Merelbeke - Astene - Dendermonde

Hier zitten we nu aan de stijger in Dendermonde, in de zon. Perfect voor onze laatste avond. Ik probeer de laatste 2 dagen samen te vatten. 

Gisteren invasie op de boot. De collega’s van Stefan, Dupont Brugge; Dirk, Bart, Jo, Colette en Elyne. Ze worden afgezet met een buske want ze komen van Brugge. De catering hebben ze bij. De boot is ineens BOMvol, en druk en leven. Wat een leuke bende en wat een energie. We drinken voor de vorm een tas koffie en als het begint te regenen vertrekken we richting Leie. Het feest is ter ere van Colette (pensioen) en Elyne (ander werk). Je voelt gewoon de dynamiek en de hechte, echte band tussen deze 5 mensen, de sfeer zit goed. Champagne en heerlijke hapjes en kletsen en lachen en zwanzen en  Colette die geniet van haar dag. Het maakt me blij hier deel van uit te kunnen maken. Aanmeren in St-Martens Latem, ze maken en wandeling en ik doe de afwas en ik vind het niet erg, wie had dat gedacht. De viering gaat verder op de Leie, wat een leuk gezelschap en genieten van het onthaasten en het varen en het mooie weer. Hoogtepunt is de brug in Astene die voor ons wordt opengedraaid. We meren aan, aan de mooie stijger en gaan een pint drinken in het oude sashuis. Het buske pikt ons op, de partners worden erbij gehaald en dan gaan we ergens heerlijk tafelen. Stefan en ik vieren lekker mee. Wat een geschenk om hier deel van te mogen zijn. Wat een mooie mensen. 

Deze ochtend doet een klein beetje pijn om 8 uur, maar we moeten op tijd vertrekken om de tij te halen … we moeten de Schelde op om thuis te geraken. We varen de mooie Leie helemaal terug en zijn op tijd in Merelbeke om met hoog water en aftrekkende tij richting Antwerpen te gaan. Halte aan de mooie stijger in Dendermonde. Al lang doen we Gent-Antwerpen niet meer in 1 dag. 

Aangekomen aan de mooie stijger in Dendermonde breken we de zomertent af (beetje jammer) en bouwen we de najaar/voorjaarstent op. Zo zitten we straks uit de wind en morgen uit de regen. En dan breekt de zon helemaal door. Dankuwel. Mimi komt op de juiste moment, dikke knuffel (eindelijk) en aperitieven, met de Champagne en hapjes van gisteren, in de zon op ons achterdek. We proberen bij te praten. Wat ben ik bij dat ze hier is. 

Straks eten we de 3DE schotel op, over van gisteren, dat gaat ons smaken. 

En de man is moe

Brugge - Gent-Lindelei - Merelbeke

Varen naar Gent is gewoon varen naar Gent, dat hebben we ondertussen al zo veel keer gedaan. Deze keer is er wel wat vrachtverkeer en leren we weer wat bij over wat vrachtschepen doen tussen de Moerbruggebrug en de Steenbruggebrug  om elkaar te passeren want het is er eigenlijk niet zo breed. 

We varen Gent binnen, toch wel indrukwekkend hoor; je vaart losse de oude stad in. We meren aan op de Lindelei achter den hoek van het centrum. We haasten ons naar het office van toerisme want we willen naar ’t lammeke gaan zien. We boeken daar onze tickets online. Eigenlijk ben ik toch een beetje een raar kieken. Onderweg had ik alles al opgezocht, online, en wist ik het allemaal, alleen dan die stap om online die tickets te boeken dat doe ik dan niet, maar wel op het office van toerisme. Kieken. 

We kijken naar de voorlaatste aflevering van The Killing, spannend. 

Lekker uitslapen want het lammeke verwacht ons pas om 11.30. Mooi weer, mooie dag. We wandelen naar de St-Baafs-Kathedraal (achter onze hoek), en volgen eerst de Augmented Reality tour met zo’n 3Dbril. Gaaf! En echt boeiend. We komen veel te weten, interessant en dan mogen we naar ’t lammeke gaan kijken. Echt mooi, kleiner dan gedacht maar zo mooi en gedetailleerd.

We zijn alle 2 oprecht onder de indruk en content dat we dat gedaan hebben. 

We drinken een lekkere koffie op het plein en gaan dan de fietsen halen aan de boot. Volgende bestemming is het SMAK. Maar daar snappen we echt niets van. We zien de fameuze mosselpot van Broothaers … tja het zal wel zeker. We lopen door het museum maar worden niet omver geblazen. We snappen er niets van, ’t is niet aan ons besteed. Niet erg. Als we heendaagse  kunst doen moeten we een gids hebben die alles uitlegt, zoals we eens gedaan hebben in het MUKHA met de kinderen, dat was fijn. 

We fietsen terug door Gent, langs den Blandijnberg, St.Pietersplein en de Rozier, mijn campus in mijn jeugd. Ik vind mijn weg hier nog wel. Maar fietsen in Gent  is de hel. Overal voetgangers en tramsporen en kasseien. Als we de fietsen aan boord heisen komt Isa voorbij. Ze moet nog even iets doen maar daarna spreken we af voor een aperitiefje op het terras van het NTG, langst nog zon. 

We kletsen de laatste maanden bij en dan ga ik eten met Stefan in den Botanist. 

Laatste aflevering van The Killing, pakkend einde

Vandaag  varen we naar Merelbeke, het is echt Kutweer, maar beter vandaag dan morgen, want dan komen er collega’s van Stefan een pensioen vieren op de Sunstar. We zijn heel de middag bezig met de boot te poetsen. Tja, voor die mensen morgen maar ook ineens voor ons, want het moet echt eens gebeuren. Ik pak ook alles in zodat we zondag niet veel meer te doen hebben en we geen stress meer moeten hebben voor die dingen onze laatste 3 dagen. 

We zitten hier aan de Ghelamco-arena en vanavond speelt AAGent een belangrijke mach. Je voelt en hoort de sfeer van de joelende suppoters. 

Diksmuide - Nieuwpoort - Brugge

We verlaten Diksmuide rond de middag en varen heel op ons gemakske naar Nieuwpoort. Nogmaals de IJzer is mooi. 

In Nieuwpoort gaan we naar het museum van de onderwaterzetting. Best interessant want we hadden het alle 2 veel romantischer in gedachten, zoiets van een sluiswachter die dat in zijn eentje bedacht en gedaan heeft. Maar dat was helemaal niet zo Marc Van Eeghem heeft het ons allemaal heel duidelijk uitgelegd. We weten nu wie Karel Cogge en Hendrik Geeraert zijn  en wat ze betekend hebben maar ook dat het leger en de koning erbij betrokken waren, vanuit het stad/landhuis in Veurne. Was wel interessant voor éne keer. 

We kopen viske van de jongen met de mooie blauwe ogen bij Birger, ronden af met een apertiefke op de markt in Nieuwpoort en smullen nog een crèmeke van bij Oma’s ijs. Het is koud. 

De volgende dag nemen we een trage ochtend, Sven geraakt er toch niet en we maken nog een fietstochtje. Eten een koffiekoekse aan de kerk van Slijpe, ronden af met een apertiefje op de markt in Nieuwpoort en smullen nog een crèmeke van bij Oma’s ijs. Het weer zit mee maar we verwachten zware regen. En ja hoor, we zijn nog lekker aan ’t smullen op het achterdek als het eruit valt en we snel snel naar binnen moeten vluchten. Niet echt leuk

Zondag varen we naar Brugge met de blokvaart van 11.00. Karolien zou meevaren maar het is zo grijs en donker dat we dat eigenlijk geen goed idee meer vinden. We trekken alle2 onze zeilpakken aan (eerste keer dat Stefan zich ook volledig in outfit zet) en in de gietende regen verlaten we Nieuwpoort. Het is koud en nat. Ik heb mijn warm skiondergoed aan dikke sokken, muts en zelf skihandschoenen. Allez. 

We varen in blok met een LeBoot voor ons. En dat is altijd cinema. Ze zitten boven op de boot met hun K-waykes en een paraplu. Ze zwalpen van links naar rechts, varen een paar keer bijna in den decor, proberen ergens aan te meren maar de wind werkt niet mee en het lukt hen gewoon niet. Wij blijven op veilige afstand en verkneukelen ons een beetje. Niet echt mooi van ons maar zo zijn we dan ook. Na een dik uur kutweer klaart het op en beginnen we aan een plan B om Karolien en de koffiekoeken toch nog aan boort te krijgen. Na de sluis van PLassendaele zien we een mogelijkheid qua stijger en zou kunnen passen in het tijdslot van de zwempartij van Tier en Jules. En het past inderdaad als gegoten. Karolien komt juist aan als wij door de sluis gelaten worden, even dubbel liggen, Karolien klimt, in een uiterst avontuurlijke en sportieve bui, over de andere boot de Sunstar op, waaien naar Tier en Jules op de kant en weg zijn we …. Zonder koffiekoeken. Die is Karolien in de haast vergeten. 

Dolle pret, iedereen blij dat het gelukt is, want het stukje vaart tot Varsenare is zo’n mooi stukje varen en dat gun ik haar dan zo.
De zon is ook terug van de partij. Stefan geeft onmiddellijk het stuur af aan Karolien, die de boot aanvoelt als een echte. Geslaagd met vlag en wimpel in stuurmanscapaciteiten. Stefan neemt even over in Varsenare voor het maneouvre “red de koffiekoeken” en maar goed ook want het zijn de beste koffiekoeken ever. Wie spreekt er nog over croissankes. Wat mij betreft verdient Tier zijnen hemel vandaag. 

Het weer zit mee, soms een beetje koud maar meestal geen regen. Tot de sluis in Brugge natuurlijk. Als ik op het voordek sta begint het weer te gieten en ik nat. We meren aan in de Coupure en vieren de aankomst met een Ginneke. We krijgen nog een extra vertoning als wat later 3 Leboot’s binnenvaren, echt slecht van ons. 

En ’s avonds mogen we gaan eten in Varsenare, vol au vent met puree, niet met frietjes, maar héél lekker en veel. Stefan is een receptje rijker.

Gezellige avond, eens niet aan boord of op restaurant, maar gewoon thuis, dat kan goed doen. Bedankt Karolien. 

Vandaag blijven we in Brugge. Jammer dat het maandag is want dat is museumgeslotendag. Dus moeten we het doen met wat open is. Het stadhuis, Brugse vrije, Basiliek van het Heilig Bloed en OLV-Kerk. Ik moet zeggen we waren wel onder de indruk van het Stadhuis en Brugse Vrije

. Dat heilig bloed is niet echt aan ons besteed. En in OLV-kerk staat het enige beeld van Michelangelo dat niet in Italië is; Madonna met kind. Mooi echt wel. 

We eten een zalige sla op een wit tafellakentje in den belegen boterham en keren dan moe terug.

De zon schijnt  en het is een mooie dag. Wat een verschil met gisteren. 

Ieper - Diksmuide

Hier zit ik nu in Diksmuide. Eindelijk terug op het achterdek, in de ondergaande zon in de schaduw van de Ijzertoren. Eindelijk weer wat beter weer vandaag. Eigenlijk is het maar 3 dagen slecht geweest maar op een boot wordt alles klammig en kil en vanaf het even niet regent en er een beetje zon is verdwijnt dat …; zoals vandaag. 

Gisteren brengen we een bezoek aan Tyne Cot. De grootste begraafplaats in de Westhoek dacht ik.

Zo mooi, vredevol en indrukwekkend. Raar woord hé vredevol voor een begraafplaats van soldaten maar toch was het zo. Maar wat een verspilling van levens, jonge levens van over héél de wereld. Veel graven van onbekende soldaten “Know to god”.

Het pakt mij weeral. Als we willen verder fietsen zet de hemel weeral de sluizen open en wij trekken de regenpakken aan. Tja, fietsen in een goed regenpak in de regen is best ok. 

Als we op de Sunstar aankomen stopt het met regenen, we durven zelfs een korte broek aan te trekken, met trui weliswaar maar kan net. Een sympathieke sluiswachtster loods ons naadloos door de 2 Boezinge-sluizen en opent de Knokkebrug voor ons. Op kanaal Ieper-Ijzer krijg je echt de beste service ever van  het tofste team en het is dan nog eens een heel schoon stukje varen. 

In Diksmuide aangekomen is het spoeien want straks komt Karolien ons halen om te dineren. En het haar moet dringend gewassen en geföhnd. Net op tijd klaar. Wat een weerzien en natuurlijk de dikste knuffel ooit,  met  Karolien is dat zo, geen half werk na een jaar Covid-shit. Het doet echt deugd. 

We smullen en smikkelen in Restaurant Nikolaas. Wat een perfecte keuze van Karolien. Beste Bouillabaisse ever. Beste vispannetje ever. Gelukkig krijgen we papieren bavetjes want met onze om ter grootste boezem wordt het smossen geblazen.

Het wordt een zalige avond, we proberen

het jaar bij te klappen maar daar is natuurlijk te weinig tijd voor en te veel gebeurd. En dan moeten we het nog hebben over de toekomst en de kinderen. We kletsen en lachen en luisteren en genieten van de  gezelligheid en het lekkere eten …. Oei ze sluiten hier den boel. Karolien brengt ons terug en dan zit de avond er weeral op. Waarschijnlijk vaart ze zondag mee dan doen we gewoon verder. 

Vandaag rustdag of toch zoiets. Wasmachien en droogkast aanwezig dus waske slagen zodat we toekomen met onderbroeken tot we thuis zijn. En dan gaan we fietsen naar Vladslo, we hebben een plan. We fietsen langs de dodengang, niet te begrijpen dat Duitstes en Belgen op een paar meter van elkaar zo lang over enkele meters gestreden hebben. We fietsen verder langs de Ijzer en moeten wachten voor de brug die deze keer niet voor ons opengaat maar voor het zelfvarend vrachtschip. Dat is een project van de Europese Unie dat hier loopt, schip vaart helemaal alleen op camera’s, nu is er nog iemand aan boord maar eigenlijk is dat niet nodig. Benieuwd of we hem morgen ook gaan tegen komen.  Onderweg zie ik een boerenerf waar ze verse pannenkoeken serveren. Dus wij daarbinnen. Ja, tafeltjes en stoeltjes en een oud krom vrouwtje dat achter een tafeltje staat te …. Ik weet niet wat ze daar doet. We twijfelen een beetje en dan komt van de overkant plots een man van 2 meter en 10, ook een beetje krom met gigantische handen en zegt goedendag. Euh …. Ja wij willen graag een pannenkoek, kan dat? Ja hoor hij moet alleen zijn deeg nog maken. Oh verser kan niet. We zetten onze fietsen op het erf en kiezen een tafeltje uit. Het kromme vrouwtje verdwijnt in het huisje. En dan zien we wat beter rond, we zitten dus echt op een boerenerf. De kippen, katten, haan, eenden lopen om en rond ons heen. Het is er niet echt proper, lege blikjes kattenvoer. Kakkende Eendekuikens. We bestellen onze pannenkoek met boter en suiker met ne cola en een spuitwater want de koffe is ne filter en dat lusten we echt niet graag. Hij brengt bestek en 2 grote potten lichte en donkere suiker. Niet echt Covid- proof zulke potten waar iedereen met zijn vork in zit te rommelen.  Een beetje later komt de reus met een grote kom vers pannekoekendeeg uit het huisje en begint in de stal te bakken. Het ruikt zalig. Het kromme vrouwtje komt ook terug tevoorschijn en klapt met de poezen. We besluiten om het verstand effe op nul te zetten anders komt  het niet goed. In ieder geval zijn het heerlijke pannenkoeken, verser dan vers en met veel suiker

. En de zon was dan ook nog eens van de partij. 

We rijden door naar de Duitse begraafplaats in Vladslo. We zijn daar 2 jaar geleden geweest met een gids en dat heeft toen zo’n indruk op ons gemaakt dat we terug wilden. Het is nog altijd even mooi, sierlijk en pakkend.

De beelden van Kate Kollwitz “Treurende ouders”, geen woorden. 

Avond op het achterdek, niet koken. Geen honger na de boerenpannekoeken een boterhammeke kan er nog juist in. 

Poperinge

Regen Regen Regen. Thans de buienradar had anders voorspeld het zij zo. Als je vestimentair in orde bent kan het je vakantie niet verknallen, zei iemand mij op de 2de dag van onze reis. En ’t is waar.

We fietsen gepokt en gemazeld naar Poperinge, voor mij voor eeuwig en altijd verbonden met Marie-Claire, lieve warme positieve Marie-Claire, altijd met de glimlach. We bezoeken het Talbot huis, een  oord van spirituele, geestelijke en lichamelijke rust voor de Engelse soldaten, een paar kilometer achter het weerzinwekkende front. De kracht achter het huis was een zeker Tuby, een aalmoezenier. Iedereen was welkom, rang was van geen belang. Ze konden er overnachten, in een echt bed met propere lakens en eten en drinken, in de tuin werken en zich vermaken.

Het museum is top. Je wandelt er in een prachtige tuin en door het huis zoals het moet geweest zijn.

Je krijgt er een kopje koffie of thee, gaat bezinnen in de kapel, krijgt een show, en het verhaal van die Tuby. Je kan er ook echt logeren. Het is een B&B gerund door vrijwilligers. Een ervan laat ons een kamer zien. Echt indrukwekkend. We vertoeven er wel even, weg van de regen. Ik koop een Talbot-roos, zo steunen we de stichting. We brengen ook nog een bezoek aan de executieplaats en dodencellen van de desserteurs. Komt wel binnen hoor. Jonge gasten, die de horror van de oorlog niet aankonden en wegliepen of zo en dan … geëxecuteerd werden. Tja …. Ondertussen worden zij ook erkend als oorlogsslachtoffers. We doen niet meer heel de toer (was wat overmoedig) Tyne Cot is voor morgen en Westfleteren dan maar niet. 

Iets voor 7 uur vertrekken we weer richting Menenpoort. Ten laatste kwart na 7 daar om één van de 400 plaatskes te hebben. Covid. 

We hebben net de 2 laatste plekjes op de 1ste rij en wachten een uurtje voor een ceremonie die amper 5 minutjes zal duren.  We doen dat gewoon. Om dan om 8 uur het weer te laten binnenkomen. Je kan maar één keer echt omvergeblazen worden door de Last Post, da’s den 1ste keer, maar het blijft binnenkomen. Het is de 3de keer voor ons en weer duwen de tranen en gaan we, zoals de 398 anderen, ingetogen en in stilte naar huis. 

Veurne - Fintele - Ieper

We zijn ondertussen in Ieper aangekomen en er is vanalles en niets gebeurd. 

We beslissen zaterdagmiddag Veurne te verlaten.

Via de mooie Lo-vaart bereiken we,heel op het gemakske, Fintele. Het is een mooie dag, beetje wind maar lekker warm. (Eindelijk) Wat is dat toch een mooi plekje om te zijn.
We fietsen naar het kanaal Ijzer-Ieper om de situatie in te schatten en de steiger op 4 km van Ieper te checken. We hebben gehoord dat je daar geraakt net voor de 2de sluis en daar mag je 72 blijven liggen. Is een optie natuurlijk. Er ligt een grote boot, blijkt het de broer van Herman (en Martine) te zijn. Bompa is aan boord en hij weet ons te vertellen dat ze morgen weer vertrekken (en nog veel andere dingen) dus … een optie. Als we aan de sluis komen is de sluiswachter daar en die zegt ons dan weer dat we, met wat moeite, er wel doorgeraken. Stefan ziet het wel zitten. We spenderen een zalig avondje buiten, stralende ondergaande zon, grazende koeien, zwermen Canadese eenden, rust een plaatje. 

Zondag is rustdag. Echt uitslapen en dan niets doen tot de kinderen komen. Moederkesdag? Zouden ze het daarvoor doen? Ik kijk er alvast enorm naar uit om mijn zonen te zien, die volledig op eigen initiatief willen langskomen om wat te chillen op de boot en dan een hapje te gaan eten. In de late namiddag arriveren ze. We krijgen een heuse dikke knuffel en dan chillen we samen op het achterdek. Wolf gaat nog een toerke lopen en neemt een douchke en dan is het al tijd om af te zakken naar de Hooipitte. Restaurant aan de steiger (weeral). We verwennen hen en zij ons. Het wordt mijn beste dag. Zalig genieten met mijn 2 toffe zonen. Ze doen het goed thuis met hun 2-tjes, ik ben best trots op hen. We kletsen, lachen, zijn gezellig samen en dat is alles wat een moeder nodig heeft voor haar moederkesdag. Om 9 uur zijn ze weer weg, na een dikke knuffel. ’t Is toch weer 2 uur terug rijden voor ze thuis zijn. Als ze thuis zijn stuurt Wolf “Was de moeite om af te komen”. 

Vandaag vertrekken we naar Ieper, op het gemakske. Schoon stukske varen op de beroemde IJzer. De Ijzer, die zo’n belangrijke rol gespeeld heeft in de Grooten Oorlog is eigenlijk maar een klein mooi kronkelend riviertje. En weer zeggen we hoe mooi de Westhoek is. In Ieper gaan de fietsen van boord en trekken we naar het centrum, bureau van Toerisme. We hebben hier 2 jaar geleden bijna alles al gedaan dus ….We weten het niet goed. En plots begint het te regenen. Google vindt een koffie huis op een paar 100 m “Mimi’s” dat kan alleen maar goed zijn.

En ja hoor, naast de klassieke tafel met stoelen ook een salonnetje met heerlijke zetels. We betellen ons een koffie met topping en verse pannenkoeken. Alles wordt gebracht op zilveren schoteltjes en de pannenkoeken worden vers gebakken en zijn zalig warm.

  De optimale plek om lekker te schuilen voor de regen en ons plan op te maken. We vinden ons toch een fietsroute die langs Poperinge gaat en Talbot House aandoet en dan langs de Abdij van Westfleteren en dan via Tyne Cot Cemetery. Dat gaan we morgen doen. 

Daarna gaan we naar Diksmuide. We hebben weer een plan …. Geen goed idee, wat gaat er fout lopen? 

Veurne

We blijven hangen in Veurne. Zoals gezegd we liggen hier dan ook aan de aanlegsteiger der aanlegsteigers. We zijn ondertussen ook te weten gekomen dat je in Ieper nu niet geraakt met de boot. Er is zoveel groen op het water, wel tot 20 cm dik en daar geraak je niet door. Dus …. Ieperlee wordt er gene dit jaar. We varen morgen pas naar Fintele en zullen daar wat blijven liggen en vandaar wat fietsen en dan misschien een stukje richting Ieper tot waar het kan …. We zien Wel. 

Gisteren en vandaag was fietsdag. Gisteren was het de kustroute. Via Adinkerke, langs Plopsaland naar de Panne. Ik herinner mij de laan met de bomen richting Meli in de tijd. Tja de laan is nog hetzelfde de Meli daarentegen ….De Panne brengt mij terug naar mijn jeugd met Ilse Maes en de maand augustus in de Panne. Een beetje op het strand, dan wat shoppen en ’s avonds naar dancing The King. Blijkt nu dat Stefan daar met zijn toenmalige schoonbroer ook vertoefde en als we beginnen rekenen zou het wel eens kunnen zijn dat onze paden zich daar in de jaren 70 zouden kunnen gekruist hebben. Grappig. We eten ne pannekoek op het strand in Koksijde.Zalig.

We fietsen door tot Nieuwpoort en gaan bij Birgers viske kopen. We belanden op de markt in Nieuwpoort voor een aperitiefje en Hugo en Bert van de KWYC komen eraan. Lekker bijkletsen. Daarna rechte lijn terug naar Veurne. Het is al laat dus zal het viske voor morgen zijn. We gaan lekker dineren in ’t Hofke van de Hemel. Mmmmm heerlijk stoofvlees met frietjes en nen Dame Blanche met Callebaut Chocolade. 

Vandaag zetten we de wekker want gisteren kwamen we er pas uit om half 11. Het Sunstar-bedje is een zalig bedje. Vandaag doen de de fietsroute van ’t Hofke van de Hemel met een omweg naar het  Kasteel van Beauvaurde. Bernard de poortbewaker weet ons na afloop te vertellen dat alles wat we gehoord hebben over de kasteelheer kul is. Hij was een geldwolf, die zijn rijkdom vergaarde op de rug van de mensen. En in dit kasteel zijn andere verhalen te vertellen over de wereldoorlogen en wat het dan betekend heeft. Bernard is 82 en werkt al 40 jaar als vrijwilliger in het kasteel, hij zal het wel weten zeker. 

Het is echt heel mooi fietsen hier in de Westhoek. Ik vraag mij af om mijn mama in haar jeugd ook een fietske had en hier rondgetoerd heeft met haar vrienden? Kweet het niet. In het dorp waar Willem Vermandere woont stoppen we want een klein hongerke en toch een zere poep. Koffie met taart (lekkere appeltaart). Uiteindelijk hebben we 53 km in de benen als we aan de Sunstar aankomen. Straks eten we het viske van Birgers met snijboontjes en een gekookt patatje. Mmmmm dat gaat smaken. 

Als we ons pintje drinken op ons achterdek komt er een mevrouwtje voorbij wandelen en ze zegt: “Wat moet dat zalig zijn voor jullie”. En ze heeft oh zo gelijk, we zitten hier op ons achterdek, in de avondzon, met onze voeten omhoog een pint te drinken terwijl we tegen elkaar vertellen hoe mooi onze dag weeral geweest is. 

Bourbourg - Veurne - Veurne

Wat hebben wij toch een fantastische vakantie. 

Gisterenochtend bezoeken we in de regen de markt in Bourbourg, was eigenlijk gene vette maar allez. Om kwart voor 11 komt Patrick, de sluis/brugwachter ons halen. De sluis achter ’t hoekse staat klaar voor ons. We moeten Canal de Bourbourg verder af  richting Duinkerke, daar moeten we nog 2 automatische  sluisjes zelf doen, maar hij geeft ons voor alle zekerheid het telefoonnummer van de mannen van Duinkerke want hij heeft niet echt vertrouwen in het laatste sluisje. Hij denkt dat we rond 3 uur aan het 1ste bruggetje op Canal de Furnes zullen zijn. 

En weg zijn we. We varen de sluis uit en vallen zo goed als stil. Niet de motor deze keer maar de lage waterstand. De schroef moet door de modder ploeteren om ons vooruit te krijgen en zwarte smurrie komt naar boven. Dat wordt stapvoets of nog trager de volgende 5 km en hopelijk waar het kanaal groter wordt  beterschap. Na een paar 100 meter wordt het iets beter, iets ….. maar we moeten toch de temperatuur van de motor goed in de gaten houden want die staat hoger dan normaal en dat is geen goed teken. Relax varen is anders. Als we op de verbreding zijn wordt het niet echt beter, we varen traag niettegenstaande we voldoende diepgang hebben. Als we aankomen zullen de wierpotten nagekeken moeten worden zegt Stefan. Ik hoop dat hij gelijk heeft. 

Uiteindelijk bereiken we Duinkerke. Ik duw aan de stang om de sluis te keren en te openen en ik laat ze schudden. Door Duinkerke varen is een avontuur. De bruggen zijn volgens den boek 3,8 meter, daar kunnen wij net onder maar dan hangen er ineens weer kabels  los of gigantische lampen die uiteraard de hoogte veranderen. Stefan kan ze net ontwijken. Het is smal en bochtenwerk in Duinkerke maar mijn kapitein kan het allemaal. Patrick had gelijk, de 2de sluis was niet in orde om zelf te bedienen. Maar we hebben geluk er komen er net 2 uit die van Canal de Furnes komen, de sluiswachter laat ons erin en we kunnen verder. 

Canal de Furnes is prachtig, klein smal, groen (letterlijk). De wierpotten geraken nog voller. We bellen Patrick. Om 3 uur zijn we aan de 1ste brug en om kwart na 3 is Patrick daar. Hij draait de brug voor ons open. Volgt ons naar de 2 de brug en draait ze ook voor ons open. Dank je Patrick, voor je puike service tijdens deze 2 dagen.

En dan varen we terug België binnen. Onnozel maar ik ben echt blij om terug thuis te komen. 

De steiger in Adinkerke is geen mooie dus varen we door tot Veurne. Ik stuur een foto van Veurne in de verte naar de Moekie en ze antwoordt : “Jullie komen vanuit richting Adinkerke zeker, dat zicht is nog altijd hetzelfde, wel lieflijk hé”. 

Ik heb het gevoel om dubbel thuis te komen, in België en In Veurne. De aanlegsteiger is de beste aanlegsteiger van alle aanlegsteigers. Een hele dag zon (die er vanaf nu ook is) en gemakkelijk om de fietsen aan en van boord te krijgen.  Gelukkig dat er plaats is. 

We gaan eten in Veurne en hebben een rustige avond op het achterdek. The Killing is een TOP serie. 

Vandaag slapen we uit. Ik neem de tijd voor mijn full option ochtendritueel, meditatie, bol en weg, liefde en zorg, dankbaarheid en de zonnegroet. Mmmmmm, dat was véééééél te lang geleden. 

Uitgebreide douche (laatste warme want we gaan hier toch een paar dagen blijven liggen) en dan gaan we ontbijten. Ik had gisteren een etablissmentje gezien waar ik deze ochtend wilde  gaan ontbijten. En wat een goede beslissing. Onze ontbijtjes zijn niet alleen plaatjes om naar te kijken maar super lekker.

Klap op de vuurpijl;  het is markt in Veurne. Hier ga ik zeker het witte tafellakentje vinden waar ik als 6 weken naar op zoek ben. 

En ja hoor, perfecte markt. Ik scoor mijn tafellakentje, en handtas/rugzak en nog een cadeautje.

We passeren het bureau van Toerisme en hebben alle info die we nodig hebben. Ik ben zo blij als een kleine kleuter dat we in Veurne zijn, toch een beetje mijn roots. 

Op goed geluk gaan we langs bij Denis en Denise. Bingo ze zijn thuis. Eline, Stijn en de kindjes zijn er ook en ze zitten net aan tafel. Natuurlijk  mogen we  mee-eten, maar na ons uitgebreid, laat ontbijt lukt dat niet meer, een glaasje wijn gaat er wel in. Het is gezellig. We wandelen naar de boot, leuk voor de kindjes, gaan kijken naar het foute kunstwerk van Will Tura en keren terug voor koffie, taart en een borreltje.

Wat een gezellige familienamiddag was dat nu weer. Ik ben toch een gelukkig mens. 

Watten - Bourbourg

We beslissen Gravelines. Een dagje aan de Opaal-kust, misschien een oesterke meepikken of zo. We vertrekken laat want niet zo heel ver. Na een paar km STOP! Een brug. Een brug waar we niet onder kunnen, ze moeten opengedraaid worden. Niet goed op de kaart gekeken. Kan gebeuren. We zoeken en vinden het telefoonnummer en de bruggendraaier gaat komen om 13.30. T is net geen 12 uur. Die gaat waarschijnlijk eerst eten. Geen erg, we kunnen daar goed aanmeren en we hebben tijd. Om 13.30 is hij daar. Stipte kerel. We komen te weten dat Gravelines er gene zal zijn, er is iets stuk, we verstaan niet wat. Toch eens uitpluizen hoe die website van deVNF werkt. Iedere keer als we kijken is alles vrij en we zijn al 2 keer bedrogen uitgekomen. Nu we veranderen ons plan en gaan ineens richting Veurne. De bruggen-sluisdraaier zegt dat Veurne vandaag niet meer zal lukken en dat we best stoppen in Bourbourg waar een mooie stijger is en  morgen markt. Aha dat vind ik leuk, tot nu toe hebben we altijd de markt gemist. Het is een mooi stukje varen langs de AA en Canal de Bourbourg.

Het zijn hier de sluizen van de uitersten; gisteren Fontinettes met 13 meter verval vandaag  Le Guindal met  0,15 m verval.

De aanlegsteiger is inderdaad op een super plekje. Bellen met Sven, leuk om hem te horen met al zijn goed nieuws. We verkennen het dorp. Dat was rap gebeurd. Het wordt een rustige avond. 

Blendecques - Blendecques - Watten

Het is laat als we eten en we zijn dan ook nog eens geëxciteerd door wat er gebeurd is. Lezen in bed moet helpen, maar als ik denk dat het wel gaat lukken horen we vanalles. Stefan kijkt uit het venstertje en in de verte komt er een groot vrachtschip aan met gigantische fares. Die parkeert voor ons. Iets later van ’t zelfde, veel lawaai en Stefan gaat toch eens boven kijken. Groot vrachtschip vlak naast de kleine Sunstar. De schipper komt naar buiten en vraagt ons wat we plannes zijn. DEUH? Stefan legt uit dat we in panne liggen en niet weg kunnen. Ah OK. Hij wilde graag tussen ons en die andere maar dat lukte niet dus legt hij zich dubbel naast een andere achter ons. Dan wordt alles stil, buiten een vogeltje of diertje dat af en toe een fluitend/piepend geluidje maakt. We kennen het niet en zijn benieuwd. 

De volgende ochtend ben ik er helemaal klaar voor. De Girls komen helemaal vanuit het verre Antwerpen (toch meer als 200 km rijden) om te lunchen. Te gek, decadent maar ik zie er zo naar uit. Ik ga uitgebreid in de douche, brush mijn haren en trek mijn nieuwe bloesje aan. Oh wat kijk ik hier naar uit.  En daar zijn ze dan. We drinken cremant en kletsen 100-uit, zoals we dat kunnen als de besten. Wat doet het goed om ze te zien, te horen , samen te zijn. Stefanie is geen storende factor. De Cremant de Bourgogne smaakt zalig. We rijden helemaal naar Arques om op het dorpsplein te lunchen. Niet echt super maar eigenlijk doet het er niet toe. We zitten buiten, amuseren ons, pikken nog een paar plaatselijke huwelijksdruktes aan het stadhuis mee en genieten. Het is sneller als gedacht 4 uur of half 5 en dan moeten ze alweer terug. Maar wat ben ik blij dat die 2 zotte trienen dat gedaan hebben. Ik heb genoten, wat zie ik ze graag, mijn vriendinnen voor het leven. 

Een uurtje later ons volgende bezoek, Filip-de-Cavalerie. Het Lido’tje is tot de nok toe gevuld met duikmateriaal; flessen, jacket, ontspanner, en een gigantische ijzertang. We zijn blij dat we hem zien. En het weer denkt daar blijkbaar hetzelfde over. Plots is er een prachtige regenboog. Goed teken.

Stefan kleedt  zich om. En dan krijg ik een enorm benauwend gevoel. Hij gaat duiken en dat mag hij niet meer. Filip probeert het te relativeren voor mij “Zeg Hilde, die mens is nen technisch duiker geweest, ging tot 100 meter diep. Nu gaat hem met een flekse onder den boot hangen, 1,5 meter onderwater. Da’s snorkelen hé”. Ik weet dat hij gelijk heeft, ‘t is ademen met een fleske,  maar ik ben er toch niet happy mee. 

Maar ze doen dat goed de 2 bro’s. Filip assisteert als den beste, Stefan moet 3 keer op en af. Eerst een analyse maken: Ziet er niet goed uit. Nog eens : ik heb de ijzerzaag nodig. En Filip maar alles vast hangen en losmaken en aanbrengen en de koord vasthouden. Ik sta op het achterdek en hou de communicatie met de Sluiswachter. De 3de keer komt hij boven met de tros. HET IS GELUKT !

(Hij moet niet nog eens onder water). Yihaaaa. We zijn alle 3 blij en de sluiswachter ook. We kunnen morgen vertrekken. Morgen want nu gaan we de ijskast leegmaken, qua eten en drinken. 

We rommelen op en gaan naar binnen. Jammer het weer is echt slecht. Maar we hebben een zalige avond met Filip, interessante, zeer interessante gesprekken en (te) veel drank. Zo’n avonden zijn eigenlijk ook te zeldzaam. 

We kruipen erin, Filip blijft slapen. Het vreemde vogeltje maakt weer heel de nacht geluidjes. 

We slapen een beetje uit en Filip rijdt ons naar de Supermarché om inkopen te doen, want de ijskast is dus leeg.

We lunchen samen en vragen aan Filip of hij dat vogeltje ook gehoord heeft vannacht en of hij weet welk vogeltje of diertje dat is. Oh hoor, we horen het geluidje weer. Dat is het. Filip staat recht, gaat naar de deur en zegt : “dat is deze fender hier tegen de stijger”. OMG, kiekens dat wij zijn, ik was nog plannes om er een app op te zetten die vogelgeluiden herkent. We kunnen er eens goed mee lachen, met het Fendervogeltje. Na de lunch vertrekt Filip-de-Cavalerie weer naar België.

Echt dikke merci Fillip. Merci om helemaal naar hier te komen en ons uit de nood te helpen maar ook merci omdat je zo’n fijne broer en schoonbroer bent. We love you. 

Wij vertrekken ook. Eindelijk de sluis van 13 meter, voor ons alleen. ’t Was een makkie want vlottende bolders maar toch diep. 

We varen niet zoveel vandaag. Er staat veel wind en we zijn laat vertrokken. We komen voorbij de oude scheepslift die nu vervangen wordt door de sluis van 13 meter.

Na 20 km houden we het voor bekeken. Mooi vlottende stijger in Watten. Wandeling in het dorp, even langs het kerkje, schattig en dan luie avond op de Sunstar, binnen want te veel wind. 

Morgen varen we of naar Gravelinnes of Veurne, zal van de wind afhangen.