De Ronde van België

Dit jaar is alles anders voor iedereen door Covid19. Het is schakelen voor heel de wereld. Dus ook voor ons. Het belangrijkste tot nu toe is dat iedereen in onze maximale bubbel het goed maakt. Houden zo! We werken van thuis of volgens de maatregelen. We zien elkaar een tijdje alleen via het scherm totdat er wat meer en meer mag; winkels terug open, bubble van 4, restaurants, 2de verblijf, Europa en eindelijk dus ook varen. 

Al onze vakantieplannen vallen in duigen. De Afrikareis met vertrek op 1 april gaat niet door en onze lange weekenden met de Sunstar kunnen we ook vergeten. Maar zo komt er ook een ander opportuniteit want vakantiedagen over dus kunnen van wat we plannes waren om met lange weekenden aan elkaar te plakken en over en weer te gaan, een echte vakantie maken. 3 weken weg met de Sunstar. Stefan heeft grootse plannen en gaat ervan uit dat we de ronde van  België kunnen afwerken. Ik zie het wat meer Zen de laatste tijd en denk “de reis is de bestemming” en we zien wel waar het weer, het water, en de tijd ons brengt. Van mij moet niets alleen rust en wat quality time voor mezelf en de man.

Dag 1: 3 juli : Klein-Willebroek – Herentals

Dag 1: 1ste vakantiedag en deze keer gene stress om veel te vroeg op de luchthaven te zijn. We slapen tot we wakker worden, ontbijten op ’t gemakske, douchke en weg zijn we. Met de fietsen naar klein Willebroek. Storm en Wolf zijn home alone. 

Als we rond 2 uur door de sluis zijn, zijn we goed op tijd want we moeten rekening houden met de tij. We zijn nog wat aan ’t chillen als we de bel van de sluis horen. De Fullmonti (wat een naam voor een boot) vertrekt …. Dus wij gaan mee. Op ’t gemakske richting Herentals. Daar geraken we zonder moeite qua tijd want …. Sunstarreke sputtert tegen, de dieselpomp fluctueert en uit de machinekamer komt af en toe een hels gefluit, zoals van bij een auto waarvan de remblokjes versleten zijn. Niet echt rustgevend….. en sinds de waterpomp overgekookt is en heel de boot naar verbrand rook ….. mmmm. 

Onderweg bellen we met Daniel, de opperMcGyvervandedieselmotoren, die ons al meerdere keren met goede raad van dienst is geweest. ‘t kan dit zijn of ‘t kan dat zijn, maar als we in België blijven komt hij ons wel depanneren moest het nodig zijn. Aquatouring Daniel. We geraken zonder problemen in Herentals en vergeten het een beetje. 

Herentals, tja …. Eigenlijk niet echt gezellig. Ziet er mooi van ver uit maar is ver van mooi. Een aftants clubhuis met gore harley davidson kerels die u bekijken zoals ge het eigenlijk liever niet hebt dat ze kijken. Veel niet-onderhouden boten, beetje vervallen indruk, maar de mensen amuseren hun wel. En deze keer is onze plek echt te ver van de treurwilg dus blijven we aan boord. Niet erg hoor; we doen een feestje onder ons met gin tonic en de man bereid een heerlijke Luikse sla. We kruipen er vroeg in. Het is vermoeiend op het water. 

Dag 2 : 4 juli : Herentals – Mol 

Slecht weer. Dat hadden we verwacht. De nacht heeft het geregend en we worden ’s morgens wakker van het gedruppel. ’t Is wat het is. We zijn weg. Maar ….. fluctuatie, fluitende riemen en ik zie dat de man niet gerust is. Dus we bellen OpperMcGyvervandedieselmotoren. En dat is gewoon niet te doen. Stefan gaat met zijn GSM naar de machinekamer en laat OpperMcGyvervandedieslmotoren luisteren naar het geluid en die zegt “ dat is dat”. Wij meren ergens aan. McGyverDeBlendeSr kruipt de machinekamer in, repareert “DAT” en klaar. Ik vind die McGyvers de max. 

Dus we varen verder Kanaal Bocholt – Herentals. De sluiswachters gaan met ons me en bedienen de sluizen voor ons. De 1ste is een beetje ne simpele, want die maakt mij bang voor de problemen met de sluis in Mol (klein stresske), den 2de spreekt niet met ons (zal een slecht dagske hebben) maar den 3de maakt alles goed. Vertelt 100uit over zijn huisje (aan de sluis) en zijn hond en het plezier dat hij aan zijn job beleefd en zijn nakend pensioen, en de automatisering en nog van alles. Zalig mensen die op die manier in het leven staan.

Na sluis 4 roepen we de sluizen van Mol op want ‘t zal ne nipte worden. En inderdaad ze was met haar water bezig dus we stranden voor de sluis aan de kaaimuur. Niet echt gezellig maar ach. De pannekoekenboot is aan den andere kant dan maken we nog eens een wandelingeske. 

De pannenkoeken van Stefan zijn beter, maar die kan er wel geen 285 verschillende maken. 

Voor de rest rustig avondje op de boot. Douchke, beetje samen mediteren (zalig hij wil mee proberen) wat Yoga en de blog bijvullen. 

We eten wat soep want de pannenkoeken waren dan misschien niet heel lekker … ze vulden wel. 

Dag 3: 5 juli Mol – Bocholt

We zijn niet zeker of we wel door de sluizen van Mol kunnen, volgens het boekske niet maar iedereen zei gisteren “morgen”, dus we weten het niet. We hebben alvast een plan B. Blijkt niet nodig. Ze schudden, we mogen zelfs direct komen. Sluis 3 Mol. De sluiswachter, die gisteren met haar water bezig was,  geeft deze keer wat meer uitleg. Sluis 2 Mol is stuk, een verzakking in de bodem. Ze krijgen het euvel niet opgelost, wat het waterbeheer bemoeilijkt en het is hier al niet simpel (blijkbaar). Dit betekent wel dat de sluis gestremd is en we langs de oude sluis moeten. Een unieke kans om langs een geklasseerd kunstwerk te passeren. Een ervaring, we zijn natuurlijk langer bezig. Ik kan het systeem niet echt uitleggen maar ik zal proberen. Het zijn 2 sluizen, tegen elkaar. Dus je vaart de 1ste sluis in. De 2de hogere sluis vult de 1ste. Als die vol is gaan de deuren open en vaar je de 2de sluis in. Allemaal heel manueel maar leuk. Sluis 3 Lommel nog en dan is het gedaan met sluizen voor vandaag, alleen maar varen. 

Geen zon, al 2 dagen niet, dus moeten we ergens aanmeren voor stroom. We lunchen ergens onderweg met een verse fruitsla en varen dan door. Motregen, bewolkt en wind maar het kanaal is mooi. Als we in de vroege namiddag in Bocholt aankomen steekt de wind op. Net op tijd want man wat waait het. We kunnen niet op het achterdek blijven zitten. We laaien onze batterijen op en doen verder niet veel, ’t is zondag rustdag. We mediteren samen en dan probeer ik laptop en TV aan te sluiten want we hebben hier internet. Ik geef het op, parkeer mijn materiaal ver weg, en besluit een nieuwe laptop te kopen. Hij heeft zijn jaren gehad. We kijken wel via tablet van Stefan. Nog eens nieuws gekeken. We zijn weer helemaal bij en blij dat we niet naar Spanje zijn. 

Apero en lekkere spaghetti  bolognaise en straks misschien nog wat Tv kijken. 

Dag 4: 6 juli Bocholt – Maasmechelen. 

SuperInternet is leuk. We keken naar de 1st aflevering van Bands of Brothers. We zijn blij dat we in Bocholt een beetje beschut in de kom lagen want het waaide stevig de ganse nacht. Niet zo heel goed geslapen. Tegen de middag vertrekken we richting Maasmechelen. Mooi varen, maar veel wind, overtrokken, en regen. We vluchten zelf even binnen. Net wanneer we in Maasmechelen willen aanmeren valt het er allemaal tegelijk uit. Op een paar minuten ben ik goed nat en op even veel minuten is de bui over. Maar dat kan de pret niet drukken; als we de aanlegsteiger afstappen stappen we zo Maasmechelen village binnen. De uitgemeten kans om Stefan volledig in het nieuw te steken. We lunchen in de pain quotidien en gaan dan op stap. Mooie buit; 5 t-shirts, 2 shorts en een paar nieuwe schoenen. Voor mij niks …. Jammer maar niet zo erg. 50% van stinkend duur is nog altijd duur en dat krijg ik dan net niet over mijn hart …. Ik heb dan ook niet echt iets nodig. 

Als we met onze aanwinsten de steiger oplopen zien we de Margo liggen en Hugo en Martine staan al van ver te waaien. Zij doen de ronde van Belgie in de andere richting. Apero, kletsen, een beetje roddelen en dan samen dineren bij den Italiaan. Onverwacht gezellige avond. 

Dag 5: 7 juli Maasmechelen – Maastricht

Lang bezig, weinig varen en 2 heel trage sluizen. We varen zelfs even vast als we ons willen vastleggen voor de Bosscheveldsluis, maar zelfs daar stress ik niet meer over (of toch uiterlijk niet meer). Het is een  grote sluis om op de Maas te komen. Daarna moeten we dan een heel kleintje door om in het Bassin te komen, midden de oude stadskern van Maastricht. We moeten de tent afbouwen want moeten onder een brug van maar 3.60 meter en we zijn 3.80. Maar dat kunnen we ondertussen snel. T is hier best mooi, maar niets te beleven. We wandelen de oude stad in. Daar is het een beetje drukker. 

We besluiten hier een dagje te blijven, morgen eens uitzoeken bij het VVV of we iets van bezienswaardigheden kunnen bezoeken. Ben benieuwd. 

Dag 6: 8 juli Maastricht

We hebben ect dikke pech vandaag. Druilerige dag, bewolkt en het regent, regent, regent. Zo erg dat we eigenlijk niet buiten kunnen. Ik heb dan ook slecht gepakt, alleen voor goed weer en misschien een beetje voor een beetje regen zoals een Uniqlo regenjasje. Dus zeker niet voorzien op wat er nu valt.Ik heb geen waterdichte schoenen bij en geen paraplu. En het blijft uit de hemel stromen. Rond 1 uur zijn we het toch wat beu en trekken we de stad in. En het mindert met regenen, we worden wel nat. Eerst VVV want zonder doel dat vind ik moeilijk. We kopen een wandeling van de Historische binnenstad, 3km. We beklagen het ons niet. Maastricht is echt mooi, zelf in dit druilerige weer. De wandeling leidt ons weg van de drukke winkelstraten en brengt ons in het echt oude Maastricht. We passeren langs de Onze Lievevrouwbasiliek. Heel oud en ontzettend donker maar het altaar is mooi met 2 verdiepingen met zuilen, nog nooit gezien. We branden een kaarsje in het kapelleke van Onze Lieve Vrouwe, de Sterre der Zee, voor de mensen die we verloren hebben en voor wie het nodig heeft. Dat doen wij nu de laatste tijd. 

De wandeling leid ons naar de Maas waar we het oude waterpoortje en de Maaspunttoren zien aan de overkant, restanten van de oude vestiging. Leuk morgen varen we er voorbij en dan weten we wat we zien. 

Via de oude middeleeuwse stadmuur wandelen we het historisch gedeelte in. De Helpoort, blijkt de oudste stadspoort van Nederland te zijn. We wandelen langs het Pesthuys, een oude watermolen, steken het  riviertje de Jeker over en langs het Faliezusterklooster, schattige kleine huisjes met rood wit geschilderde luikjes. Hier komen we echt terecht in een soort Vlayengangeske, kleine straatjes en huisjes. Verder door wordt het weer wat groter en zien we prachtige huizen, het provinciehuis en het Sint-Servaasklooster (die Sint Servaas moet hier nen belangrijke geweest zijn). We brengen een bezoek aan de Sint-Servaasbasiliek maar daar vinden we niks aan. We passeren het Vrijthof een gigantisch plein, waar (denken we) André Rieux zijn concerten houdt. Gelukkig niet vandaag ;-)

We eindigen onze wandeling in de Boekhandel Dominicanen. Een oude kerk waar nu een boekhandel in gevestigd is. Een beetje magisch. 

We vonden het leuk en interessant, we zijn weeral gelukkige mensen. We kopen nog wat eten in den Jumbo en onderweg naar de Sunstar stoppen we voor koffie en taart en doen we wat prospectie voor ons diner. We hebben een top 3. 

We drogen wat op in de boot en om 7 uur gaan we eten in La Lumiere, een oude fabriek omgebouwd als cinemacomplex met restaurant en café aan de jachthaven. Mooi en lekker. 

Dag 7: donderdag 9 juli; Maastricht- Luik

Zijn wij al een week onderweg? Daar verschiet ik van. We komen net aan in Dardennen en we moeten al met de terugweg in ons hoofd rekening houden. Nee nee geen stress, maar toch. 

We zijn gestrand voor de sluis van Monsin op 5 km van Luik, onze bestemming voor vandaag. We kunnen pas om 20.00 uur door de sluis. We snappen het niet maar daar liggen we dan ook niet meer wakker van. 

Deze ochtend worden we rond half 10 wakker in Maastricht. Ik wil de dag starten met mediatie maar als ik goed en wel bezig ben blijkt dat we onmiddellijk mee de sluis in moeten want anders wordt het pas rond een uur of 2. Das hard, maar toch maar effe doen. Achtertent naar beneden (want anders geraken we niet onder de brug), losgooien en mee het sluisje in, de Maas op. Leuk om vanop het water de gebouwen te zien die we gisteren hebben bezocht, het waterpoortje en de toren de citadel, …. We varen onder de brug van Flikken Maastricht. De grote sluis van Lanaye in met 3 vrachtschepen, dan ben je toch maar een kleintje hoor. We volgen een klein stukje Albertkanaal en besluiten dan om 2 extra sluizen te nemen om via een stukje oude Maas te gaan. Meer tijd, maar we denken mooier. Sluiswachter, die net spek en eieren aan ’t eten was laat ons een half uurtje wachten. Geen erg want we hebben tijd. Door het kleine sluisje van Visée. Met wat richtlijnen van de sluiswachter, goed rechts te blijven aan de kant van snelweg, varen we de Maas op. We meren aan om te brunchen, eigenlijk een heel laat ontbijt. Als we doorvaren noteren we dat we beter gewoon op het Albertkanaal gebleven waren want zo mooi is het nu ook weer niet en ….. vlak naast de autostrade. Geen erg, als je het niet probeert dan kan je het ook niet weten. Maar als we de sluis van Monsin oproepen komen we te weten dat ze maar 3 keer draait en we hebben dus net de schudding van 14.00 uur gemist dus liggen we hier aan de muur tot 20.00 uur. Misschien daarom dat we hier dan ook de enigen zijn ;-)

Ik schrijf de blog, straks misschien  wat tekenen. Stefan leest en doet de voorbereiding van het avondeten. We eten dan wat vroeger vanavond. 

Uiteindelijk meren we om 21.30 aan in Luik. Rustige avond op het achterdek, we kunnen eindelijk nog eens buiten zitten  s avonds. Morgen zullen we de museumpasjes eens laten knallen in Luik.

Intermezzo zaterdag 18.00 uur : Hier zit ik dan, op ons achterdek in de avondzon in de RYCHuy, in the middle of nowhere. We hebben  net in de club een zalig potje mosselen met frietjes gegeten. We begrijpen dat de Waalse economie niet draait; we betalen hier quasi niets om te overnachten en eten voor nog geen 50 euro met 2 een heerlijke maaltijd. 

Dag 8; vrijdag  10 juli; Luik

Vandaag zijn we in Luik. We blijven hier 2 dagen . Eerst even met de fiets lang het bureau van toerisme om te kijken wat we hier kunnen doen. We hebben wel een beetje een idee maar voor alle zekerheid…. Gabrielle helpt ons vriendelijk verder en met 3 plannetjes stappen we terug buiten. Eerst naar  de Lidl om inkopen te doen. Met de fiets de berg op .We leren hieruit dat we beter moeten inslagen voor we vertrekken, droge voeding halen we niet meer onderweg ;-)

We lunchen op de boot en nemen dan de fietsen richting La Bauverie, het museum van schone kunsten in Luik. Er loopt momenteel een tentoonstelling (verlengd door Corona dus we hebben geluk) Ik had erover gelezen op vrt nu en dacht dat we die zouden mislopen. “Hyperrealism sculpture”. Echt wel de moeite. De beelden zijn net echt. Alsof het artiesten zijn van  straattheater die zo tot leven gaan komen. Ze kijken je aan, recht in  in je ogen bizar. Ik was vooral onder de indruk van That Gril, 3 naakte vrouwen met alles erop en eraan , heel voyeuristisch . Woman and child, een oude vrouw met een kind in haar armen (en het kind is zijzelf). En Embrace ,een man en vrouw in omarming , pure liefde. 

Het is een bijzondere ervaring. 

De vaste tentoonstelling bevalt me vooral in het gangetje van Magritte, Picasso, chigal …. Dat blijven toch mijn favorieten . In de rozentuin fietsen we langs “Faune Mordu”, een beeld dat veel ophef maakte ten tijde van de wereldtentoonstelling in de jaren  1900,  een werk van Jef Lambeaux.. We fietsen nog langs Mediacite en het station van Luik. Speciaal. We eindigen onze toeristische toer in het Aquarium; zelf ik vind er niets aan na mijn povere snorkelervaring in de Pherhentians, waar ik ik ook nemos en dorys en schildpadden gezien heb en zelfs tussen de haaien gezwommen heb (weliswaar kleine zandhaaitjes). Dank aan de museumpas. Stefan kookt heerlijk. Lekker weertje, we kunnen eindelijk nog eens buiten eten. 

Dag 9:  Zaterdag  11 juli; Luik - Huy

Vandaag wordt ik wakker om 8.15. Eindelijk mediteren op het achterdek in een drukke stad maar toch. Na het ontbijt de fiets op naar De Montagne Van Bueren, wereld unessco, dus moet je gezien hebben. Ondertussen kennen we de beste fiets route; eerst het water over, aan de overkant heb je een fiets/wandelroute langs het water, dan terug het water over via office du toerisme . We parkeren onze fietsen beneden aan de Montagne. Het is echt wel idyllisch, maar … 378 trappen te gaan . Ik wordt er niet echt vrolijk van maar ga de uitdaging aan. Tellen helpt, dat weet ik nog uit Nepal, maar toen waren het 4000 treden. Ik haal het en krijg dan de enorme bemoedigende opmerking “Amai uwe fysiek is er niet op vooruit gegaan”. In mijn ideale wereld zou het klinken “Amai, goed gedaan helemaal boven geraakt”. Het zicht is alvast de moeite. We maken verder de wandeling langs de terrassen . Bijna de afslag gemist want het staat hier echt wel slecht aangegeven. Ge zou bijna zeggen dat ze willen dat je het mist . Maar dan heb je naast mij gerekend. Ik vind het ingangetje in de straat en daar gaan we . Helemaal Luik in langs achter, waar vroeger de terrassen waren , het klooster van de … en van de nonnen.Terassen en een bos,  Trapjes en huisje en naar boven en beneden en mooi zicht en alleen wij daar. Echt de moeite . 

We komen terug uit bij de fietsen . Super idee . We fietsen terug naar de boot, lunchen en rusten wat uit . Om 2 uur vetrekken we, samen met de Equilibre,  een boot uit Mechelen . We zetten om 2 uur aan, richting Huy, … we zien wel waar we geraken.

We hebben geluk , als we aan de sluis komen worden we ingehaald door een binnenschipper. Zo kunnen we zonder problemen de 2 sluizen richting Huy mee door. 

We komen hier terecht in een zalig jachthaventje, rust, veilig, met alles erop en eraan. Lekker mosseltjes eten en goed internet dus straks nog eens nieuws kijken … en misschien aflevering 2 van bands of brothers.

Reactie op messenger : Karolien haar reactie op mij 378 trappen. Danku Karolien een ware supporter

Dag 10: zondag 12 juli ; Huy – Dinant

Wat een dag. De wekker staat om 8.30. De eerste keer dat we een wekker zetten deze vakantie. Maar we hebben afgesproken met de Equilibre, waar we zo’n beetje mee samen varen, dat we om 10.00 uur  vertrekken. Ik wil tijd ’s morgens dus…. Maar ik ben vandaag voor de wekker wakker. Ik maak het ontbijt. Vandaag is de zon volop aanwezig, dus buiten eten. Heerlijk toch. En mijn meditatie kan vandaag ook buiten. Zalig. 

Om 10.00 uur zetten we aan richting Namen/Dinant. We gaan wel zien hoe ver we geraken. Het weer zit echt mee vandaag. Beetje bewolkt maar meestal zon. We geraken zonder problemen in Namen, waar we de Equilibre achterlaten. Wij kiezen ervoor om eerst Dinant te bezoeken en op de terugweg Namen te doen.

We beslissen in een keer door te varen. Dat is eigenlijk te ver, maar we geraken er dan wel. Wil zeggen dat we van 10.00 uur tot 17.00 aan een stuk aan ’t varen zijn. Pas op; zoveel km is dat niet hoor. 55 km over het water,  maar 8 sluizen en dat neemt echt wel wat tijd. Maar het verloopt enorm vlot. De sluiswachter in Mansin (een aantal dagen geleden) die ons 6 uur heeft laten wachten had ons gezegd dat, wegens het waterbeheer, de sluizen naar Frankrijk iedereen 1 uur per sluis  laat wachten. Dus wij dachten net iets verder dan Namur te geraken. Maar elke sluis stond ons gewoon met open deuren op te wachten. De ene sluiswachter al vriendelijker dan de andere. Dus om 17.00 ongeveer ariveren we in Dinant. 

Na Luik is de Maas echt wel mooi om te bevaren. Een volle rivier, lekker dik van het water (ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen). Omringd door bomen en rotsen en mooie natuur, groen. Ook best een beetje Leie-gevoel. Gigantische villa’s langs de kant van het water , best wat  vergane glorie, veel villa’s kakelbont, maar ook kastelen en moderne optrekjes. Fijn varen echt. 

In Dinant meren we aan. Hier is precies niets aan de hand; geen Covid in Dinant. Je kan hier over de koppen lopen. Raar zoveel volk. Wij blijven aan boord. Gewoon, het is ons hier te druk en te toeristisch. Morgen maandag, dan is het misschien beter. We zullen wel zien. 

We hebben een mooie dag op het water gehad, goed aangekomen in Dinant en lekker gegeten. We hebben eens gezien wat er te doen valt en het wordt …. De Citadel, met meer dan 400 trappen. Maar dat kan ik! (zelfs geen spierpijn gehad). Het sax museum en de kerk. Winkel zoeken en misschien ergens een waske slaan. 

Dag 11: maandag  13 juli ; Dinant

Wat heb ik lekker geslapen vannacht, hier aan de kaai in Dinant. Tegen de avond wordt alles hier rustig, geen kat meer te zien. De citadel recht boven ons verlicht. We liggen hier zalig. 

Dus …. Om 10.00 uur worden we pas wakker, dagje chillax maar niets doen dat kunnen we echt niet goed. Rond de middag staan we aan de voet van de citadel. Museumpas telt niet hier, dan maar 

10 €/pp dokken want anders doen we het nooit. We zijn hier al zo vaak geweest, met de Motto en dan zijn we er ook niet op geweest dus nu is onze moment. We kunnen het liftje nemen maar …. Nee daar vinden we niks aan. De Tafelberg die mag je met de lift doen maar toch niet de Citadel van Dinant. 408 treden om precies te zijn. Toch wat moeilijker dan de Buerentrapjes in Luik. Maar ik kom boven zonder opmerking over de huidige conditie. We gaan erop vooruit. Zou ik in Namen een complimentje krijgen?

De citadel vinden we wel leuk, we lezen wat over de geschiedenis en waarom Dinant en de brug hier zo’n strategisch punt vormden. Vandaar het belang van de Citadel. Over 14-18 en hoe de Duitsers hier aan de slag gegaan zijn. Op 14 dagen tijd Dinant gewonnen en verloren en 300 burgers mee afgeslacht, de oudste was een vrouwtje van 88, de jongste een baby van 3 maanden. Waanzin van oorlog. 

Er valt dan nog vanalles te zien daarboven, zoals de gevangenis voor de stoute soldaten, met een echte guillotine en een handafkapblok, wrede tijden. 

Vanop het terras heb je inderdaad een prachtig uitzicht over de omgeving. We zoeken de befaamde rots Bayard en zien het kleine Sunstarreke dobberen op de Maas. 

Hier en daar staan er ook poppen, aangekleed met uniformen, of die iets uitbeelden van de vroegere tijden. Het is een groot contrast met de schoonheid van de kunstwerken die we enkele dagen terug gezien hebben in de Bovarie in Luik; Hyperrealisme. 

Er is ook een ingezakte loopgracht nagemaakt (in de Citadel hé boven op de rots, maar allez). Eigenlijk wel goed gedaan, een beetje attractie van een pretpark. Je brein wordt voor de gek gehouden. Je loopt op scheve ondergrond, in een foute ruimte. Ik werd echt duizelig en draaierig en moest me goed vasthouden. 

Terug beneden wandelen we als vanzelf de kerk binnen; Collegiale Kerk onze lieve vrouw van Dinant. Rare naam, fijne kerk. Koel en rustig en stoeltjes om op uit te rusten. Ik leer weer van alles bij over Sint-Hubertus met het hertje en het verlichte gewei en over St. Perpetuus (of zo) die (zo schrijft de legende) een Nan (god van het volksgeloof) doodde dus “ muet”maakte en daar komt dan Nammuet  van en dat zou dan Namen geworden zijn. Zegt de legende hé. Van die Perpetuus staat hier ook een borstbeeld waar zijn schedel in zou zitten. Vreemd die relikwieën. 

Blijkbaar was er  Dinant ook  de gilde van de koperbewerkers. Terug te vinden in het mooie altaar en nog een kunstwerk dat in de kerk staat. Wat ons natuurlijk ook verder leidt naar Adolph Sax, maar daarover later. 

Eerst 4 onderbroeken kopen bij de Zeeman, dan moet ik nog geen waske slagen. Stefan gaat naar den Delhaize voor brood en charcuterie. Mmmm smaakt. Hier in Dinant is echt niks te vinden, geen bakker , geen beenhouwer. Ze zijn er wel maar ofwel gesloten ofwel verkopen ze alleen maar koeken en geen brood. De resto’kes zijn zo toeristisch dat we eigenlijk niet beter den toerist kunnen uithangen dan op ons achterdek. 

We gaan nog naar het huis van Sax; heel klein maar echt wel interessant. Die mens toch. Geboren als zoon van “koper” instrumentenmaker blijkt hij al snel een muzikaal genie, ondernemer en uitvinder. Geprezen onder andere door Berlioz, maar ook verguist in zijn tijd. Hij heeft 48 patenten maar is ook 3 keer failliet gegaan. Moet nogal nen tijd geweest zijn het begin van die 19de eeuw. Hij sterft uiteindelijk in armoede. 

We wandelen nog eens over de brug van Charles de Gaulle met de Saxen en keren bootwaarts. Rust, eten koken, een babbeltje over Whatsapp met de Moekie, nog wat Tv kijken.

Dinant is op. Maar wat een fijne dag, lekker weertje, het zonnetje schijnt. Alles op t gemkaske en ook veel minder druk in Dinant dan op zondag. Ik prijs me weer felukkig

Morgen varen we nog een klein stukje verder om de rots van Bayart van dichtbij te bekijken en dan keren we terug naar Namen. 

Dag 12: dinsdag 14 juli; Dinant - Namen

WOAW slecht weer vandaag. Na 1 dag topzomer in Dinant zijn we weer vergeten dat we daar in België rekening mee moeten houden. 

We varen nog  even langs de rots Bayart en beginnen dan aan de terugtocht. Eigenlijk varen we vanaf nu richting naar huis. De doortocht van de sluizen verloopt iets moeizamer dan bij het komen. En het regent, tijd om mijn zeilbroek aan te trekken. Goed dat ik die heb. 

We meren aan aan de muur in Namen, voor de Equilibre die hier blijkbaar nog altijd is. Vandaag dan toch maar op zoek naar een wasserette. Volgens googlemaps is hier op 1,5 km de La grande Lessive, dus wij daar naar toe. OH MY GOD, in Corona-tijden wil je daar eigenlijk niet zijn. Een aftantse wasserette, dompig, zonder verluchting. De allochtonen zijn vriendelijke en leggen ons een beetje uit hoe het gaat. De meesten met mondmasker. Geen vergelijk met de wasbar in Antwerpen. Doorbijten, wassen en drogen die handel. En  die regen blijft maar komen. Als we in de waserette zitten hebben we een echte wolkbreuk die gelukkig over is als de was klaar is. Op een uur zijn we binnen en buiten. 

En dat was het voor vandaag. We zijn verwend in Dinant met free wifi van de stad. Dan is het leuk nieuws, een serieke kijken, whatsappen met de Moekie. En hier weer niets. Dat moeten we toch echt eens uitzoeken voor de toekomst. Maar ondertussen zie ik dat het weeral bijna 10.00 uur is en morgen weer drukke dag voor de boeg …. En ik heb zelfs nog niet getekend ….

Dag 13: woensdag 15 juli; Namen 

Geen wekker, dat ken ik niet op deze vakantie. Ik denk dat het 10 uur als we wakker worden. Tegen de middag halen we de fietsen van boord en trekken we richting Citadel. Allez die ligt hier gewoon recht boven ons maar waar is de ingang? We parkeren onze stalen rossen en beginnen onze volgende klim. Ik weet deze keer niet hoeveel trappen, maar het doet er ook niet toe. Met de vingers in de neus. Maar de Citadel kan ons niet bekoren, groot dat wel maar onduidelijk we vinden onze weg er niet echt en het museum, Terra Nova, vinden we maar niets. Ik doe mijn best hoor, met audiotour en al, maar als het saai is is het saai.  Ik heb het een beetje gehad, het begint mij allemaal wat te vervelen. We dalen terug af en fietsen de oude binnenstad in, das natuurlijk wel plezant; kleine straatjes, met café’tjes en mensen maar niet te druk. We lunchen bij Epicure, in een klein straatje, lekker, goede keuze. En dan fietsen we wat rond in de oude stad. We bezoeken L’ eglise de Saint-Loup en de Kathedraal van Saint-Aubain, tja mooi …. Ik stap in ons vader zijn voetsporen maar ik weet zeker dat hij er veel meer plezier aan zou beleefd hebben. Ik ga ze bekijken die kerken enzo want ze komen op je pad, maar …. Ik word een beetje kerkmoe …. Zoals ik ook tempelmoe word in Azië, alleen duurt dat wat langer. 

We gaan dan toch maar een bezoekje brengen aan het museum van Félicien Rops, geen idee wat we moeten verwachten. De museumpas verrast ons aangenaam. Félicien was een karikaturist in het begin van de 19de eeuw, de tijd van de industriële revolutie. Tijd van vooruitgang en vernieuwing. Ook qua zeden en moraal. Zijn beroemdste werk is “Pornocratès”, de vrouw met het varken. Ook de tijd van Adolph Sax. Tja … nooit bij stilgestaan. Félicien is blijkbaar ook een vriend van Baudelaire. De tentoonstelling begint braaf en bouwt dan op om uiteindelijk te eindigen in satanisch erotische tekeningen. Knap gedaan. Danku Museumpas want anders waren we hier niet gepasseerd. 

We fietsen door het Arsenaal, dat nu van de Universiteit van Namen is met studentenrestaurant en zalen. Mooi zo

We fietsen er nog wat op los, passeren L’ange. Gisteren waren we er gewoon langsgelopen onderweg naar La grande Lessive …. Niet gezien. Kwestie van wat je doel is niet waar 

We gaan dan toch maar naar TreM’a, ik had gezien dat we daar ook binnen mochten met onze pas …. Maar oude kunsten of zo …. Pff. En voila toch de moeite. Misschien niet als je moet betalen maar ik ben vooral onder de indruk van het retabel van Belvaux van de meester WAHA, en andere van zijn werken. Retabels zijn beschilderde luiken, die fungeerden als transcriptie omdat de mis in het latijn werd gehouden, en natuurlijk de meeste mensen dat niet spraken. Waarom gemakkelijk als moeilijk ook kan , zullen ze gedacht hebben in de Middeleeuwen. 

Bij de schilderijen van Bles maakt een overenthousiaste ons attent op niet uiltje dat op elk schilderij terug te vinden is en blijkbaar het handelsmerk van Bles is. Leuk meegenomen, we hadden het nooit zelf ontdekt .

We eindigen onze stadsexploratie met een bezoek aan Tarte de Francoise. Vanavond soep met croutons en kaastaart van Francoise. We zetten alles af aan de boot en fietsen dan nog een rondje over de Maas, langs de sluis en de nieuwe voetgangersbrug die nog niet helemaal af is. 

En dan Apero op het achterdek. En dan krijg je Stefan op zijn best. Ik ben hem kwijt hoor maar niet erg. Hij is de meester van de muur hier. Hij helpt de Engelsen die geen Euro’s hebben voor hun elektriciteit  en ik hoor hem 100-uit vertellen, Small Willebroek, ik zat te wachten op Small WillyPants maar net niet. Iets later is hij in het Duits bezig tegen ik weet niet wie. En nu komt hij weer binnen met een idee voor een kraan voor de fietsen dat hij bij nen anderen Belg hier wat verder gezien heeft. Ondertussen is hem naar den overkant gefietst om jetons voor stroom te halen en weet hij welke kaarten hij moet hebben als we naar Duitsland varen. Das zijn lang leven.

Ik zelf heb het vandaag wat moeilijker. Pas op ik heb uiteindelijk een leuke dag gehad maar hoe zal ik het zeggen; ik ben dankbaar dat we deze boot hebben en deze reis kunnen maken maar …. Ik ben niet flabbergasted, en ik denk dat ik dat nodig heb. België is mooi en ik kan dat echt zien maar ik word niet omver geblazen en ik vind het allemaal een beetje saai en vervelend. Misschien gaat het over, misschien niet we zullen zien. 

Dag 14: donderdag 16 juli; Namen – Marchienne au Pont (Charleroi)

10 uur en we zitten eindelijk in onze zetel. ’t Zijn lange dagen …. Als je pas om 10.30 wakker wordt ….

Stefan gaat naar de winkel en ik doe mijn ochtendmeditatie. Hij heeft afgehaakt want dat lukt wel met de ademhaling. Allemaal goed. Ontbijt en tegen 12.00 vertrekken we. De Samber op. Veel smaller dan de Maas natuurlijk. Aan de eerste sluis moeten we wachten op een vrachtschip. De “Lets  Go” wordt onze compagnon de volgde sluizen. Wij voorop, aan de sluis even wachten, piske en rap ne koffie en als “Lets go” er aan komt gaan de deuren open. Toffe vent, de kapitein; laat ons altijd eerst want we zijn ietske sneller en vertelt in de sluizen 100-uit tegen Stefan. Halverwege vaart hij niet verder en dan gaat het wel een beetje sneller. 

Slecht weer vandaag, das jammer maar het is zo. Gelukkig heb ik (buiten goei waterdichte bottekes) alles bij wat ik nodig heb. Zeilbroek, warme onderkledij (ex-skigerief), een bodywarmer van den uniqlo, warme kousen, een muts en een regenjasje van Tribord. Ik ben geëcipeerd om de koude en de regen te doorstaan. De Samber stelt niet teleur, mooi stukje varen. Kronkelend tussen het groen. We hopen door Charleroi te geraken, want anders wordt het de nacht doorbrengen voor of na de sluis. Hoe dichter we Charleroi naderden hoe minder mooi het wordt. We halen het net. De laatsten om de sluis van Marcinelle te nemen. En die moesten we hebben, want als we dan iets verder varen is er een plaatske waar we kunnen aanmeren volgens den boek. Het doet met denken aan vroeger als we gingen skiën; nog snel snel en dan halen we net het laatste liftje.

Als we de sluis van Marcinelle uitvaren denk ik even dat we ons in een filmset bevinden. Zo’n film die ik niet graag zie maar soms wel met een half oog meekijk met mijn mannen, zo van als de wereld vergaan is en alles kapot is, …. Je weet wel. Allemaal verouderde, versleten, verroeste, kapotte stukken oude industriële gebouwen voor wel een kilometer lang. Een kerkhof van oude fabrieken. Ik trek wat foto’s want ik geloof mijn eigen ogen niet maar ze vertellen niet hoe het echt is. 

Ik vraag met af waar we terecht zullen komen om te overnachten.

En dan gebeurt het weer …. 2 bruggen en een bocht verder komen we terecht in een Waals Klein-Willebroek, maar kleiner. Mooie stijger, aan een parkje met een schooltje, rustig, niets aan ’ t handje. Daar wordt ik dan gelukkig van. 

19.00 uur is het. Ik ben wel verkleumd ondertussen en verlang naar een warme douche. Maar McGyver moet eerst de pomp herstellen, die heeft het deze ochtend laten afweten. 

Ondertussen ververs ik de lakens; mmmmm vanavond proper gewassen in verse lakens; altijd fijn. Er wordt wat afgevloekt op de pomp vanvoor maar dat laat ik gebeuren. Ik weet ook dat dat geknutsel voor hem de helft van de pret is. En op dat gebied zorgt de Sunstar heel goed voor hem, er gaat altijd wel iets kapot ;-)

De pomp komt niet helemaal in orde maar we lossen het wel op. De heerlijke warme douche doet me ontzettend deugd. We eten nog op het achterdek om half 10. Maar dan wordt het toch te koud. 

Dat was het voor vandaag. 

Dag 15: vrijdag 17 juli; Marchienne au Pont (Chrarleroi) – Thieu

Vandaag dan toch maar onze wekker gezet. 8 uur maar 10 na 8 is ook goed en snoozen kan. Buiten ontbijten en de buurman komt buurten. An Englishman, who lived in South- Africa and his wife Katherine. Nice, beetje kletsen over varen en Zuid-Afrika en Covid, je kent dat. We vertrekken samen. Als je met 2 of meer boten bent gaan de sluizen sneller. In sluis 3 klein misverstandje. Bill meerde aan met zijn kont voor de deur van de Sluis. Zo werkt het niet natuurlijk. Maar bij een opmerking vooral your English Cool houden. In de sluis die vrij hard ging geraken ze effe los en komen ze wel heel dicht bij …. Onze boeikes lagen klaar want we dachten al zoiets …. Of laat met verbeteren Stefan had het zien aankomen. En blijft English Cool want wat deed die sluiswachter nu? Deuh? Grappig. 

We laten ze achter ons want zij blijven in Seneffe en wij gaan door naar Thieu. Wij varen nu bekend terrein binnen. Het weer is slecht. Regen, nat een short kan net maar de schoenen zijn nat en als er geen sluis is doen de wollen Peru-sokken hun werk. 

Boven aan Strepy moeten we wachten. Geen erg tijd voor lunchke en wie komt daar aan …. Eugenie, de Engelsen. Ze meren aan achter ons en Bill komt weer buurten. Katherine blijft aan boord en geraakt in de knoei met de koren, die Bill, op zijn Afrikaans niet echt vastgemaakt heeft. Dus ik zie Eugenie rustig gaan met de punt tegen de kaaimuur rustig dwars over het kanaal…. En Bill …. Talktalktalk. 

En dan gaat de lift open, wij eerst Eugenie volgt. Bill blijft gelukkig aan boord. Wat ook verplicht is. De lift brengt ons 72 meter naar benden, toch weer indrukwekkend. 

In Thieu moeten we door de automatische sluis, we weten dat het kan want vorige keer zijn we langs daar naar buiten gekomen. Maar het is toch maar een klein gaatje waar we door moeten. 

In de haven van Thieu komt de zon aan. Prachtig weer is het nu. We fietsen even  het dorp in op zoek naar eten. Maar zo’n Louis Delhaize heeft echt niets dus het wordt spaghetti. 

Maar we weten de fietsroute die we morgen nemen. Hoe later hoe meer zon en hoe warmer. Ik kan eindelijk mediteren op het achterdek, in de ondergaande zon. Das genieten. 

Dag 16: zaterdag 18 juli; Thieu

Wat is het hier goed vertoeven. De haven van Thieu is met stip één van de mooiste haventjes waar we al gelegen hebben en rustig. We slapen als varkentjes. De wekker om 10 na 8 en 4 keer snoezen deze keer. Ik start de dag met een paar zonnegroeten in de ochtendzon op de stjger; hoe goed kan je je dag starten. Zalige douche ….. met manuele controle van de pomp, want die is nog wel kapot. 

We vinden een mooie route van LeRoeulxtourisme en  maken vandaag een fietstocht van ongeveer 35 km hier in de buurt, daar wordt ik nu echt gelukkig van sé. 

Het is hier heel mooi, landelijk, natuur naar boven en beneden. Hoezee, de sport stand van mijn elektrische fiets. Het koren staat hier zo dik, zo heb ik het nog nooit gezien. Doet me denken aan de communieprentjes van vroeger.

 In La Louviere maken we een detourke naar de Lidl en met volgestouwde fietszakken zetten we onze route (vanaf nu alleen naar beneden) verder. We fietsen langs de oude historische liften, die we vorig jaar met de Sunstar gedaan hebben. Zeker leuk om het eens van de andere kant te bezien. En wat nu kunnen we natuurlijk de uitleg lezen die langs de kant van de weg staat en snappen we weeral meer hoe ze werken. 

Gisteren, beseften we (of allez Stefan), dat we op het hoogst vaarbare water in België vaarden. Ik zoek het op en klopt en vandaag lezen we dan dat dat inderdaad zo is en dat we 121,5 m boven de zeespiegel is. Interessant weetje, maar cijfers dus dat vergeet ik weer 

Deze middag is het echt rustdag. We doen niets misschien ga ik wat kleuren. 

Straks BBQ, den 1ste dit jaar!

Dag 17: zondag 19 juli; Thieu – Antoigne

De BBQ wa lekker gisteren met een Flesje Crèmant de Bourgogne. Gegarandeerd feest. 

We kijken ook eens naar ’t nieuws. Marc Van Ranst is niet zo happy. Het gaat niet zo goed met de Covid. We moeten met zijn allen beter ons best doen. Wij merken toch ook het verschil op onze reis. We vertoeven veel meer aan boord. Nu een gin-tonic op ons achterdek als je ook mensen kunt kijken is even goed. Maar je kan niet altijd mensen kijken. We gaan veel minder op restaurant. Goed voor de portemonnee dat wel en Stefan kan lekkere dinges maken. We hebben dit jaar ook geen, of toch veel minder ontmoetingen. Martine & Hugo in Maasmechelen, per ongeluk. Voor de rest niemand. We zoeken het niet op maar komen het ook niet tegen. Andere bootmensen blijven op hun eigen boot. Het is anders. 

Leven aan boord  krijgt eenzelfde routine als leven thuis. Elk zijn taakjes in het huishouden. Ik maak het ontbijt, de lunch en de sla’tjes. Stefan kookt ’s avonds. Ik ruim op Stefan gooit evengoed als thuis zijn onderbroek op de grond als hij ze uit doet. Ik dek het bed op, Stefan doet de afwas. Echt kuisen …. Mmmm Alma komt niet tot in Wallonië vrees ik. 

Als we varen is dat hetzelfde we zijn ondertussen volledig op elkaar afgestemd. Het is grappig hoe we nu sluizen nemen zonder stress en in de boek lees ik dan van vorige keer bvb moeilijks sluis, water komt hard). Omdat we nu dezelfde weg terug nemen, zie ik nu in het boek mijn notities voor mezelf voor een volgende keer, zoals, vlottende bolders, 3de kapot, bolders links, enz …. Maar ik heb dat nu niet meer nodig. Maar wel grappig hoe zorgzaam ik voor mezelf was voor een volgende keer. 

In ieder geval vind ik  het niet erg als mijn wekker om 8.10 gaat, 1 keer snoezen en dan de steiger op. Iedereen slaapt nog en het is hier zo rustig en de warme ochtendzon wacht met op om haar te groeten en dan mediteren en dankbaar zijn op het achterdek. Daar geniet ik van. 

En dan begint onze terugtocht, willen of niet. Vanaf nu varen we gekenden waters. Weliswaar in de andere richting maar we hebben het al eens gedaan. Dus best beetje saaie dag vandaag. Automatisch sluisje in Thieu, beetje varen,  beetje sluizen, altijd maar zakken dat is gemakkelijk. AH ja van 121,5 m – 73 m van Strepy is nog wat te zakken tot we op zeeniveau zijn. Het is wel echt mooi weer vandaag en dat is absoluut een verschil met vorig jaar, toen was het regenpak en windkracht 4 à 5. Ik weet wel wat ik verkies. 

Het was toch best een lange dag varen; 10.00 tot 17.00. Maar ja dan liggen we ook in het rusitge Antoigne en morgen fietsen we naar Tournai van hier uit. We kunnen daar het museum van tapijten gaan bezoeken met onze museumpas. Ben eens benieuwd of we dat even goed gaan vinden als “Hyperrealisme Sculpture” in Luik of “Félicien Rops” en “Trema” in Namen.

Willen of niet we zijn bezig aan de terugtocht. Vanaf nu zitten we ook op een stuk dat we vorig jaar al bevaren hebben. Thieu en Antoigne en de rest dat nog gaat komen  of we gaan nog langs Kortrijk …. Dat weten we nog niet. Brugge, Varsenare,  Nieuwpoort,  Veurne, Ieper, Diksmuide, en wat was hij nog allemaal plannes  zal niet meer lukken vrees ik. Maar vanaf hier hebben we nu een week om thuis te geraken. Vorig jaar hebben we dat  in 2 dagen gedaan, omdat we naar Alex Agnew gingen en een Delen familiefeest hadden. Dus slowtraveling in het kwadraat

Dag 18: maandag 20 juli ; Doornik bij Antoing

Ik luister niet naar mijn wekker deze ochtend. Het bedje is zo lekker. Moet kunnen, we moeten nergens zijn vandaag. Luilekkeren.

Rond 11 uur vertrekken we naar Doornik met de fiets, hier een paar km vandaan. Stefan maakt natuurlijk eerst uitgebreid kennis met de buren. Mensen uit Nieuwpoort. Madam is een fijn mens, girlfriend material ;-)

Office du tourisme, stadsplanneke en hoogtepuntjes. We bezoeken eerst de kathedraal,mooi met zijn 5 spitsen. En dan fietsen we het circuit door de Historische stad. Het Belfort met 257 treden, (nee hoor), fort rouge, De lakenhallen, Quartier St Jacques; een oude brouwerij waar ze woonzorgunit van gemaakt hebben, heel mooi. We passeren de pont de Trous, de historische brug van Dinant waar we vorig jaar nog onder gevaren hebben. Nu een gat. Ze is afgebroken. Ik ben blij dat wij dat vorig jaar nog op het nippertje hebben kunnen doen. We fietsen langs de place verte, de oude veemarkt. Nu heeft deze plek een heel andere dynamiek gekregen. In het kader van een Europees project “Lively-Cities; bewoners mogen hun buurt zelf inrichten en organiseren als ontmoetingsplaats. Hier is dat met een speelterrein, stadstuin en outdoor bibliotheek, occasioneel houden ze ruilbeurzen voor zaden en planten. In de buurt van het station vinden we ook een paar pareltjes van Art Nouveau Huizen, verdorie dat zijn toch vaak prachtige kunstwerken. Nog wat kerken (maar dus kerkmoe) en gotische huizen en dan is het over. We rijden terug naar de Kathedraal en drinken een rosétje en een witbiertje op een terras in de schaduw van de parasol die Stefan vakkundig organiseert. We gaan toch op de middag niet in de vlakke zon zitten. 

Ik word een beetje tipsi, niet erg. We mijmeren wat over onze mooie reizen. We kunnen er niet naartoe nu en zijn blij met de vakantie die we kunnen maken met de Sunstar. Maar onze herinneringen, die we samen delen, kunnen we nu ophalen …. Samen …. Hoe waardevol is dat. Het hoofd is vrij om overal te gaan, en het geraakt er iets gemakkelijker als je er echt geweest bent. En blijft dat we tempels gewoon veel leuker vinden dan kerken. Het is er open, en kleurrijk en lawaaierig en levendig en licht en vrolijk. Boedha lacht altijd een beetje. In de kerken is het (meestal) donker en je moet stil zijn en je mag dit niet en dat niet, en wat een miserie toch met christus aan dat kruis en lijden en afzien en allemaal zo serieus …. Al die heiligen en apostelen  …. Ipv van de dansmariekes met ontbloot bovenlijf  op de hindoetempels …. Enfin misschien wat kort door de bocht.

Er zijn veel musea in Doornik, maar maar één met de museumpas dus die wordt het; TAMAT. Over de tapijtkunst in Doornik. Deuh. Maar we doen het toch. Je weet maar nooit. En weer zijn we geboeid. Zalig toch die museumpas, anders zouden we dit museum gewoon stiefmoederlijk aan ons voorbij hebben laten gaan. Dus wat heb ik geleerd en zal ik even met je delen; De 15de eeuw, was het hoogtepunt van de tapijtkunst in Doornik. Er werkten toen meer dan 200 tapijtwevers en de producten werden over heel Europa geëxporteerd. Er hangen dus tapijten van die tijd, pronkstukken van het museum. We vinden ze mooi en je kan ze van 3 verdiepingen bekijken wat iedere keer een andere indruk geeft. Maar in de 19De eeuw doet men een poging om de tapijtkunst nieuw leven in te blazen en het zijn vooral die werken die ons kunnen boeien. Bosbrand van Veerle Dupont vind ik gewoon uitmuntend. Ik smaak het wel die moderne textielkunst.

Pompoenen doet me aan Storm en zijn volkstuintje denken. Ik stuur hem een foto op whatsapp. 

“Pompoenen noemt dit werk”

Ik krijg een foto terug van zijn werkplek

“de Put, noemt dit werk". Ik hou van zijn humor. 

Genoeg, effe langs de carrefour want het weer zegt “nogeensbbqnuhetkan”. We kopen koffiekoeken en cafelattevanille van Starbucks, en gaan ervan genieten op een bankje langs het water. 

We fietsen terug naar het kommeke in Antoing en wie is er ondertussen ook gearriveerd …. Eugenie, met onze Engels – Zuid-Afrikaanse vrienden.

Ik neem een buitendouche op het zwemplatform, luxe op de Sunstar.  De avond voltrekt zich zoals de meeste avonden, aperitief, lekker eten. 

Tijdens het diner worden we “gestoord” door een man … die de eigenaar blijkt te zijn van de “Stijlvol". Een supermooi, inderdaad stijlvol, yacht. Leuk om het verhaal van die boot te weten te komen maar we vinden hem wat een blaaskaak. Zoiets van ….” We waren op verlof in Cuba en zagen dat de mensen daar met veel minder luxe ook gelukkig waren dus wilden we ook ons leven over een andere boeg gooien  …..dus ….  kochten we een gigantisch mooi  yacht met alles erop en eraan …. “ ofwa …. Enfin verder wat lezen, of spelletje, of niks doen en straks heerlijk slapen. Tot morgen! 

Dag 19: dinsdag 21 juli : Antoing – Oudenaarde

En hier gaan we weer. Een dag zoals andere dagen als we varen, wekker, zonnegroet, ontbijt, mediteren, bed opdekkken, vertrekken. We wuiven onze Brits-Zuid-Afrikaanse vrienden vaarwel, benieuwd of we ze nog eens gaan tegenkomen. 

En dan wordt het een dagje varen zoals de anderen. Ik noteer in de boek “heel mooi varen” want dat is dit stuk echt  wel. Mooi kanaal, weinig industrie en mooie natuur, heel afwisselend ook. Veel kastelen, abdijen en hereboerderijen. 

Maar voor de rest best saai, op een akkefietje aan de sluis van Berchem-Kerkhove na. Maar niets erg. 

In Oudenaarde beslissen we toch maar in de jachtclub te overnachten en BINGO. 

Heel mooi plekje onder de bomen. (niet goed natuurlijk voor de zonnepanelen). Maar we kunnen hier aan diesel geraken, we kunnen water krijgen, en er is elektriciteit. Voor de eerste 2 hadden we een beetje een probleem, niet echt maar een beetje; scenario van “met de yerrycan op de fiets naar het tankstation” en scenario van “ik denk wel dat we water genoeg hebben tot in Merelbeke”. Anyway geen scenario’s meer maar opgelost. 

Morgen naar bureau van Toerisme en Stefan heeft al 2 fietsroutes uitgestippeld …. Misschien blijven we wel 3 nachten? 

Dag 20 & 21: 22 & 23 juli; Oudenaarde

Ik zal maar rap bijschrijven of ik wordt op het matje geroepen.

We blijven dus 3 nachten. Het is hier een beetje paradijs. Rustig, weg van de drukte van de stad, onder de bomen, goed internet, mooie stijger. We hebben echt niet meer nodig. Dus ’t is beslist.

We douchen hier buiten op het zwemplatform, zalig wel. Het kan hier net en het is warm genoeg en gezien de problemen met de pomp een schitterend alternatief. 

We hebben hier 2 relaxe dagen; uitslapen, nietsdoen, fietsen, lekker eten, beetje TV-kijken. De dagen vliegen voorbij. Ik noem het Keinara Lodge-Hpa Ann-Myanmar-dagen. We beseffen dat we onze draai gevonden hebben en wat goed is is dat we alle2 best nog een maandje erbij hadden willen doen, de Westhoek afwerken. Maar dus niet voor dit jaar. Waarom eigenlijk niet hé.

Gisteren en vandaag zijn een beetje hetzelfde. We maken een fietstocht, doen wat cultureels, gaan naar de winkel. Terug naar de Sunstar, apero, lekker eten, nieuws en Band of Brothers. 

Stefan stippelt 2 fiesttochten uit. Wat is het hier mooi om te fietsen man; heuveltjes (sport stand), uitgestrekte vergezichten, velden met gewassen, ajuinen als appelsienen zo groot, water, bossen, natuurgebieden, allez vanalles. We genieten er wel van. Ik merk het verschil in fiets-ingesteldheid. Ik fiets op eco, rustig overal rondkijken en genieten maar dan kan ik hem niet volgen want hij fietst een standje hoger, want hij heeft toch voldoende batterij waarom dan niet. Bij een stijle afdaling krijg ik beneden  de vraag “Wat was je topsnelheid?”. Man wat een idee, ik heb  mij alleen geconcentreerd op de weg en de remmen. Hij had 42 gehaald.  Achteraf zie ik op de app dat ik 37,1 gehaald heb. Goei remmen. Enfin, we missen al eens een knooppuntje maar geen erg. We lossen het op zonder ambras. We merken hier wel de gevolgen van Covid. In Oudenaarde zelf, ca va nog wel. Maar onderweg zijn veel cafétjes, brasserieën, winkeltjes, …. Dicht. En als er al iets open is, is er weinig volk te bekennen. We hadden gelukkig een broodje gekocht voor onderweg te picknikken. 

Nu we het nieuws weer volgen beseffen we dat het niet de goede richting uit gaat. Wij zitten hier veilig in onze Bubbel. Gaan naar de winkel en musea met mondmasker en zien voor de rest eigenlijk niemand. We gaan bijna of niet op restaurant of iets drinken, das wel anders als andere jaren. We ergeren ons aan mensen die simpele regels aan hun laars lappen en spreken elkaar aan op mogelijke foutjes.  Morgen vaart Yvan mee, maar we hebben erover nagedacht hoe we dat gaan doen, toch maar met mondmasker. Zal raar zijn. 

Gisteren brachten we na de fietstocht een bezoek aan het stadhuis van Oudenaarde en de tentoonstelling daar. (Tjakaa museumpas). Museum had een mooie collectie van oude wandtapijten maar de app werkte niet en we wisten niet waar we naar keken en bwak. Op de verdieping hoger zat een vrouw die bezig was met restauratiewerken aan een oud tapijt. Monikkenwerkje, interessant wel hoor. 

We kregen nog een impressie van Adriaan Brouwer, blijkbaar vriend van Rubens, hier geboren, mooie werken, nu geprezen maar ook in armoede gestorven. Zoals Sax en Van Gogh. Die creatievelingen  en kunstenaars toch soms. Margareta van Parma, een onechte dochter van Karel de Grote (?),  was blijkbaar de dame die het hier allemaal in goede banen geleid heeft vroeger en voor de welvaart in Oudenaarde gezorgd heeft. In ieder geval is het gebouw alleen al de moeite om te bezoeken, zelf zonder tentoonstelling. Grote en hoge ruimtes (waren vroeger ook de lakenhallen) dus waar gestockeerd werd. Wel 4 verdiepingen, met bovenin prachtige houten gebintes. Allemaal mooi onderhouden. Alleen vraagt Stefan zich af waar de sprinklers staan voor als het brand “Safety first”. 

En dan rustige avond op het achterdek, lekker weertje. Ik probeer een Yoga les van Marloes te volgen maar het lukt niet. Vind ik wel jammer. 

Vandaag doen we fietstocht 2, een beetje langer (44 km)  en verdomd veel kasseien. Respect voor alle renners van Parijs Roubaix, ik zal er vanaf nu anders naar kijken.  Onderweg een heerlijk ambachtelijk ijsje, het beste ijsje ooit. En we bezoeken het begijnhof van Oudenaarde. Heel mooi, klein, de moeite. 

Voor de rest alles het zelfde als gisteren. 

Dag 21: vrijdag 23 juli; Oudenaarde - Merelbeke

Vandaag hebben we bezoek. Onze eerste gast; Yvan vaart mee. We proberen al langer eens samen te varen maar is niet altijd simpel om een mogelijkheid te vinden. Nu, …. Met Covid en technische werkloosheid,lukt dat wel. Raar dat we nu pas een eerste gast aan boord hebben, want we zijn op de terugweg. Maar door al die Covid-toestanden hebben we niemand aan boord gehad. We lezen ook hoe we het eigenlijk met ons allen niet echt goed doen. Wij hebben ook onze regels aan boord. Zoals op restaurant eigenlijk. Mondmaskers aan bij manoeuvres, als we varen mogen ze af. Yvan kan zich er helemaal in vinden. Hij vaart ons naar Merelbeke, en Stefan houdt alles in de gaten. Hij doet dat heel goed. En babbelen. Leuk om eens iemand aan boord te hebben. 

In Merelbeke komt Els er nog even bij. Het is fijn vertoeven met mensen waarmee je op dezelfde golflengte zit. We kletsen helemaal bij.

We eten spaghetti, die nog extra smaakt dankzij de courgette uit Zomergemse grond. We zitten nog een lange avond buiten. Toch lekker warm nog .

Dag 22: Zaterdag 24 juli ; Merelbeke – Dendermonde

8.10 wekker – snooze – 8.20 wekker – AF en verder slapen. We varen pas om 12.00 uur (met tij mee de Schelde op) dus geen stress vandaag. De zonnegroet wordt een regengroet, maar eigenlijk wel genieten van zo’n luie ochtenden. 

Afspreken met Isa lukt niet. Het tijdslot is te krap en het weer en gemoed gooit roet in het eten. Jammer, beetje gemiste kans maar begrijpelijk. 

Rond 11.00 uur vertrekken er 2 boten en dat doet Stefan twijfelen; hij heeft toch juist gekeken? (2 keer) waarom zijn die dan weg? tij is toch pas om 12.00 uur? We kijken het nog eens na. Maar de stress is er, ik begrijp het niet. Toch maar om 11.45 de sluis oproepen. We mogen komen; ’t is juist hoog water dus “spoei u maar of ge moet een uur wachten”. En dan …. Eigenlijk een beetje Stefankiekenzonderkop. Ineens liggen we los (eigenlijk mijn job) en varen we Merelbeke uit. Mist hij bijna den afslag naar de sluis en vaart hem zo goed als de kant in om zijn bocht dan toch te nemen. Ik zie de grond opwoelen en voel dat we de grond raken. Wonder boven wonder blijf ik zen (thans nog niet gemediteerd vandaag). Ik maak wat opmerkingen maar laat hem zijn gang gaan. Uiteindelijk liggen we 5 minuten later in de sluis en moeten we daar nog 20 minuten wachten op een jachtje dat nog meekan. We kunnen er eens om lachen maar toch een klein werkpuntje voor de Kapitein. 

We varen de Schelde tot Dendermonde, mooi als altijd. Maar het is wel de terugweg. Te vergelijken met terugkomen van het Zuiden. En Dendermonde is dan Luxemburg. Je hebt het gevoel dat je er bijna bent maar dan heb je verdorie toch nog 300 lange kms te gaan. Met de auto doe je dat dan. Met de boot neem je de afslag Dendermonde en leg je aan, aan DE stijger. Vandaag is echt mijn dag. Stefan vraagt effe het stuur over te nemen na de sluis en ik geef het niet meer af. We naderen de stijger en ik voel dat het kan. “Mag ik aanmeren?” Natuurlijk! Hij heeft niet liever. Ik ben vandaag vol zelfvertrouwen. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan”. En, met de nodige instructies van de meester, meer ik feilloos aan. TROTS! 

We douchen snel op het achterdek, er is nog wat zon en het water lekker warm en ….. buiten douchen is gewoon zalig. Sinds de pomp kapot is hebben we eigenlijk niet meer binnen moeten douchen. 

En dan vroege middag op het achterdek, wijntje, pintje, blogske, lekker weertje; geen zon maar warm genoeg om in t-Shirt en Longy (want die hebben we mee, en hij draagt hem echt regelmatig hier) te genieten van RUST.

Dag 23: zondag 25 juli; Dendermonde-Klein-Willebroek

Toch zomer hoor; gisteren nog heel de avond buiten kunnen zitten, nieuws en een aflevering van ons serieke. De covid-cijfers zijn niet goed en zelfs verontrustend, geen versoepelingen, integendeel. Wij zijn blij dat we onze vakantie gehad hebben in onze kleine bubble en alles wat nog komt is bonus. 

Wat slapen we toch goed op die boot, niettegenstaande de wind deze nacht. En wat een weertje voor onze laatste dag. Danku wel. 

Zonnegroet en meditatie op het achterdek en Stefan doet nog eens mee. Zalig. 

Om 10 uur passeert een bootje richting sluis …. Hij blijft kalm, we vertrekken niet en hij gaat ook niets nakijken. Snelle leerling. Om 10.50 passeert er nog een bootje. Hij blijft kalm en we vertrekken zoals voorzien om 11 uur. Ik Stoer: “Ok, ik zal vertrekken en draaien op het kanaal” en dan begint hij uit te leggen hoe en ineens KLIK ik snap iets niet van het roer en TILT. Ik krijg dat er dan niet in hé om te draaien naar de andere kant als ge vaart en de wind en het wijzerke dat nog iets anders doet. Dan krijg ik een kortsluiting in het hoofd en komt niet meer goed, zo’n beetje als bij tellen en rekenen. Anyway ik gooi ons los als een volleerde, dat kan ik ECHT goed. 

Aan de sluis ligt het ander bootje nog te wachten en tegen wij eraan komen kunnen we binnen varen. We hebben nog een prachtige dag op het water, lekker zonnetje, warm, koffietje, banaantje, en de Schelde is echt zo mooi daar en met hoog water nog mooier. Dat is toch wel iedere keer genieten. 

De kinderen vragen WANNEER we precies aankomen. Ik weet waarom; rap rap kuisen. 

Windham lijkt op ons te wachten want staat open als we eraan komen. Victor Dumond open en naar ons plekske, nog altijd het beste plekske ter wereld. 

En dan inpakken en opruimen dat hoort er nu eenmaal bij. Je verzamelt wel wat rommel en was op 3 weken. En ook ….. heel veel proper goed terug mee naar huis; al mijn mooie kleedjes hebben 3 weken in de kast gehangen en plooi ik nu weer netjes op om thuis terug in de kast te hangen. Ik heb ze niet gedragen want we zijn eigenlijk maar 2 keer op restaurant geweest. 1 keer met Hugo en Martine en dan had ik niet mijn allermooiste kleedje aangedaan …. Die spaarde ik een beetje op . En 1 keer in Maastricht en toen was het zo’n slecht weer en had ik mijn jeans aan. Tja, toch Covid hoor. 

Als alles klaar staat, wippen Mimi en Danny nog even binnen na hun uitgebreide lunch in de Ryac. Good timing. 

En dan komt Wolf om onze rommel op te pikken, BMW goed vol. Bloemen blijven aan boord. We doen de gordijntjes dicht, halen onze fietsen van boord en fietsen huiswaarts. T is gedaan. 

Ik ben blij dat ik mijn zonen terug zie, ze zien er goed en gezond uit. Het huis is redelijk opgeruimd en “proper” ze hebben zelf het gras afgedaan. Ik ben wel blij dat Alma morgen komt voor de “details”. 

We hebben een leuke reis gehad, en we wilden nog verder reizen. We hebben alle 2 gedacht in Merelbeke, om wel of niet richting Brugge te gaan. Ik ken er eentje die we daar heel veel plezier mee zouden gedaan hebben. Maar misschien toch iets te veel gedoe. Maar we fantaseren al over onze trip volgend jaar naar Berlijn (als Covid het toelaat). We hebben veel geleerd uit deze trip. Zoals op tijd en langer stoppen, meer fietsen en rust nemen, zorgen voor Internet aan boord, toch maar af en toe een wekker zetten, gezond eten en niet snoepen, alleen den drank die is wat te rijkelijk gevloeid dat moeten we anders doen als we 3 maanden en geen 3 weken weg zijn. Ons geel boekje staat vol tips, dingen die we niet mogen vergeten en zaken die nog moeten aangepast worden. Het heeft ons goed gedaan, om er tussen uit te zijn …. Ook in ons Belgiëlandje. 

Dank aan mijn trouwe lezers, het is leuk te lezen dat jullie er van kunnen genieten.