Feest op de Lindelei

Cambrai - Valenciennes - Doornik - Oudenaarde - Gent Lindelei

De laatste …. we voelen het wel. In Cambrai amuseren we ons wel. Fietsen en wandelen wat in het oude stadscentrum, platdujouren, doen inkopen …. fietsen in Parjs is gemakkelijker.

We dumpen alles op de Sunstar en gaan op zoek naar Diesel. Google maps wijst de richting. We zien een groot bord met de prjzen en een afgedankt tankstation. Tja …. denken wij …. dat is verlaten zo oud en versleten, geen kat te zien ook niet …. maar we vinden nergens het nieuwe dat bij dat prachtige bord hoort. Kiekens na wat rondrijden zien we er ineens een aantal auto’s aanschuiven …. oud en versleten werkt nog altijd in Frankrijk.

We rijden 2 keer op en af, de diesel is hier goedkoper als in België dus kunnen we maar beter bunkeren. We zijn inderdaad op Canal-St-Quentin niemand tegen gekomen, niemand die ons voorbij gekomen is of niemand in tegengesteld richting. We waren er dus helemaal alleen. Vanavond passeren ons hier in Cambrai 2 vrachtschepen. Tja dat hadden we gehoord dat die onderweg waren en dat was het dus.

 De volgende dag varen we verder tot Valenciennes. Het plaatsje dat ik gepland had om te overnachten is er niet en het volgende is 10 km en 3 sluizen verder en eigenlijk zijn we moe, maar als het moet dan moet het hé. Ma, ar we hebben weer geluk als we de 1ste sluis naderen staan er borden van een port de plaisance? niets van in onze boek terug te vinden. Effe checken bij de sluiswachter en ja hoor, het hoekske om …. een pracht van een nieuwe jachthaven …. Tsjakaaa. Komt als een geschenk uit de hemel.

De laatste nacht Frankrijk. Dan is het doorzetten naar Doornik/België. Slecht weer we doen onze regenpakken aan. We hebben ze niet echt nodig gehad maar we hebben ze toch aangehouden. We varen België binnen. Tja …. In Doornik liggen we aan de nieuwe steiger, hebben we te maken met internetfraude als we de elektriciteit willen aansluiten, maar we lossen het op. Slecht weer en slechte plaats. Heel de tijd vrachtverkeer en we gaan op en neer en op en neer.

Ik pink een traan weg; Bpp is vertrokken (samen met the Queen). Niet blijven dan maar, we vertrekken de volgende dag naar Oudenaarde. Onderweg worden we constant getrakteerd op prachtige regenbogen .... voor mij heeft dat een speciale betekenis ....

En wie ligt er voor ons in de haven de Miro, één van de boten van klein Antwerpen in Moret sur Loing. De vaarwereld is klein. Ofte het is eigenlijk hetzelfde als met de andere reizen die we maken, of je nu in Azië, of Zuid- of Centaal Amerika rondtrekt je komt mensen tegen en vaak dezelfde opnieuw omdat je dezelfde route neemt. Filip en San komen aperitieven en we gaan samen een hapje eten in Odnar, leuke plek en op wandelafstand van de jachthaven. Bedankt Karo voor de uitstekende tip. Leuke avond In Oudenaarde blijven we wel een dagje. T is mooi weer, we wandelen naar ‘t centrum. ‘t Is kermis en we trakteren ons op smoutebollen. We smullen ze op op een bankje en het is duidelijk #ikhebmijnautogewassenheddemijgezien vandaag. We schuilen voor de regen in een gezellige koffiebar met heerlijke koffie. Dan is het tijd om door te varen naar Gent, de voorlaatste etappe. Overmorgen gaan we naar huis. We willen donderdag in Antwerpen zijn. De Lindelei is leuk liggen, centrum Gent. We zijn nog maar net aangekomen of Tuut Tuut, Ina komt eraan. Ik wandel haar tegemoet want we liggen helemaal achteraan de steiger. Wat een blij weerziens. Het nadeel van een lange reis maken is dat je mist en gemist wordt. De knuffels waren dan ook warm en echt. Luieren, kletsen, aperitieven, dineren, drinken, bijpraten op ons achterdek, in excellent gezelschap is goud waard.

Vandaag wandelen we een tourke in Gent, we trakteren ons op een warm appeltaartje met slagroom en ijs. Tja, deze guilty pleasure leren we niet echt af. We eindigen weer op de beste plek, het achterdek want het is weeral mooi weer vandaag. Straks komen Anke & Patrick aperitieven en Karolien dineren. Weeral feest.

St-Quentin - Riqueval- Cambrai

Een dagje St-Quentin, grote stad met …. een kathedraal. Het is markt maar we zijn natuurlijk bijna te laat. We bezoeken de kathedraal en trakteren ons ne plat du jour. Bingo, t was Belgisch stoofvlees en ne peche melba voor Stefan en ne croque met geitenkaas en café Gourmand voor mij. Complimenten aan de chef. ‘t Zijn bierfeesten in St-Quentin, leuk maar heel het mooie plein staat vol dus we zien er niets van. We moeten schuilen voor de regen “REGEN” ????? bestaat dat nog???? kopen een lekkere baguette voor vanavond en fietsen terug naar de boot. 

‘s Avonds regent het nog eens goed. 

De volgende dag slapen we uit, kuisen de Sunstar nog eens, ‘t was nodig …. shame on us. En dan vertrekken we rustig richting Riqueval tunnel. Ik zie er wat tegenop maar ja. We komen in de vroege namiddag aan. Er is hier …… geen kat. Alleen rood licht omdat we niet in de tunnel mogen. Nog eens lekker BBQ’en want wat moet je anders in the middle of nowhere. 

Deze ochtend doet het pijn om 7 uur. Maar het is wat het is, de remorquer (boot die ons door de tunnel zal trekken) is besteld om 7.30, we hadden geen keus. Om 7.30 pil, tuuuut tuuut, autoke van de vnf met 2 remorquercowboys en den baas. En ze laten er geen gras over groeien hoor. We krijgen nog rap een nieuw kaske voor de sluizen, we krijgen de touwen die we vanvoor moeten vastmaken en weg zijn we. De Tunnel van ongeveer 6 km in, achter een gammel remorquerke dat ontzettend lawaai maakt en erg traag vordert.

We gaan er ongeveer 2 uur over doen. Het is koud en donker. Maar de Sunstar doet het goed, ze blijft netjes in lijn volgen achter de remorquer. Stefan moet amper iets doen.

Na een tijdje krijg ik last van een vorm van claustrofobie, ge ziet de gaatjes niet als ge 6 km tunnel door moet.  Dankbaar voor een paar jaar mediteren …. ik concentreer me op mijn ademhaling, hier en nu, in en uit. Het helpt. Ik neem de tijd om mijn ritueeltje nog eens te doen. Goed zo. Na 50’ zijn we halverwege en kan ik beginnen aftellen. Ben blij als we eruit zijn, Stefan ook. Geen horror stories, het verliep perfect. We hebben hem nu ook gedaan en als het aan mij ligt “nooit meer”. 

We hebben nog 28 km en 17 sluizen te gaan tot Cambrai. Dat is veel maar we gaan dat toch doen. Het kanaal wordt mooier na St-Quentin, maar het blijft vervallen, de aanlegplaatsen niet echt betrouwbaar en ontzettend veel gras.

Voor elke sluis moeten we door een poel van gras, ongelooflijk dat ze het kan, minder dan stapvoets. Vermoeiend en stresserend. Na 10 sluizen wordt het plots beter. Pffffff. Binnen een paar dagen sluit Canal du Nord voor een paar weken, ze kunnen hier maar beter beginnen kuisen. 

In de vroege namiddag komen we aan in Cambrai. We besluiten hier weer 2 nachten te blijven. Morgen inkopen doen en diesel bunkeren. 

Ik laat een traantje als ik hoor dat Bpp ons aan het verlaten is. 

St-Quentin

We blijven dus een dagje in St-Quentin. Doorvaren heeft geen nut want op zondag is de Riqueval-tunnel gesloten en dan liggen we daar. ‘t is hier wel bizar in de Ghost-Jachthaven; we hebben dus stroom en water, kennen de code van het poortje, kunnen binnen en buiten maar hier is niemand. Als we de fietsen van boord aan het halen zijn komt er nog een man langs. Eigenaar van een schip dat hier ligt, babbeltje doen … tja hetzelfde verhaal …. was privé …. nu van de vnf? hij weet het niet echt …. hij houdt hier een beetje een oogje in het zeil ….. geeft ons nog een tip om de Riqueval zonder brokken door te sukkelen en voilà zo gaat dat hier in de haven van St-Quentin. We fietsen naar de stad, het oude centrum is wel mooi. Buiten het centrum is het echt vergane glorie, kapotte gebouwen, .... verloederd. Er zijn net bierfeesten dus dat is voor ons wat jammer want nu kunnen we het plein met de mooie gebouwen niet goed zien. We bezoeken de kathedraal, GROOTS en gaan lekker plat du Jouren.

We lopen nog wat rond. Ik scoor een eifeltorentje bij Pandora, herinnering aan deze reis. Terug naar de boot en rust.

Pont-L’Eveque - Ilse de Saint-Simon - St-Quentin

Gisteren varen we heel op het gemakse verder. We gaan dan toch Canal St-Quentin doen en niet Canal du Nord. Vorig jaar hebben we St-Quentin niet gedaan omdat we horror stories hoorden van de Riquval-tunnel. Een hollander met 20.000 euro schade, een belg met schade en zijn tent in brand (wel een beetje zijn eigen fout maar toch) enz …. Dus wij du Nord op …. dit jaar toch maar St-Quentin. Du Nord is ook maar niks. 

Dus gisteren een stukje dat we vorig jaar gedaan hebben maar dan in de andere richting. Deze keer is het Stefan die aan de stok, ofte de flosj, moet trekken (duwen) en plots …. om zijn evenwicht te bewaren …. heeft hij de rode stok (alarm) vast en BAM; sluis geblokkeerd. Stiekem vind ik het niet zo erg, mr perfect op het water … stand is 1 - 1 :-)

Effe bellen en op 10 minuten zijn we verlost, de sluiswachter was in de buurt. Canal du St-Quantin op met ons kaske. Nog eerst de tent neerleggen, dat was lang geleden, maar we kunnen het nog. Klaar voor ongeveer 100 km en 35 sluizen. 

Maar het kanaal valt tegen, geeft ons niet wat we zoeken. Pas op; het is kleiner, groener maar OH zo vergane glorie, alles is in verval; de sluizen, de kaaien, de aanlegplaatsjes, de dorpjes. 

En dan plots gisterenavond, op aanraden van de sluiswachter varen we tot Isle de St-Simon, een onbewoond eiland, op de kruising van het kanaal naar de Somme (dat nu gesloten is). Daar zijn een paar bolders tegen een lelijke muur. We kunnen niet tegen de muur liggen, omdat het water laag staat raken we de grond. Geen erg want hier komt toch geen boot meer langs. De sluiswachter had het ons gezegd, we zijn de enigen …. we begrijpen waarom. 

Maar Ilse de St-Simon is de beste plek waar je kunt aankomen als je net iets te lang gevaren hebt en alleen maar rust wil. Hier is geen kat … dus dat wordt buitendouche met de modderscrub, ik heb zelfs nog een mannelijke versie voor Stefan. Het zou wel eens kunnen dat het de laatste keer is dat we de buitendouche gebruiken want het weer is aan het keren. 

Stefan tovert nog een heerlijke pasta op tafel, nog een serieke kijken en weeral eens beseffen wat een gelukzakken dat we zijn. 

Het is hier muis- muisstil. We slapen zalig, dat moet ik niet uitleggen. 

We slapen weeral lekker uit. Onze bestemming is St-Quantin, daar is een jachthaven met wasmachien en al. We komen van de sluiswachter te weten dat we de gevreesde Riqueval-tunnel 48 uur op voorhand moeten bellen. Kut we willen er morgen om 15.00 uur door. 

Dat wordt er dus gene. Morgen om 7.30 en anders maandag om 7.30. Blijkbaar draait de namiddagshift niet meer. We beslissen maandag om 7.30 anders zijn we weer aan ‘t prossen, we blijven dan wel 2 nachten in St-Quentin, rust. 

Leek een goede beslissing tot we hier aankwamen. De haven is lelijk en  verschrikkelijk onderkomen.

Een Frans koppel van een andere boot helpt ons verder. We krijgen de code van de deur (hoewel de poort gewoon open gaat want die is kapot), de capitainerie daar is niemand dus wasmachien en internet “forget it”, de stad is niet op wandelafstand, de lidl misschien juist.  

Vanavond BBQ dus wat ingrediënten gaan halen, stevige wandeling. En als we terug zijn …. begint het te regenen, op zich is dat goed nieuws maar …. tja we zijn het niet meer gewoon. 

Wel een bonus …. op de boot naast ons …. zit een ijsvogel, net lang genoeg om een foto te trekken …. maar ja ze zijn het mooist als ze vliegen. 

Compiègne - Pont l’Eveque

Compiègne is eigenlijk wel een leuk stadje. We bezoeken het samen met onze Zweedse vrienden.

Hun verhaal is wel heel erg. 2 jaar hebben ze voorbereid aan deze reis. Huis verkocht, boot gekocht om te gaan overwinteren op de Middellandse Zee. In 2024 terug want dan zou hun appartement klaar zijn. Dus ze vertrekken uit Zweden, door Denemarken, Duitsland,Nederland en België. In Givet aan de Franse grens horen ze dat de Maas dicht is. Terug naar boven en langs Canal du Nord via Parijs naar beneden. Als ze aan de Loing komen, horen ze dat ze moeten spoeien om in Briare te geraken want ze gaan het water laten zakken. Op 3 dagen rushen ze naar beneden (“crazy”) om daar te horen dat ze terug naar boven moeten want de Loire gaat sluiten en de Briare gaat het water laten zakken. Daar hebben wij ze voor de eerste keer ontmoet. Henry vertelde ons van de problemen op de Briare maar wij waren toen in andere sferen na het zoveelste feestje op de kaai met de bende van Marit na het ritje op de Briare. Henry Janet en the doug Eliot hadden toen een crisis meeting. De volgende ochtend als de man van de capitainerie hetzelfde vertelde piepten we ook even anders. Ze rushen naar boven, bang om vast te raken met hun diepgang van 1.60 m, een stuk daarvan met ons. We leren ze dan wel wat beter kennen. We zien ze terug in St-Mammet waar ze even uitrusten en hun wonden likken en naar oplossingen zoeken. Uit het water halen en overbrengen naar het Zuiden is hun te duur. (3600 euro’s). Dus beslissen ze heel de weg terug te varen. We zien ze even in Parijs op hun terugweg. En pikken ze later op op de L’Oise. In Compiègne denken we even begrepen te hebben dat Canal du Bourgogne à Champagne open gaat. Dus toch een Window om er te geraken. We bespreken met hen de mogelijkheden en ze moeten weer eens herbekijken. De volgende ochtend komen ze met hun beslissing ze gaan toch nog eens proberen om er te geraken. Stefan belt naar de desbetreffende waterwegen en OMG de Window is maar voor 2 dagen …dus het gaat niet. Weer herbekijken wat ze moeten doen. Je zou voor minder de moed verliezen. Wij denken aan de boot hier ergens of in Antwerpen te laten en volgend jaar in het voorjaar een nieuwe poging te ondernemen. Zoiets zouden wij doen als het onze droom was. Maar wij zijn de Zweden niet en nu hebben ze wel even tijd om na te denken. We gaan samen Compiégne in en ze trakteren ons op de lunch, voor niets nodig maar ze willen dat echt. Wij doen maar wat we doen, informatie verschaffen waar zij niet aan geraken omdat ze de taal niet spreken. Communicatie is zo belangrijk. Maar ook schakelen en out of the box denken.En …. aanvaarden dat de Franse waterwegen zijn wat ze zijn. Wij hebben gemakkelijk spreken want wij hebben kunnen doen wat we wilden doen. We hebben Filip die ons op de hoogte houdt en we kunnen communiceren met de sluiswachters. En wij hebben tijd. We varen nog samen naar Pont l’Eveque. ‘

s Avonds legt Stefan nog alles uit over hoe ze verder moeten varen en via Terneuzen of via Antwerpen en de tij en …. veel foto’s en nota’s. En ze kunnen ons altijd bellen. Deze ochtend zijn ze vroeg vertrokken via Canal du Nord. Ben eens benieuwd wat ze nu gaan doen. Wij slapen uit, fietsen naar Noyon voor ne plat du jour en een beetje inkopen. Langs de ene kant waren we blij om op bekend terrein te komen, langs de andere kant is er dan ook weer niets aan want we kennen het al. We besluiten om hier nog een nachtje te blijven liggen. Soort rustdag.

Pontoise - Saint-Leu-d’Esserent - Compiègne

We liggen tegen de muur in Compiègne. Beetje op en neer als er een vrachtschip voorbij komt maar best ok. Onze Zweedse vrienden liggen achter ons.

Gisteren hebben we ze opgepikt op aan Auvers Sur-Oise, 10 km na Pontoise. Ze varen met ons mee tot Saint-Leu-d’Esserent. De Oise is mooi om te varen maar saai, zoals Gran Gabarrit kan zijn. Saai en mooi. Saai omdat er weinig aanlegplaatsjes zijn en weinig sluizen, dus voor mij valt er weinig te beleven. Mooi omdat je op een rivier vaart en dat geeft meer afwisseling en schoonheid. Stefan moet zijn aandacht erbij houden want er is wel wat vrachtverkeer. Zoals vandaag, er komt, in tegengestelde richting, een spitske uit den bocht ….. no prob ….. ineens een grote vracht die dat spitske in den bocht voorbij wil …..  op kanaal 10 horen we nog zeggen “ ….2 plaisanciers ….” maar we moeten toch bijna de kant in om te kunnen passeren. Spannend. Daar ik het nu vertel is alles goed afgelopen, maar leuk is anders. 

Zodra we gisteren vastliggen komen de Zweden aan boord, nog geen tijd om ons pastiske te maken. Woaw …. effe wachten …. aanleggen is eerst aperitieven dan komt de rest. Ok ze houden zich even in en staan er 10 minuten later met een fles whisky, bier en nootjes …. ok. Ik begrijp het wel, ze zijn informatie-honger en Stefan heeft de info. Ze hebben beslist om hun droom definitief op te bergen en terug naar huis te varen. Ik vind het heel jammer voor hun maar ik kan het wel begrijpen. Ik zou een andere droom geschreven hebben, maar ik ben niet de 2 Zweden. Stefan (over)informeert en zoek mee naar de beste oplossing om die mensen op de beste en snelste manier terug thuis te krijgen. Ze willen graag bij ons blijven, want wij geven ze zekerheid. Zoals Janet zei :”Ik zie de Sunstar komen en ze ziet er zo sterk en solide uit” Ja dat is ze wel, de perfecte boot voor op de kanalen. Daarom dat wij hier ons dan ook als een vis in het water voelen. 

We bespreken de mogelijkheden en opties, maar leggen hen ook uit dat wij iets anders willen. Zij willen zo snel mogelijk gaan, thuis zijn en wij zijn op vakantie, wij moeten nergens naartoe, hebben tijd. Dat gaat moeilijk zijn. Ja maar ze willen bij ons blijven. ….. 

Een nachtje slapen brengt soelaas. Ze hebben het  begrepen en gaan toch alleen verder gaan. Vandaag nog mee tot Compiègne en dan gaan zij op de gas staan en wij niet. Wij gaan niet Canal du Nord doen maar St-Quantin (met de gevreesde Riqueval-tunnel), gaat langer duren want Petit_Gabarit, veel sluizen, maar laat dat net zijn wat we graag doen. 

Stefan doet nog wat telefoontjes en zoekt de beste optie voor onze vrienden uit, Hij kan ze toch niet aan hun lot over laten. 

Morgen gaan we hier wat rondwandelen, iets eten en dan rustig tot Pont L’eveque.  Wij hebben tijd.

Rueil-sur-Seine - Pontoise

Geen wekker, gemakske, vertrekken. Rustig varen op de Seine. We zijn best tevreden, we verlaten meer en meer de stad en komen terug in de natuur. Het is best mooi. We verlaten de Seine en gaan de Oise op.

Vandaag beginnen we een beetje de balans op te maken. Wat doen we nog wel en wat niet. Het zal wel zeker terug Frankrijk worden en lang want het ligt ons echt wel. Wat gaan we nog doen als we in België zijn of niet. In Pontoise aangekomen gaan we Diesel halen achter ‘t hoekske.

Stefan gaat nog eens op en af. We maken ons “mooi” en duiken het stadje in. Best charmant op de berg met zijn kleine straatjes en kathedraal. We boeken een restaurantje, L’arbre blanc, pikken nog een trouw mee, gaan aperitieven en mijmeren over wat we eventueel in België nog zouden kunnen doen ipv ineens naar huis te varen. Onze Zweedse vrienden liggen 10 km verder en willen wachten op ons. Goed voor ons, maar wij gaan traag en we vrezen dat zij snel willen gaan …. we zullen het er morgen met hen over hebben. Perfecte dag.

Port de Plaisance de Paris: Arsenal - Rueil-sur-Seine

Back to normal? Of heb ik dat al eens eerder gezegd? Anyway we zijn aangekomen in Rueil-sur-Seine, of zal ik zeggen een oase van rust op de Seine die toch wat industriëler en anders wordt. Pas op; het is nog altijd de Seine. 

 Deze ochtend GEEN wekker. Als er iets is dat ik het leukst vind aan pogingen tot back to normal is het dat. We ontbijten, maken ons klaar en roepen de sluis op om op de Seine te kunnen.

Het is 10:12. Tijd zat om de Window van 10:35 te halen volgens Stefan. Ik probeer het even uit te leggen. Er is een stukje waar je alternerend door mag, dus met rood en groen licht. Van het uur en 35’ tot een uur en 50’ voor stroomafwaarts, van een uur en 50’ tot een uur is het voor iedereen rood. van een uur tot een uur 20’ mag stroomopwaarts door en dan weer van een uur 20’ tot een uur 35’ niemand. en dan is het weer aan stroomafwaarts. Dus als je je window mist moet je 50’ wachten voor het rood licht. Misschien snappen jullie er niets van maar geen erg, ik schrijf het voor mezelf :-)

Anyway, mijnheertje “zelfzeker en de Seine is van mij” roept dus de sluis op om 10:12. “Bonjour Monsieur on prépare l’écluse dans 2 minutes” …. 2 seconden later “Allo Sunstar, il y a un bateau mouche qui doit rentrer donc tu dois attendre”. SHIT ! Om 10.23 is de bateau mouche erdoor. Wij de sluis in. Schudden, schudden, schudden, eruit om 10:46. De motor riekt een beetje verbrand want Stefan geeft volle gas om het groen licht te halen, we hebben amper 4 minuten. STRESS. Het is maar even we zien het licht al, maar volle gas is nog altijd traag met de Sunstar. Om 10:49 passeren we het groene licht. Living on the edge. Ik vind dit echt niet leuk. Maar dan vaar je weer op de Seine door het mooie centrum van het oude Parijs, langs de Notre-dame, het Louvre, le palais de justice, musée d’Orsay, de Eiffeltoren en de vele prachtige bruggen. De stress maakt plaats voor dankbaarheid. Wat zijn wij gelukzakken.

We varen verder Parijs uit, komen aan het commercieel centrum

en langs de haven van Parijs, niks vergeleken met die van Antwerpen natuurlijk. Er komen wat meer vrachtschepen maar valt allemaal heel goed mee. We varen vandaag wel een eindje 47 km en maar 1 sluis, dus wel heel saai voor mij. Maar dat gaat het een beetje worden tot thuis. Wegens te weinig water moeten we de grote vaarwegen volgen. Voor pleziervaart is veel gesloten, ook in België. Hier schudden ze nog voor ons alleen in België zal het wachten zijn op een vrachtschip. We kunnen dus ook niet langs onze geliefde Westhoek, niet Veurne en de familie, niet Fintele en de Hooipiete, niet Nieuwpoort Varsenare en Karolien, niet Brugge en de Ex-collega’s van Stefan . Gent en de collectieve gekheid maakt nog een waterkans. Dus we zijn nu echt op de terugweg.

Canal St-Martin Paris

Parijs vanop de Seine

FEEST MET MARIT EN HERVE