maar tot Consenvoye geraakt, want tot Verdun ging niet meer lukken vandaag Morgen gaan ze verder met ons, want ze kennen het allemaal nog niet zo goed en willen met ons mee. Tja, je kan toch moeilijk zeggen. NEE, jullie houden ons op! Wij gaan morgen eerst, misschien dat ze dan wat sneller durven. Maar als ze niet sneller gaan maakt het niet uit want we moeten toch op elkaar wachten aan de sluizen want ze worden manueel bediend. Langs de andere kant zitten we hier op een leuk plekje in de schaduw van de boom. Zalig want het is bakken geblazen (31°). Straks een wandelingetje in het gat van Consenvoye, kou platje eten en morgen zien we wel waar we geraken.

Charleville-Mézières - Sternay

Wekker om 8 uur, in de kleren en vertrekken. Want vandaag dag1 van ons plan. We hopen tot Stenay te geraken, dat is 68 km en 11 sluizen. En de sluizen werken van 08.00 tot 18.00, volgens Stefan. Als we aan de eerste sluis komen om 08.40 gebeurt er niets. NIETS. Ik kijk het toch maar even na. Vertrouwen is goed controle is beter, tiens heb ik dat al eens gehoord. De sluizen starten om 09.00. Dus 20 minuutjes surplacen voor de sluis, net genoeg tijd om het ontbijt te maken. Voor de rest van de dag is het varen en rekenen of we er wel geraken. Als het lukt zal het ne nipte worden maar we gaan ervoor. Ik heb een beetje een dèja vu van in de tijd dat ik studeerde. Dat begon ook met plan 1 …. Tot plan 33 en dan 2de zit. Vanaf Mouzon hebben we geen kaart meer. We kunnen al beter overweg met PC-Navigo maar die geeft geen kaart alleen een streep waar we moeten varen en dan zie je de Sunstar die het streepje volgt.

Maar geen sluizen of bruggen of vaarwater. Na blind getrouwd, gekocht, gesprongen maak ik nu het programma Blind gevaren. Moeilijk voor iemand als ik die graag de controle houd. Maar we geraken er. Vandaag gebruik ik voor de 1ste keer de superstok, man wat een grief is dat! De scenerie verandert, niet meer tussen de bergen. Het wordt allemaal een beetje platter en landelijker. Anders, ook mooi. Maar niet zo mooi. We hebben het beslist; het stukje Maas van Givet tot Charleville-Mézières was het mooiste dat we al gedaan hebben.

 De voorlaatste sluis komt er ineens een auto aan van de VNF (de Franse waterwegen); wat zijn we nog plannes, wat gaan we morgen doen, … ok tot Stenay geraken jullie nog, je kan daar in de jachthaven en morgen om 9 uur vertrekken richting Verdun. 55 km en 12 sluizen. Minder kms dan vandaag maar de sluizen moeten manueel gedraaid worden, dus met een sluiswachter die volgt. In de jachthaven liggen we dubbel bij onze vrienden van morgen. Een ouder Duits koppel, heel behulpzame mensen. Zij vertrekken ook om 9 uur maar gaan niet zo ver. We zullen met 2 de sluizen nemen. We zien wel hoe ver we geraken. Mimi, we komen eraan! Niet schuldig voelen zenne. Wij zijn gewoon zonder degelijke voorbereiding vertrokken en dan moet je soms op de blaren zitten. En zo erg is het allemaal niet. En volgende keer doen we het waarschijnlijk krak op dezelfde manier want dat is wie we zijn. Wij vinden dat niet erg of misschien wel, maar niet erg genoeg om te veranderen.

Laipour - Charlesville-Mézières

Gisterenavond kwam er nog een bootje met een Nederlands koppel achter ons liggen. Zij kwam een babbeltje met ons doen. Waarover heb je het dan …. de volgende bestemming bvb. Dus wij gaan richting Nancy (op zijn Frans uitgesproken) en zij gaan naar Nensie. Tja …. Die kunnen we niet laten liggen natuurlijk. Wij hebben een nieuwe bestemming Nensie. Het zal nooit meer Nancy zijn. Deze ochtend verlaten we het paradijs met pijn in hart. Maar ’t is zo. Charlesville-Mézières, volgens Filip en San, een heel leuke plek om te zijn. We hebben vandaag beter weer, beetje fris nog maar geen regen en dat doet echt veel. De Maas blijft mooi en de plekjes waar je kunt aanmeren worden vlijtig genoteerd in den boek …. Dat is voor als we terugkomen als we oud zijn 😉.

Onderweg problemo, de wc voert geen water meer aan. Wel weg dus met een emmertje kunnen we effe voort. Onze reserve chemische toilet staat al 8 jaar te blinken in de doos in de Rollierstraat ipv hier in de machinekamer. Zo gaat dat bij ons. Om 14.00 uur zijn we in Charlesville-Mézières. We trekken direct de stad in. Ze voldoet aan de verwachtingen, Filip en San hebben gelijk. Jammer dat Kapsalon Fabiola gesloten is en resto Couchon vinden we nergens. Straks nog eens goed kijken. Het is alvast een heel leuke stad met mooie winkeltjes en veel café’tjes en resto’s. We gaan ons informeren voor data in de Free-shop, 290 GIG voor 20 €. Goeie tip van Hervé. We gaan iets drinken, toch altijd leuk een terraske doen. We zitten graag op de boot maar in een stad op terras mensen kijken doen we toch ook ontzettend graag en goed. Inkopen voor een paar dagen en ik scoor (weer) een kleedje 😊. De pop in de etalage staat er beter mee maar dat laat ik niet aan mijn hartje komen. McGyver mag spelen met de toilet en ja hoor ….. Alles openvijzen, en eens kijken en er zat iets tussen iets en dan alles terug dicht. No Problemo.

We zouden hier een dag willen blijven maar ik begin eens te rekenen en ….. we hebben op 3 dagen 90 km gevaren, 20 sluizen gedaan …..we komen er niet op dit tempo. Beetje rekenen en nog eens rekenen (niet mijn grootste talent maar toch) ….. we zullen morgen moeten vertrekken en een tandje mogen bijsteken. Tot Troussey is het nog 200 km en 40 sluizen en dan nog naar Toul en dan nog naar Nensie. Damned ….. en we hadden gehoord dat het op 5 dagen kon ….. niet met de Sunstar dus. We hebben nu een strikte planning, want we willen kost wat kost op 18/6 paraat zijn voor de trouw van Mimi en Danny.

Virreux- Wallerant - Laipour

Wat een dag hebben we weeral achter de rug. Regen, Regen, Regen, heel de dag door. Maar nu liggen we in Laipour in de zon, nog eventjes … en dat maakt alles goed. Wekker om 8 uur en om iets na 9 vertrekken we… in de regen en vergeten de baguette. We zijn nu aangewezen op het kaske en moeten de sluizen zelf doen. Aan de 1ste sluis vinden we onze vrienden voor de dag; Casa Nova. Ze willen precies liever alleen in de sluis maar nee hoor daar gaan wij niet mee akkoord. Beetje naar voor en wij ermee in. De sluis is groot genoeg. Natuurlijk krijgen die volop de stroming van de sluisdeuren en wij liggen er rustig achter …. Niets aan ’t handje. Het regent de godganse dag, we varen voorbij idyllische plekjes waar we zeker zouden stoppen als het goed weer zou zijn en als we meer tijd hadden.

En wat is het hier mooi op die Maas, zelfs met dit slechte weer. We komen hier zeker terug om het dan op het gemakske te doen, als we oud zijn 😉. Er zijn zo van die dingen aan boord, ik weet niet hoe ik dat moet zeggen. Maar bvb Stefan zal altijd net dat meer zien, bvb in een sluis als we te hoog komen dan sta ik daar vanvoor te koekeloeren, verstand op nul, en dan zie ik hem ineens vanachter naar voor komen de boeikes wat hoger hangen. Damned waarom heb ik dat nu zelf niet gezien. En dan langs de andere kant, vandaag de regen …. Heeft hij de (vuile) ramen afgekuist met ne nieuwe keukenhanddoek. Die krijg ik nooit meer proper en hij heeft er zoveel oude voor die zaken. Dat snapt hij dan weer niet. T’is niet zo erg zegt hij dan. Tja Ikea kan er maar goed mee zijn. (BTW op het moment dat ik dit aan ’t schrijven ben gaat hij de naft bijvullen in zijn nieuwe jeans … ik zeg “schat doe dan toch even een ander broek aan” … “’t Is niet zo erg, ik zal mijn handen niet aan mijn broek afvegen” …. Ik laat het los) 

We passeren weer een tunnelke. Als je het gatje ziet dan zou je nooit denken dat de Sunstar daar in kan. De Casa Nova is groter dan wij en die gaat ervoor dus wij ook.

 In Revin weten we dat we moeten tanken, want tanken in de Supermarche achter ’t hoekske van de haven. Dus effe halt houden. En dan hebben we echt een opper familieklepkens momentje. Alle 2 met ons croques naar de supermarché met ons nieuw karreke vol met bidons voor mazout.

We hadden nog een niveauke hoger kunnen gaan als we een karreke van de supermarché waren gaan halen voor ons bidonnekes. We kunnen er eens goed mee lachen. En hoeveel geluk kan je hebben; onze stop in Revin kost ons geen uur maar wel een uur dat het niet regent. Als we aan boord komen begint het weer te regenen. De Casa Nova blijft in Revin. Wij niet, we willen morgen in Charlesvilles Mezieres zijn om daar een dagje te blijven dus gaan we nog even door. Op ons eentje met ons kaske. Maar wij kunnen dat. In de 2de sluis toch effe een klein avontuurke. Ze zijn aan de sluis aan ’t werken. Dat zien we. We varen binnen, leggen ons vast, sluis gaat omhoog, deuren open en we willen vertrekken. Net op tijd zie ik dat de tijdelijke brug (over de sluis) te laag is. Daar kunnen wij gewoon niet onder. Effe vast aan de trap, en tent omlaag. 2de keer dit jaar en we zijn al een geoliede machine. En hoeveel geluk, of karma, kan je hebben. Het stopt met regenen. Ik vaar effe en Stefan bouwt de boel weer op. Als alles recht staat begint het terug te regenen. En dan achter ’t hoekske …. Het paradijs voor ne nacht. 

Hier gaan we overnachten Laitour. Ik ben weer een tevreden mens.

Waulsort - Virreux Wallerant

We vertrekken richting Givet.

Daar leggen we alles plat en varen cabrio verder. Het routinneke van vorig jaar zit er nog niet helemaal in, dat komt nog wel.

Achter ’t hoekske wacht ons een onverlicht tunnelke. Tunnel Ham. We kunnen dat want vorig jaar veel grotere tunnels gedaan maar het blijft spannend. Het is echt een klein tunnelke met een sluis ervoor en één erachter. Piece of cake, maar toch wel effe …..

Uit de tunnel, regenbroekske rap aan want de hemel opent ook zijn sluisdeuren. In de sluis, voor de deuren toe gaan, zetten we rap de tent recht. Schipper staat alvast droog en ik mag verder nat worden aan de koor vanvoor. Ik ken mijn plaats ☹. We varen verder met het kaske want vanaf nu is het op "automatique". De sluis naderen, langs het oog varen, knopke op 'tkaske klikken en alles treed in werking. De sluis draait, opent zijn deuren, we leggen ons vast duwen aan de stok en de sluis keert en doet zijn deuren open aan de andere kant. Easy going. De Maas na Dinant is echt mooi. Regen of niet we weten het de appreciëren. Jammer dat we toch een beetje voort moeten maken. We hebben een dikke week om in Nancy te geraken. Toch wel meer dan 300 km varen en meer dan 100 sluizen. We kunnen dus niet overal onze tijd nemen, wat wel een beetje pikt. Maar de trouw van Mimi wil ik voor geen goud missen. Dus maken we voort, of da’s toch het plan vanaf morgen. En ik denk dan steeds aan de wijze woorden van de papa van Evelyne “Je moet altijd nog iets over houden om terug te komen”. We hebben het al gezegd, we komen hier terug als we ECHT oud zijn en niet te ver meer willen varen dan komen we effe op en af naar hier want we gaan veel overhouden. We liggen in Vireux-Wallerand, eigenlijk nog met ne voet in België. Een supermarktje achter de hoek en 2 bakkers.

Morgen eten we baguette. We flansen een avondmaaltje in elkaar met sla en kruiden uit mijn tuintje. Ik schrijf de blog en weer begint het te regenen. Douchen, een aflevering The Crown, of toch hopen dat ik het haal.